Bad Girl 16

Na początek odpowiem na komentarze:
Daria to miłe słowa, ale uwierz mi, że są dużo lepsze blogi, a ja piszę tak sobie.
Kasiulka rozśmieszyłaś mnie swoim komentarzem. Ja mam napisać książkę? To żart, tak?
UnknownYou myślałam, że tylko dla mnie jest ideałem mężczyzny i ciesze się, że nie tylko ja tak myślę :) Masz rację ten mój sen to był znak i czuje się okropnie z myślą, że nic z tym nie zrobiłam :(
Postanowiłam, że notki będą się pojawiały co sobota. Wena mnie nie opuszcza, a wszystkie wydarzenia mam poukładane w głowie, ale najgorzej z ich opisaniem. Kolejna już się pisze ;) Na razie nie będzie słodko, ale to się niedługo zmieni. Bądźcie cierpliwi. Bardzo się cieszę, że mam dla kogo pisać. Zapraszam do czytania i komentowania.

*******************************

Minęły dwa dni i bym chciał powiedzieć, że stan Rose się polepszył, ale nie mogę. Co chwilę miała atak i już nie wiedziałem co robić. Nic nie jadła, ale nie byłem zdziwiony. Wtedy, gdy myłem jej plecy, powiedziała, że zachowuję się jakbym nigdy nie widział kobiety i miała rację. Nie mam na myśli ciała kobiety bo takie widziałem mnóstwo dzięki mojego tatusiowi i nie jestem z tego dumny, ale mówię o ciele kobiety, którą kocham i chciałbym jej to udowodnić, ale wiedziałem, że nie mogę się posunąć do tego stopnia, dlatego nie za bardzo chciałem przebywać z nią w łazience, wiedząc, że pod tą pianą jest zupełnie naga. Moja wyobraźnia zaczęła działać, starałem się nie myśleć o niej w takich kategoriach, ale słabo mi to wychodziło.

- Może powinienem do kogoś zadzwonić.

- Nie! Wezmą mnie za ćpunkę.

- Nie mogę patrzeć jak się męczysz. Muszę coś zrobić – wstałem i podszedłem do okna – Już wiem … zadzwonię po tego lekarza co mnie leczył w szpitalu. Może będzie wiedział jak Ci pomóc – nie czekając co odpowie wykręciłem do niego numer.

- Słucham?

- Dzień dobry. Z tej strony Michael Jackson, pamięta mnie Pan?

- Dzień dobry, Oczywiście, że tak. Coś się stało, że Pan dzwoni?

- Tak.

- Znowu się Pan bił? – zaśmiał się.

- Nie, nie chodzi o mnie. To nie jest rozmowa na telefon. Mógłby Pan przyjechać do hotelu Beverly Hills?

- Teraz mam dyżur w szpitalu.

- Proszę, to naprawdę bardzo ważne.

- Hmm no dobrze, ale mogę przyjechać dopiero wieczorem.

- Może być. Dziękuje i do widzenia.

- Do zobaczenia.

- Będzie wieczorem – zwróciłem się do Rose.

- Mówiłam, że nikogo nie chcę.

- Myślałem, że sam Ci pomogę, ale widzę, że potrzebny jest lekarz – odwróciła głowę w inną stronę. Nie wiedziałem, dlaczego tak bardzo nie chcę pomocy lekarza. Bo to co powiedziała, że nie chcę, żeby wzięli ja za ćpunkę jest wymysłem. Niedługo miałem się dowiedzieć o co tak naprawdę chodzi. Telefon stacjonarny zaczął dzwonić – Halo?

- Panie Jackson jakaś Pani chcę wejść. Podaje się za Pana znajomą – to była recepcjonistka.

- Jak się nazywa?

- Sally Stone.

- Proszę ją wpuścić.

- Oczywiście – rozłączyłem się.

- Sally przyjechała.

- Super – wychyliłem głowę za drzwi. Dała mi znak, żebym wyszedł przed pokój. Zamknąłem drzwi i poczekałem na nią.

- Cześć, stało się coś? - zapytałem.

- Cześć, nie. Miałeś rację … nie powinnam jej zostawiać samej. Przyznaje się do błędu.

- Na całe szczęście nic się nie stało. Wejdź – przepuściłem ją w drzwiach.

- Cześć Rose – przywitała się z nią – Jak się czujesz?

- Okropnie, a jak mam się czuć?

- Wieczorem przyjdzie lekarz – powiedziałem – Może coś pomoże bo już nie wiem co robić.

- Mam nadzieję – Rose nie miała humoru. W ogóle się nie odzywała – To ja już pójdę. Wpadłam tylko na chwilę przed pracą. Trzymaj się Rose – pożegnała się i wyszła.

- Nareszcie poszła – powiedziała Rose.

- Nie cieszysz się, że przyszła?

- Nie – przykryła się kołdrą i odwróciła. Po paru minutach zasnęła. Wykorzystałem ten czas na dokończenie szkicu. Nie wiedziałem, czy pomoc Rose w sprawie koloru kurtki jest nadal aktualna bo ciągle miała zmienne nastroje. Po godzinie miałem skończony szkic. Byłem zadowolony z efektu końcowego. Rose się obudziła z kolejnym atakiem. Podszedłem do niej i usiadłem na łóżku. Boże, tak strasznie cierpiała. Jej ciało po chwili wyprostowało się jak struna. Zaciskała zęby z bólu. Gdy trochę jej przeszło, objąłem ją. Poczułem jak zaciska dłonie na moich plecach.

- Połóż się przy mnie – bez wahania, zrobiłem to. Zaczęła płakać – Michael ..

- Tak?

- Nie pozwól mnie zamknąć.

- Co ty mówisz?

- Nie daj im mnie zamknąć w szpitalu psychiatrycznym – uważnie na nią popatrzyłem.

- Nigdy bym na to nie pozwolił … dlatego nie chciałaś, żeby lekarz Cię obejrzał? - pokiwała głową. Skąd mogło jej to przyjść do głowy.

- Nie chcę tam znowu trafić – przytuliła się do mnie. Nie wiedziałem co o tym myśleć.

- Nie bój się …. Rose?

- Tak?

- Czy twoja propozycja dotycząca pomocy w wyborze koloru kurtki jest nadal aktualna?

- Tak .. czemu pytasz?

- Bo właśnie skończyłem szkic i chciałem się upewnić.

- Ja zawsze dotrzymuje słowa – leżeliśmy tak, aż w końcu znowu zasnęła. O godzinie 19, usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Poszedłem otworzyć.

- Dobry wieczór. Jestem jak się umawialiśmy – był to lekarz.

- Dziękuje, że Pan się zgodził.

- Nie ma sprawy. Więc co jest takiego pilnego? - wpuściłem Go do środka.

- Chodzi o Rose – spojrzał na leżąca Rose, a potem na mnie – Niedawno była w klubie i ktoś podał jej narkotyk.

- Dawno temu?

- Niecałe cztery dni temu.

- Czy to był pierwszy raz?

- Tak, ale ma wszystkie objawy uzależnienia: gorączkę, dreszcze, drżenie rąk i ataki bólu.

- Zbadam Panią – wyciągnął z kieszeni małą latarkę i zaświecił Rose w oczy i coś sprawdzał – Wiadomo co zostało podane?

- Nie, ale Rose mówiła, że to była jakaś ciemna substancja.

- No tak brudna heroina – moje najgorsze myśli okazały się prawdą – Czysta heroina jest biała i droga.

- Co teraz? - zapytałem.

- Najlepszym sposobem jest odesłanie Pani na odwyk.

- Wykluczone – od razu powiedziałem.

- Panna Rose miała kontakt z narkotykami tylko raz, więc by wyszła po paru dniach.

- Nigdzie nie pójdę – powiedziała.

- Panie doktorze może jest inny sposób.

- Można spróbować samemu, ale to będzie trwało dłużej i nie gwarantuje, że nie będzie Pani cierpieć.

- Proszę mówić.

- Pojadę po kroplówki i tabletki. Postaram się szybko wrócić.

- Dobrze – wyszedł – Widzisz .. - usiadłem przy Rose – Nie pozwoliłem Cię zabrać, ale na pewno wolisz być tutaj i cierpieć?

- Wole cierpieć niż tam być – po pół godzinie wrócił lekarz.

- Trochę to trwało, ale mam wszystko co potrzeba.

- Więc jak to będzie wyglądało?

- Dzisiaj podam tylko leki, żeby ataki nie były takie silne, ale proszę się nie spodziewać cudów po pierwszej dawce. Jutro z samego rana przyjdę i podłączę Pannę Rose do kroplówki i jutro wyjaśnię resztę. Proszę to połknąć – podał Rose jakieś tabletki, a ja podałem wodę – Kroplówki i leki zostawiam, żeby z tym nie jeździć. Gdyby w nocy była potrzeba to może Pan podać dodatkową tabletkę nie więcej niż jedną.

- Dobrze .. rozumiem.

- To wszystko.

- Doktorze, czy to może zostać między nami?

- Obowiązuje mnie tajemnica lekarska. Proszę być spokojnym. Muszę już iść.

- Jeszcze raz bardzo Panu dziękuje i dobranoc.

- Do jutra i proszę się nie martwić – wyszedł.

- Potrzebujesz czegoś? - zapytałem.

- Nie … czy to normalne, że ciągle bym spała?

- Tak .. to kolejny objaw. Mam nadzieję, że tabletki pomogą.

- Oby były silne. Idziesz już spać?

- Za chwilę, ale ty już śpij.

- Dobrze – wyszedłem na balkon, odetchnąć świeżym powietrzem. Zastanawiałem się o co chodzi z tym szpitalem psychiatrycznym. Czyżby już tam była? Ale dlaczego? Miałem tyle pytań. Mój telefon dzwonił. Wszedłem do pokoju i Go odebrałem.

- To ja Sally.

- Sally? Jesteś zdenerwowana? - mówiła nerwowo.

- Tak. Był tutaj ojciec Rose. Zdenerwował się, gdy zobaczył, że jej nie ma.

- Co mu powiedziałaś? - Rose się na mnie spojrzała.

- Nie będziesz zły?

- Mów.

- Musiałam wymyślić, że chcieliście pobyć trochę sami, żeby sobie wszystko wyjaśnić. Nic innego nie przyszło mi do głowy.

- Ok, ale nie powiedziałaś nic więcej?

- Nie.

- To dobrze. Dzięki za uprzedzenie – rozłączyłem się.

- Kto to był? - zapytała.

- Sally .. był u niej twój ojciec.

- O nie.

- Spokojnie. Powiedziała, że chcemy sobie wszystko wyjaśnić i takie tam.

- Uwierzył?

- Chyba tak. Czemu nie śpisz?

- Obudził mnie telefon – w tym momencie zadzwonił stacjonarny.

- Co jest? - podniosłem słuchawkę – Halo? - zapytałem już lekko zdenerwowany.

- Panie Jackson, Pan Richard Baker chcę wejść. Mam wpuścić?

- Co?! A yyy … tak. Niech wejdzie – szybko się rozłączyłem – Twój ojciec tutaj jest.

- Co? I co teraz? Nie mogę pokazać mu się w takim stanie. Od razu się domyśli, że coś jest nie tak.

- Dasz radę się ubrać?

- Chyba tak – podałem jej jakieś ciuchy. Schowałem do szafy kroplówki i tabletki – Podasz mi lusterko? - podałem jej – O Jezu! Wyglądam okropnie. Podaj mi kosmetyczkę i ręcznik – owinęła ręcznikiem głowę – Może zdążę.

- Pójdę Go na trochę zatrzymać – wybiegłem z pokoju i czekałem przy windach – Dobry wieczór.

- Dobry wieczór. Czekasz na mnie?

- Tak. Chciałem z Panem porozmawiać.

- Słucham.

- Może chodźmy dalej – wyszliśmy na klatkę schodową – Wie Pan dlaczego tutaj jesteśmy?

- Sally mi powiedziała.

- To był nasz wspólny pomysł. Do niczego Rose nie zmuszałem.

- Domyślam się. Gdyby nie chciała to, by się nie zgodziła. Znam swoją córkę – zaśmiał się.

- Chcę, żeby Pan wiedział, że nie mam złych intencji w stosunku do Rose.

- Przecież wiem. Po co mi to mówisz?

- Bo może Pan słyszał na mój temat jakieś inne rzeczy – oczywiście miałem na myśli Josepha.

- Nie, nie słyszałem. Długo zamierzacie tutaj być?

- Tydzień może trochę dłużej.

- Yhy to chodźmy już – miałem nadzieję, że zdążyła się ubrać. Chciałem jak najdłużej przedłużyć drogę do pokoju – Dlaczego idziemy tak wolno?

- Lekarz zabronił mi się forsować.

- A no tak. Dobrze, że operacja się udała. Narobiłeś nam niezłego strachu, ale już w porządku?

- Tak, ale muszę na siebie uważać i wziąłem miesiąc wolnego – stanęliśmy przed drzwiami pokoju.

- Nie wejdziemy? - Rose mam nadzieję, że jesteś gotowa. Wszedłem pierwszy. Stała przy łóżku i trzymała się poręczy – Cześć – objął ją.

- Cześć tato.

- Dawno Cię nie widziałem. Wiesz dużo pracy.

- Jak zawsze, ale nie mam pretensji.

- Niezły apartament – zaczął się rozglądać. Widziałem, że Rose źle się czuje. Miałem nadzieję, że nie dostanie teraz ataku. Podszedłem do niej.

- Wytrzymaj – szepnąłem, żeby nie usłyszał – Usiądźmy – przytrzymałem dyskretnie Rose, żeby nie upadła i usiedliśmy.

- Więc … jak tam wasze relację?

- Coraz lepiej – odpowiedziała.

- Naprawdę?

- Tak .. powoli się dogadujemy – powiedziałem.

- Cieszę się z tego powodu.

- Ale niczego sobie nie obiecuj – powiedziała.

- Ja? Skądże .. nie powinienem wybierać Ci chłopaków. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz.

- Masz rację nie powinieneś, ale już dawno Ci wybaczyłam i muszę Ci podziękować, że poznałeś mnie z Michaelem – zaskoczyła mnie tym.

- Chciałem dla Ciebie jak najlepiej, ale nie pomyślałem co ty czujesz. Dziękuje, że mi wybaczyłaś.

- Gdybym miała młodszą siostrę to by tak nie było.

- Masz rację i powiem Ci, że ja chciałem jeszcze jedno dziecko, ale mama mówiła, że mamy jeszcze czas, a teraz już nie ma o czym mówić – czułem się nieswojo, słuchając ich prywatnych spraw.

- Przepraszam, ale może chcecie zostać sami?

- Nie wygłupiaj się – odpowiedział – Nie mogę się doczekać, aż zostanę dziadkiem – kontynuował.

- To jeszcze poczekasz.

- A ty Michael?

- Yyy ja?

- No chcesz mieć dzieci?

- Oczywiście, tylko głupiec nie chcę być ojcem.

- Miło mi to słyszeć. Słyszałaś Rose?

- Tato! Znowu to robisz.

- Niby co? - ja też wiedziałem o co mu chodzi. Zaśmiałem się.

- A co u mamy? - zmieniła temat.

- Martwi się o Ciebie.

- Powiedź jej, że niepotrzebnie. Nic mi nie jest.

- Sama będziesz mogła jej to powiedzieć.

- Jak to?

- Jutro Cię odwiedzi.

- O której?

- Nie wiem. To ja się już będę zbierał. Trzymajcie się dzieciaki i bądźcie grzeczni – pocałował Rose w policzek, a mnie podał dłoń i wyszedł.

- Mało brakowało – odetchnąłem.

- Tak .. muszę zmyć makijaż.

- Sama nie dasz rady – wstałem razem z nią i poszliśmy do łazienki. Wzięła waciki i zaczęła zmywać z twarzy makijaż. Stałem za nią i trzymałem ją w pasie, żeby nie upadła. Patrzeliśmy oboje w lustro, które wisiało nad umywalką. Przez cały czas patrzyłem się na nią, ale była zajęta i dopiero po chwili to dostrzegła.

- Możesz przestać?

- Ale co?

- Nie patrz tak.

- Czyli jak?

- Tak jak teraz.

- Normalnie patrzę – nadal udawałem, że nie rozumiem.

- To się odwróć.

- Dlaczego?

- Chcesz mnie wkurzyć? Bo mało brakuje – lubiłem się z nią drażnić

- Nie wiem o co Ci chodzi, ale jeżeli tak bardzo chcesz to mogę patrzeć normalnie.

- Było, by dobrze – zrobiłem zeza – Przestań!

- Tak też źle? To już nie wiem jak mam patrzeć – po chwili jednak zaśmiała się

- Najlepiej w ogóle.

- To jest niemożliwe.

- Dlaczego?

- Bo na Ciebie nie da się nie patrzeć. Poza tym muszę Cię trzymać.

- Ale mnie to krępuje. Jeżeli MUSISZ mnie trzymać to zamknij oczy – zamknąłem. Wytrzymałem tak chwilę i otworzyłem jedno oko – Widziałam. Daj mi jeszcze chwilę – ponownie zamknąłem i czekałem – Gotowe – otworzyłem – Widzisz jakąś zmianę?

- Hmm – przyjrzałem się jej twarzy – Nie masz kolczyka w nosie.

- Właśnie … postanowiłam, że nie jet mi potrzebny.

- Też tak uważam, a w ogóle to po co go robiłaś?

- A jak myślisz?

- No tak … na złość ojcu i wzorowałaś się na … Eryku – nienawidziłem tego imienia – Mogłaś mnie nie powstrzymywać.

- I co by to dało? Cofnęło by czas?

- Musi za to zapłacić. Nie miał prawa Ci tego zrobić.

- Nie wracajmy już do tego.

- Nie wiem co zrobię, gdy Go zobaczę … naprawdę. Czuje taki gniew jak jeszcze nigdy wcześniej.

- Nie pozwól się wyprowadzić z równowagi.

- Za późno.

- Obiecaj mi, że nic mu nie zrobisz.

- Zrobię dla Ciebie wszystko, ale nie to. Przykro mi. Zapłaci za to wcześniej, czy później, ale nie bój się. Nie będę Go szukał.

- Chociaż tyle.

- Ale dlaczego Go tak bronisz? Nie rozumiem tego.

- Nie bronię, ale nie chcę, żebyś miał przez to kłopoty.

- Kochasz Go?

- Co?

- Odpowiedź.

- Znowu zaczynasz?

- To proste pytanie.

- I osobiste. Po co chcesz wiedzieć?

- Bo zastanawiam się, czy można kochać kogoś takiego – odwróciła się do mnie.

- Nie … nie można.

- Tak myślałem – już o nic nie pytałem. Domyślałem się tego.

- Znowu – powiedziała i dostała ataku. Ten był lekki. Chyba leki działały. Oparła głowę o mój tors.

- Zaraz minie – głaskałem ją po plechach. Nie czekałem, aż jej przejdzie. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem do łóżka.

- Przeze mnie dostaniesz przepukliny.

- Nie żartuj.

- Dasz mi tabletkę?

- Niedawno dostałaś.

- Proszęęę.

- Nie ma mowy. Dam Ci później.

- To znaczy kiedy?

- Później. Pójdę się przebrać i idziemy spać – poszedłem do łazienki przebrać się w piżamę.

- Naprawdę zrobisz dla mnie wszystko? - usłyszałem wychodząc z łazienki.

- Tak – widziałem jej cwany uśmiech – Ej, co ty kombinujesz?

- Ja? Tak tylko zapytałam.

- Dobra dobra – położyłem się do łóżka – To co śpimy?

- Za chwilę – tak naprawdę to nie chciało mi się spać, a Rose chciała chyba porozmawiać.

- Więc, słucham.

- Nie zapytałeś mnie o ten szpital psychiatryczny.

- Jeżeli będziesz chciała to sama mi powiesz.

- Chcę Ci jeszcze o czymś powiedzieć …. nie jestem już z Erykem.

- Ja myślę .. po tym co zrobił ..

- Nie … nie rozumiesz ….. już od dawna z nim nie jestem – spojrzałem się na nią zdziwiony.

- Jak długo?

- Dzień przed tym jak do Ciebie przyjechałam do domu.

- I dopiero teraz mi o tym mówisz?

- Nie chciałam bo byś próbował mnie zdobyć.

- A, kto powiedział, że teraz nie będę? - poruszyłem brwiami.

- Daj spokój.

- Cieszę się, że to zrobiłaś, ale to i tak Go nie powstrzymało. Właśnie tego się baliśmy. Mam na myśli twoją mamę i mnie.

- Stop! Nie wracamy już do tego … nigdy.

- Postaram się.

- To teraz możemy już spać – powiedzieliśmy sobie dobranoc i Rose zamknęła oczy. Chciałem jej powiedzieć o ty co zamierza zrobić Joseph, ale nie chciałem jej dodatkowo martwić. Jakoś sam to załatwię. Gdybym wiedział wcześniej, że nie jest już z nim i mam wolną rękę to bym o nią walczył i wszystko by wyglądało teraz inaczej. Tej nocy, Rose miała kilka ataków, ale słabszych niż wcześniej. Dałem jej tabletkę tak jak obiecałem.