Bad Girl 15 Part 1

Tak jak obiecałam, wstawiam nową. Cieszę się, że wam się podoba i miło mi powitać nowych czytelników. Strasznie się cieszę jak widzę wasze komentarze, motywują mnie do dalszego pisania. Jacksonowa to wcale nie jest głupie, że brakuje Ci Mike'a tak jak kogoś z rodziny. Ja mam tak samo. W dniu, gdy się dowiedziałam, że odszedł, nie interesowałam się w ogóle. Słuchałam Billie Jean w GTA Vice City i bardzo mi się podobało, ale nie wiedziałam, że to jego piosenka. Gdy mama weszła do mojego pokoju i powiedziałam, że Michael Jackson nie żyje to powiedziała ''Aha" ale po chwili coś we mnie trafiło i poczułam się jak bym straciła bliską mi osobę. Więc, to wcale nie jest głupie. Sądzę, że Mike już tak działa na ludzi i nie ważne, czy znasz Go dzień, czy 10 lat. Już nie przynudzam hehe.

P.S. Mam do was prośbę. Jeżeli dodajecie komentarze jako anonimowi to chociaż podpisujcie się pod komentarzami.


***************************************

Nareszcie nadszedł ten dzień. Dzień wolności. Dzisiaj wychodziłem do domu. Chodziłem już normalnie, ale lekarz kazał mi uważać na siebie. Musiałem poczekać jeszcze na wypis i w tym czasie się spakowałem. Janet miała po mnie przyjechać. Ostatnio stale się gdzieś spieszyła. Już spakowany czekałem na lekarza i Janet. Rose przychodziła do mnie codziennie, ale dzisiaj tego nie zrobiła. Nie przyszła bo powiedziałem, że już wychodzę i to ja do niej pojadę. Wydawało mi się, że jest z nią coraz lepiej albo po prostu się kryła, żeby mnie nie martwić. Tamtego wieczora, gdy została u mnie na noc, myślała, że spałem, gdy do mnie mówiła, ale ja wszystko doskonale słyszałem. Cieszyłem się, że zależy jej na mnie, ale to nie był jeszcze odpowiedni moment. Mogłoby być tak pięknie, gdyby nie tamto zdarzenie, ale miałem nadzieję, że wszystko się ułoży.

- No Panie Jackson doczekał się Pan tego dnia.

- W końcu.

- Oto Pana wypis. Widzimy się za tydzień na kontroli i proszę nie wdawać się w bójki.

- Może Pan być spokojny i dziękuje za opiekę.

- To moja praca. Nie zatrzymuje już Pana. Do widzenia.

- Do widzenia – Janet minęła się z lekarzem w drzwiach.

- No to jestem. Chodźmy już stąd.

- Jestem jak najbardziej za – wziąłem swoją walizkę i szliśmy do windy.

- Pomóc Ci?

- Bez przesady. Nie jest ciężkie – wsiedliśmy do samochodu.

- To gdzie Cię zawieść?

- Do domu.

- Myślałam, że do Rose – uśmiechała się pod nosem.

- Najpierw się odświeżę – po chwili zaczęła chichotać – Co Ci tak wesoło?

- Nie ważne.

- No powiedź to może i ja się pośmieje – spojrzała się na mnie.

- Wątpię, ale powinieneś się domyślać – zmarszczyłem czoło.

- Nie mam ochoty na zgadywanki.

- Na kilometr widać, że się w niej zakochałeś po uszy – znowu zaczęła się śmiać.

- Nie prawda – zaprzeczyłem.

- Braciszku powiedź mi jak długo się znamy?

- Yyy z 17 lat?

- Prawie bo urodziny mam dopiero w maju. Więc wiem o tobie wszystko. Nic przede mną nie ukryjesz. Jestem gorsza od dziennikarzy.

- To prawda.

- To nie wciskaj mi kitu – cały czas się uśmiechała, ale ja byłem poważny. Nie widziałem w tym nic śmiesznego. Na dodatek nie umiałem się odkochać. Cały czas o niej myślałem. W końcu przestała się uśmiechać i popatrzyła na mnie – Michael?

- Co?

- To ja bym chciała wiedzieć.

- Tak .. kocham ją! To chciałaś usłyszeć?!

- Przepraszam Pana bardzo, że uraziłam.

- Po prostu … Ona nie wie, że ją kocham i jest mi z tym ciężko.

- Jak dzieci. Powiedź jej.

- Nie mogę.

- Niby czemu?

- Nie mogę Ci powiedzieć. Możemy zakończyć ten temat?

- Jak zawsze uparty – już więcej nie rozmawialiśmy. Dojechaliśmy pod dom. Od wejścia przywitała mnie mama. Nareszcie się uśmiechała. Poszedłem do siebie i skierowałem się do łazienki. Właśnie przygotowywałem czyste ubrania, gdy usłyszałem głos mamy. Za kimś krzyczała i po chwili dowiedziałem się za kim. Do pokoju wszedł Joseph.

- Czego chcesz? - zapytałem. Mama stała w drzwiach i patrzyła.

- Chciałem zobaczyć jak się czujesz.

- Doprawdy wzrusza mnie twoja troska.

- Co w tym dziwnego? Jestem twoim ojcem.

- Hehe a to dobre. Mamo słyszysz co On wygaduje? Nie mów, że po tylu latach odnalazłeś instynkt ojcowski bo i tak nie uwierzę. Po co tu tak naprawdę przyszedłeś?

- Ludzie się zmieniają.

- Ale nie tacy jak ty – zacisnąłem zęby – Masz kolejną dla mnie laskę i interes?

- Przecież już masz.

- No proszę to już wiem skąd ta troska o mnie. Niestety Cię zasmucę. Rose i ja jesteśmy przyjaciółmi.

- Nie wyprzedzaj faktów. To może ja z nią porozmawiam, co?

- Masz się do niej nie zbliżać.

- Nie możesz mi zabronić. A może mam powiedzieć jej ojcu co zamierzałeś na początku zrobić?

- To był tylko i wyłącznie twój plan!

- Ale nie specjalnie protestowałeś. Nie mogę doczekać się jego miny, gdy się dowie, że chciałeś ją wykorzystać dla kasy – wiedziałem, że coś kombinuje bo zaczął mnie szantażować.

- To nieprawda.

- Przemyśl to – wyszedł. Mama jeszcze została. Stałem w tym samym miejscu i się zastanawiałem.

- Nie zwracaj na niego uwagi – podeszła do mnie mama.

- Nie mamo. Już tak dłużej nie wytrzymam – schowałem kilka dodatkowych rzeczy do walizki.

- Co robisz?

- Wyprowadzam się. Przynajmniej na jakiś czas.

- Gdzie?

- Do hotelu.

- Nie musisz tego robić.

- Muszę – przytuliłem ją – Nie martw się o mnie. Pójdę do Janet – powiedziałem Janet, że się wyprowadzam. Prosiła mnie, żebym tego nie robił, ale postanowiłem. Zameldowałem się w hotelu i pojechałem windą do swojego pokoju. Rozpakowałem się i wziąłem prysznic. Nareszcie spokój. Nie chciałem, aby ojciec Rose dowiedział się o tym wszystkim, a przynajmniej nie w taki sposób i od Josepha. Miałem jednak nadzieję, że tylko mnie straszył. Przypomniało mi się, że miałem jechać do Rose. Wsiadłem do samochodu i pojechałem. Otworzyła mi Sally – Jest u siebie?

- Tak, ale …

- Co się stało?

- Może się mylę, ale jest gorzej niż było. Sam zobacz – poszedłem na górę i zapukałem do drzwi, ale nie dostałem odpowiedzi, więc wszedłem.

- Hej .. już jestem – stała przy oknie – Co robisz? - podszedłem do niej.

- Nic – patrzyła w dal – Czasami się zastanawiam jak jest po drugiej stronie … żadnych zmartwień, smutku … łez ..

- Co ty mówisz? - przeraziły mnie jej słowa. Mówiła bez żadnych emocji. Jak, by było jej wszystko jedno.

- Myślisz, że po śmierci pojawia się białe, oślepiające światło, a na końcu czeka na nas anioł przy wrotach nieba?

- Dlaczego o tym mówisz? - nie odpowiedziała. Odeszła od okna i podeszła do szafki. Wyciągnęła z niej kartkę i długopis – Porozmawiajmy.

- Po co? Wszystko jest bez sensu – usiadła na łóżku, zrobiłem to samo.

- Nie prawda. Życie jest piękne.

- Może i jest, ale nie dla mnie.

- Rose .. co się stało, że mówisz o takich rzeczach?

- Bo wszystko przemyślałam … swoje życie i doszłam do wniosku, że nie ma najmniejszego sensu … wydaje się, że wszystko jest poukładane, a pewnego dnia wszystko się psuje .. - w tym momencie uświadomiłem sobie, że Rose ma depresję.

- Ale wszystko może wrócić do normy.

- Nie tym razem … czuje wstręt do swojego ciała.

- Nie mów tak.

- Nie mam ochoty na rozmowę … zostaw mnie samą.

- Nie.

- Dlaczego utrudniasz? Chcę zostać sama.

- Nie chcę, żebyś się obwiniała za to co Ci zrobił .. ty niczemu nie zawiniłaś.

- Wyjdź – wstała, ja za nią.

- Rose ..

- Wynoś się! - wydarła się i wypchnęła mnie za drzwi. Chciałem wejść z powrotem, ale zamknęła drzwi na klucz. Zszedłem do salonu. Na kanapie siedziała załamana Sally.

- Mówiłam.

- Zabrałaś z jej pokoju wszystkie rzeczy, którymi mogłaby zrobić sobie krzywdę?

- Tak już dawno … co dalej?

- Nie mam pojęcia … mam pustkę w głowie, ale wiem jedno .. ma depresję i musimy jej pilnować. Gdybyś z nią rozmawiała to nie próbuj jej wyperswadować myśli samobójczych bo to niczego nie zmieni, a wręcz przeciwnie. Mów o tym otwarcie .. to nie sprawi, że będzie próbowała.

- Skąd o tym wszystkim wiesz?

- Sam kiedyś przez to przechodziłem. Pojadę na chwilę do siebie .. pomyśle co możemy jeszcze zrobić.

- Ok .. zadzwonię, gdyby coś się działo.

- Ok – pojechałem do hotelu. Położyłem się na łóżko i myślałem jak jej mogę pomóc. Depresja jest okropną chorobą, ale miałem nadzieję, że uda nam się w porę ją uratować zanim będzie za późno. Nawet nie wiem kiedy zasnąłem. Obudziłem się i spojrzałem na zegarek. Była 23. Sally nie dzwoniła, więc nic się złego nie działo. Spojrzałem przez okno. Było ciemno i ludzi nie było na ulicach. Chciałem przewietrzyć umysł. Nie chciało mi się zakładać przebrania, więc na twarz zarzuciłem szalik. Śnieg już stopniał, ale nadal było zimno. Szedłem ulicami i myślałem. Telefon zaczął dzwonić – Halo?

- Nie ma jej!

- Sally? Mów wolniej - mówiła tak szybko, że ledwo ją zrozumiałem.

- Rose zniknęła.

- Co?

- Wyszłam tylko na chwilę po drewno, a gdy wróciłam jej już nie było. Boże, a jak coś sobie zrobiła? Zostawiła kartkę, żeby jej nie szukać.

- Uspokój się. Znajdę ją.

- Zabrała mój telefon, dzwoniłam, ale nie odbiera.

- Ok. Dam Ci znać – rozłączyłem się. Zadzwoniłem na telefon Sally, który miała Rose, ale nie odbierała. Kazałem jej się uspokoić, a sam cały chodzę z nerwów. Poszedłem do parku, ale nie było jej tam. Nie miałem pojęcia, gdzie mogła pójść. Chodziłem po ulicach z nadzieją, że ją znajdę. Zbliżała się północ. Nagle telefon zadzwonił.

- Halo?

- Michael?

- Rose? Na miłość boską, gdzie ty jesteś?

- Jestem … przed klubem .. boje się ..

- Czekaj tam na mnie. Zaraz będę.

- Przyj .. - połączenie zostało zerwane.

- Rose? Cholera jasna – miała dziwny głos. Jak by otępiały. Samochód został pod hotelem. Więc zacząłem biegnąć do tego klubu. Zapomniałem spytać, ale domyśliłem się, że tam gdzie ostatnio mnie wystawiła. Lekarz zabronił mi wysiłku fizycznego, ale musiałem tam dotrzeć jak najszybciej. Na całe szczęście rana już mnie nie bolała. Dotarłem pod klub. Podczas biegu szalik spadł mi z twarzy i musiałem się ogarnąć zanim tam podszedłem bo było trochę ludzi. Dodajmy, że pijanych, ale zawsze istniało ryzyko, że mnie rozpoznają. Miałem już wchodzić do środka, gdy zobaczyłem jakieś zamieszanie obok krzaków. Stało tam dwóch kolesi, oczywiście pijanych i na coś patrzyli. Podszedłem tam – Rose? - leżała tam, ale była przytomna.

- Jesteś.

- Co ty tu robisz? - była zmarznięta. Zdjąłem swój płaszcz i zarzuciłem na nią.

- Chciałam się przejść.

- Piłaś?

- Nie … zabierzesz mnie stąd? - wziąłem ją na ręce. Zastanawiałem się, gdzie iść. Do hotelu było najbliżej. Rose chyba pierwszy raz oplotła swoje ręce wokół mojej szyi. Zawsze, gdy ją niosłem to się opiera. Coś było nie tak – Masz fajne włosy – usłyszałem nagle i poczułem, że je dotyka. Teraz to już byłem pewien, że coś się tam stało, ale pijana nie była bo nic od niej nie czułem, chciałem się jednak upewnić.

- Na pewno nic nie piłaś?

- Na pewno – to już kompletnie zdurniałem.

- Co do włosów to codziennie mam takie same.

- Naprawdę?

- Tak .. co się z tobą dzieję? - przystanąłem i spojrzałem się na nią.

- A bo ja wiem … czuje się dziwnie .. inaczej – mówiła jak by była na prochach. Byłem pełny podejrzeń, ale musiałem przełożyć to na później bo już zmarzłem. Dosyć szybko doszedłem do hotelu. Recepcjonistka dziwnie mi się przyglądała. No tak w końcu niosłem dziewczynę na rękach, a to niecodzienny widok. Na korytarzu nikogo już nie było. Od kluczyłem drzwi i położyłem Rose na łóżku.

- Muszę zadzwonić do Sally. Zaraz wracam – poszedłem do łazienki. Sally odebrała od razu – Znalazłem ją.

- Nic jej nie jest?

- Wszystko w porządku. Była pod klubem i zabrałem ją do siebie. Nie masz nic przeciwko?

- Wiesz, że nie, ale jest pijana? - chwilę się zastanowiłem i wyjrzałem przez drzwi.

- Tak .. trochę wypiła – nie była, ale musiałem coś wymyślić do puki się nie dowiem co jej jest.

- Dziękuje, że ją znalazłeś. Wiem, że jej pomożesz.

- Zrobię wszystko co w mojej mocy. Muszę kończyć. Rano ją przywiozę.

- Dobrze, będę czekać – rozłączyłem się. Wróciłem do pokoju.

- Rozbiorę Cię – oczywiście miałem na myśli kurtkę i buty. Podszedłem do niej.

- Szybki jesteś.

- Rose .. nie wygłupiaj się.

- Ok – ściągnąłem jej buty i kurtkę i położyłem na fotelu. Sam też się rozebrałem – Ale tu gorąco – ściągnęła sweter i była w bluzce z krótkim rękawem. Nie miałem najlepszego humoru i nie wiedziałem dlaczego.

- Śpij już – powiedziałem oschle.

- Ale mi się nie chcę – spojrzałem na nią i na zgięciu łokcia, a dokładniej w miejscu żyły zobaczyłem coś podejrzanego. Natychmiast do niej podszedłem i złapałem za tą rękę.

- Co to jest?! - zobaczyłem ślad po wkłuciu. Wszystko już było jasne.

- Nie pamiętam.

- Rose do cholery! Dlaczego to zrobiłaś?!

- Ale co? - nic do niej nie docierało i już wiedziałem czemu. Była naćpana, a ja wściekły.

- Kto Ci to dał?

- Jak sobie przypomnę to Ci powiem, ok?

- Masz mi powiedzieć teraz! - potrząsnąłem nią. Zauważyłem w jej oczach strach – Przepraszam .. poniosło mnie, ale to dlatego, że się o Ciebie martwię.

- Ale ja naprawdę nic nie pamiętam. Nawet nie pamiętam adresu zamieszkania.

- Jutro porozmawiamy – spojrzałem na zegarek, który miałem na ręku – To znaczy dzisiaj. Zbliża się pierwsza w nocy. Spróbuj zasnąć – przykryłem ją kołdrą. Położyłem się obok, ale wiedziałem, że tak szybko nie zasnę, gdy jestem zdenerwowany.

- Dziękuje – powiedziała i odwróciła się do mnie plecami. Zastanawiałem się, kto mógł jej to zrobić bo sama na pewno, by sobie tego nie zrobiła. Pewnie jakiś przypadkowy ćpun. Wtedy jeszcze nie wiedziałem jak bardzo się myliłem. Udało mi się zasnąć po dwóch godzinach. Gdy się obudziłem, Rose jeszcze spała. Wstałem po cichu i poszedłem do łazienki wziąć prysznic. Ciągle się zastanawiałem co tam mogło się stać. Siedziałem w fotelu i poprawiałem tekst piosenki. Zobaczyłem, że otwiera oczy. Odłożyłem kartkę i podszedłem do niej.

- Nareszcie wstałaś.

- Gdzie ja jestem? - zaczęła się rozglądać po pokoju.

- W hotelu .. nie pamiętasz?

- Nie .. co ja tutaj robię?

- Najpierw powiesz mi co się stało w klubie.

- Niedobrze mi – pobiegła do łazienki. Po chwili wyszła.

- Lepiej?

- Tak.

- To teraz słucham – usiadła na łóżku obok mnie.

- Nie chciałam siedzieć w domu.

- O 23 w nocy postanowiłaś się przejść? Wiesz jakie to niebezpieczne?

- Wiem i miałam nadzieję, że coś mi się stanie. Chodziłam po ulicy, aż w końcu poszłam do tego klubu. Siedziałam przy barze. Myślałam nad życiem i nagle zobaczyłam, że obok mnie siedzi Erik. Widział, że nie jestem w najlepszym nastroju i zapytał co się stało. Nie powiedziałam mu prawdy, tylko, że bym chciała poczuć się lepiej .. weselej, żeby wszystkie smutki odeszły. Powiedział, że zna pewien sposób. Zgodziłam się w ciemno. Nie powinnam, ale naprawdę miałam już dosyć tego uczucia. Poszłam za nim – poczułem jak ciśnienie mi podskoczyło – Dotarliśmy na zaplecze. Nikogo tam nie było. Kazał mi podciągnąć rękaw swetra i wyciągnął strzykawkę z jakąś ciemną substancją w środku. Powiedział, że to nic groźnego i po tym poczuje się dużo lepiej, ale nie czułam się tak. Zaczęła kręcić mi się w głowie i jakoś udało mi się wyjść na zewnątrz i potem już nic nie pamiętam.

- Potem zadzwoniłaś do mnie i po Ciebie przyszedłem. Jak mogłaś się na to zgodzić?!

- Nie zgodziłam.

- Co?

- W ostatniej chwili się wycofałam … powiedziałam, że nie chcę, ale i tak to zrobił.

- Zabiję sukinsyna! - wstałem wściekły i zacząłem nerwowo chodzić po pokoju – Niech Go tylko spotkam! Podaj mi jego adres.

- Nie.

- Dlaczego?!

- Wiem co chcesz zrobić, dlatego Ci Go nie podam.

- Nawet sobie tego nie wyobrażasz co chcę mu zrobić.

- Uspokój się.

- Nie mam takiego zamiaru. Sam Go znajdę.

- Proszę Cię .. daj z tym spokój.

- Chyba żartujesz. Jakoś przymykałem oczy na to jak Cię traktował, ale nie tym razem.

- Przecież nic mi się nie stało.

- Ale mogło i to wystarczy … poza tym zależy co Ci podał.

- Dlaczego?

- Niektóre narkotyki uzależniają po pierwszym zażyciu. Nie broń Go.

- Nie bronię, ale nie chcę, żebyś miał kłopoty.

- To On je będzie miał.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Przeszedłeś ciężką operację i dobrze wiesz, że nie możesz wdawać się w bójki – podeszła do mnie i zatrzymała, żebym na nią spojrzał,

- Wiem, ale ..

- Obiecaj mi, że dasz już z tym spokój – opuściłem głowę – Czekam .. ja też jestem uparta.

- No dobrze – powiedziałem po cichu.

- Nie słyszałam.

- Obiecuję, że nie obije mu mordy – powiedziałem już normalnym głosem.

- Mam nadzieję.

- Zgaduję, że nie chcesz śniadania?

- Nie mam ochoty – nie miałem zamiaru ją zmuszać.

- Chodź, odwiozę Cię do Sally.

- Ale ..

- Tak, tak nic nie powiem – po około 10 minutach byliśmy na miejscu – Wejść z tobą?

- Tak .. nie chcę mi się tłumaczyć – Sally wyglądała jak by w ogóle nie spała.

- Rose – przytuliła ją – Dlaczego uciekłaś? Strasznie się martwiłam.

- Nie potrzebnie. Michael Ci wszystko powie, a ja pójdę się przebrać – poszła na górę.

- Napijesz się czegoś? - zapytała mnie Sally.

- Nie, dziękuje. Zaraz jadę.

- Chodź do salonu – usiedliśmy na kanapie – Mów.

- Gdy jej szukałem, zadzwoniła do mnie i prosiła, żebym po nią przyszedł. Była pod klubem trochę pijana. Zabrałem ją do hotelu i tyle.

- Yhy, ale mówiła coś? Dlaczego to zrobiła?

- Chciała się rozerwać. Najważniejsze, że się znalazła i nic jej nie jest – przynajmniej miałem taką nadzieję – Pójdę powiedzieć Rose, że już idę – kiwnęła głową. Zapukałem do pokoju Rose.

- Proszę.

- Ja już idę – powiedziałem – Ale jeżeli chcesz to przyjadę wieczorem.

- Dobrze.

- To …. pa – wyszedłem. Nie wiedziałem co się ze mną dzieję. Chciałem zostać, ale z drugiej strony nie. Jadąc samochodem myślałem nad różnymi rzeczami, między innymi nad rozmową z Josephem. A co jeżeli On wszystko powie ojcu Rose? Przecież On mnie znienawidzi. Pomyśli, że jestem taki sam jak Joseph, a to nie prawda. Wolę mu sam powiedzieć. Przynajmniej będzie znał prawdę i mnie zrozumie … chyba. Jednak na razie nie miałem tego w planach. Pojechałem do studia i powiedziałem Q, że robię sobie urlop na miesiąc. Nie miał nic przeciwko. Chciałem jechać do hotelu, ale na siedzeniu obok, zobaczyłem telefon Sally. Rose musiała zapomnieć. Miałem pretekst, żeby tam pojechać. Zapukałem do drzwi i zdziwiłem się, gdy otworzyła mi Rose.

- Co tutaj robisz? - dziwnie się zachowywała.

- Zapomniałaś telefonu Sally.

- Yyy, a no tak, dzięki – chciała już zamknąć drzwi, ale wsadziłem nogę, żeby jej to uniemożliwić.

- Mogę wejść?

- To nie jest dobry pomysł – wyglądała na przestraszoną. Nerwowo się rozglądała za siebie.

- Stało się coś?

- Yy co? Nie!

- Przecież widzę, że kłamiesz. Przyszedł, ktoś do Ciebie?

- Tak … możesz przyjechać później?

- Dlaczego się boisz? - wepchałem się na chama bo coś mi tu nie pasowało.

- Nie! - złapała mnie za ramię, nie pozwalając wejść dalej.

- Kto tam jest?

- Nikt … proszę idź już – teraz byłem przekonany, że muszę sam sprawdzić. Słyszałem, że Rose idzie za mną. Wszedłem do salonu. Na kanapie siedział …. Erik?!!

C.D.N.