Bad Girl 52

Witajcie!

Jak widzicie udało mi się dotrzymać słowa. Mam nadzieję, że już zawsze tak będzie. Dziękuje, że jesteście wyrozumiali :) I nadal jesteście ... przynajmniej większość. To tyle. Zapraszam na kolejną notkę.

***********************************************************

Wiedziałam gdzie jestem, jednak nie otworzyłam oczów. Czułam jakieś ciepło na dłoni. Otworzyłam powoli oczy i zobaczyłam śpiącego Michaela. Głowę miał na łóżku odwróconą w moją stronę i trzymał moją dłoń. Delikatnie uwolniłam swoją rękę i pogłaskałam Go po włosach. Otworzył oczy.

- Kochanie? - zaczęłam zachrypniętym głosem – Byłeś tutaj całą noc?

- Tak … obiecałem, że będę, gdy się obudzisz .. poza tym i tak bym został. Wiedziałem, że wszystko będzie dobrze.

- Nie bardzo, bo nadal jestem w szpitalu – próbowałam zażartować.

- Ale operacja się udała i się obudziłaś. To jest najważniejsze. Jak się czujesz?

- Tak sobie i na razie mnie nie boli. Chyba znieczulenie nadal działa.

- Pójdę po lekarza. Musi Cię zbadać – nie zdążyłam nic powiedzieć, bo wyszedł.

- Dzień dobry Panno Baker. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że tak szybko dojdzie Pani do siebie, ale to bardzo dobrze. Jak się Pani czuje?

- Jak po operacji – słabo się uśmiechnęłam.

- Widzę, że dobry humor nadal jest. Gdyby czuła Pani ból, proszę mnie powiadomić. Jutro zmienimy Pani opatrunek. Na razie to wszystko – wyszedł.

- Tak strasznie się bałem – powiedział Mike i usiadł przy mnie.

- To już wiesz jak ja się czułam, gdy miałeś operację.

- Na pewno nie aż tak jak ja.

- Nie kłóć się z poszkodowaną – zaśmiał się – Powinieneś odpocząć. Jedź do domu.

- Nic z tego.

- Nie bądź uparty. Nic mi nie będzie.

- Zrozumiałem, że nie można liczyć na innych, dlatego ja Cię będę pilnował i bez gadania.

- Co mu zrobiłeś? - opuścił głowę – Mike?

- Nic takiego.

- Jakoś Ci nie wierze.

- Nie mówmy już o tym – ktoś wszedł do sali.

- Dzień dobry Państwu – to było dwóch policjantów – Lekarz nam powiedział, że się Pani obudziła. Musimy zadać kilka pytań.

- Czy to konieczne? Wczoraj miała operacje i jest zmęczona – powiedział Mike.

- Zajmiemy tylko chwile. Wie Pani kim był sprawca? - chwila ciszy.

- Nie – Michael spojrzał się na mnie zaskoczony – Byłam w kuchni i ten ktoś zaatakował mnie od tyłu.

- Widziała Pani jego twarz?

- Nie .. miał kominiarkę.

- Zostawiła Pani otwarte drzwi?

- Tak, bo mama miała niedługo wrócić – tyle kłamstw chyba jeszcze nigdy nie powiedziałam tego samego dnia.

- Mówił czego chce?

- Nie … pobił mnie … nie wiem co było później, bo straciłam przytomność.

- I Pan Jackson Panią znalazła, tak?

- Nie mam pojęcia kto pierwszy … gdy odzyskałam już przytomność byli przy mnie wszyscy.

- Rozumiem … Panie Jackson?

- Tak?

- A co Pan robił w tym czasie, gdy Panna Baker została pobita?

- Byłem w studiu … dlaczego Pan o to pyta?

- Ktoś to może potwierdzić?

- Jestem podejrzany o pobicie własnej dziewczyny?!

- Niczego nie możemy wykluczyć.

- To są chyba jakieś żarty! - podniósł głos.

- Skoro nie jest Pan winny, to dlaczego się Pan denerwuje?

- Bo oskarżacie mnie o coś niedorzecznego! Po co bym miał to zrobić?!

- Właśnie próbujemy to ustalić. Dlatego pytam po raz kolejny … czy może ktoś potwierdzić Pana alibi?

- Tak! Każdy kto był w tym czasie w studiu, a nawet Pan Baker, bo wracaliśmy razem do domu!

- Proszę spokojniej albo będę zmuszony Pana aresztować.

- Mike – dotknęłam jego dłoni – Nie daj się prowokować.

- Widzę, że jest Pan nerwusem.

- Tylko wtedy, gdy słyszę takie bzdury.

- Każdy jest podejrzany.

- Potrzebuje adwokata?

- A będzie Panu potrzebny?

- Nie.

- Miejmy nadzieje. Proszę nie opuszczać miasta do czasu wyjaśnienia sprawy – wyszli.

- Świat oszalał! - wstał i chodził nerwowo po sali.

- Nie martw się. Nic na Ciebie nie mają.

- Dlaczego nie powiedziałaś im prawdy? - zapytał już łagodnie.

- Bo wiem jak by dalej było, a ja nie chce znowu do tego wracać. Te wszystkie przesłuchania i w ogóle. Mam dosyć.

- Więc mamy mu pozwolić chodzić bezkarnie na wolności? Musi zapłacić za to co Ci zrobił.

- Jestem zmęczona.

- Prześpij się.

- Jestem zmęczona tym wszystkim.

- Kochanie .. - usiadł przy mnie i wziął moją dłoń w swoją – Wiem, że jest Ci ciężko, ale On musi ponieść konsekwencje. Inaczej stale będzie coś robił. Nie pozwolę Cię nikomu krzywdzić, słyszysz? Kocham Cię – oparł czoło o moje.

- Ja Ciebie też …. jeżeli chcesz im powiedzieć … zrób to za mnie.

- Dobrze … zapomniałem zadzwonić do Twoich rodziców. Zaraz wracam – wyszedł. Nie chciałam tutaj być. Miałam złe wspomnienia ze szpitalem. Dobrze, że Mike przy mnie był. Może mi się wydawało, ale był jakiś smutny. Po chwili wrócił – Niedługo tutaj będą – powiedział.

- Dlaczego jesteś taki smutny?

- To chyba oczywiste … nie będę się cieszył, gdy moja dziewczyna leży w szpitalu.

- Nie tylko o to chodzi, prawda? - opuścił głowę – Mike? Możesz na mnie spojrzeć?

- Gdyby nie ja, nie leżałabyś w szpitalu.

- Co Ty wygadujesz?

- Nie potrzebnie mnie poznałaś.

- Znowu zaczynasz się obwiniać?

- A może nie mam powodu?

- Oczywiście, że nie masz. To nie Twoja wina, że masz popieprzonego ojca.

- Ale czuje się z tym okropnie.

- Niepotrzebnie … nie uda mu się nas rozdzielić.

- Chciałbym Cię bardzo przytulić.

- Tego niestety nie możesz zrobić, ale za to możesz co innego.

- Tak? A co takiego?

- Jak byś nie wiedział – zaśmiał się i delikatnie mnie pocałował – Jak zawsze delikatny.

- To źle?

- Hmmm … nie – pogłaskałam Go po policzku. Byłam zmęczona i to zauważył.

- Jeżeli chcesz to wyjdę.

- Nie … zostań przy mnie.

- Dobrze, kochanie – do sali weszli moi rodzice.

- Wszystko w porządku? - zapytała mama.

- Tak.

- Nie męczmy jej. Niech odpoczywa – powiedział tata.

- Muszę pojechać na policje .. zostaną Państwo z Rose do czasu mojego powrotu?

- Tak .. nie martw się.

- Wracaj szybko.

- Postaram się, skarbie – pocałował mnie w czoło i wyszedł.

- O co chodzi? - zapytał tata.

- Poszedł powiedzieć kto mnie pobił. Wcześniej było tutaj dwóch policjantów, ale skłamałam i powiedziałam, że nie wiem kto to był.

- Dlaczego to zrobiłaś?

- Nie chce mi się znowu tłumaczyć dlaczego.

- No dobrze, ale muszą Go wsadzić, bo inaczej ja się z nim policzę – ojciec zacisnął zęby.

- Richard .. spokojnie – patrzyłam się na nią i na niego.

- Powiecie mi w końcu o co chodzi?

- O co pytasz? - mama ciągle udawała, że nie wie o co chodzi.

- Przestańcie! Jestem dorosła i chcę znać prawdę! Wiem, że coś ukrywacie.

- Nie denerwuj się – zmieniła temat. Opadłam bezradnie na poduszkę.

Jechałem z Miko na posterunek policji. Musieli znać prawdę i Go zamknąć. Na dodatek ja byłem podejrzanym. Do czego to podobne.

- Przepraszam – usłyszałem – Powinienem być bardziej ostrożny.

- Daj spokój … nie mogłeś tego przewidzieć.

- To mnie nie usprawiedliwia …. zwolnisz mnie?

- Co? Nie! Co Ty wygadujesz?

- Zawaliłem ...

- Przestań już … to On wszystko zaplanował i dajmy już z tym spokój.

- Co z Rose?

- Już lepiej. Może byś ją odwiedził?

- Głupio mi.

- Niepotrzebnie – zaparkował na wyznaczonym miejscu – Zaczekasz?

- Żartujesz? Idę z Tobą – gdy przekroczyliśmy drzwi posterunku, wszystkie spojrzenia były skierowane w nasza stronę. Podszedłem do lady, za którą siedział starszy facet.

- Przepraszam, czy mogę porozmawiać z funkcjonariuszem, który prowadzi sprawę Rose Baker?

- Proszę zaczekać – wstukał w komputer – Jest w terenie, ale za chwilę wróci. Proszę zaczekać na poczekalni – pokiwałem głową i usiadłem na krzesełku. Akurat przechodził Steven.

- Michael? - zdziwił się – Co tutaj robisz? - dosiadł się.

- Rose została pobita.

- Poważnie?

- Tak.

- Wiesz kto to zrobił? - kiwnąłem głową.

- Dlatego tutaj jestem. Rose nie powiedziała prawdy … bała się przez to znowu przechodzić .. wiesz te przesłuchania i w ogóle.

- Tak wiem – westchnął.

- Podejrzewają mnie.

- Co? Jeżeli chcesz to zaraz to załatwię.

- Dzięki, ale muszę sam spróbować. Gdyby coś to dam Ci znać.

- Ok … więc kto ją pobił?

- Mój ojciec.

- Pytam poważnie.

- A ja Ci poważnie odpowiadam.

- Nie wiem co powiedzieć.

- To jest dłuższa historia i teraz nie mam nastroju, żeby Ci powiedzieć jak to się zaczęło.

- Rozumiem … kiedy indziej. Muszę wracać do pracy.

- Jasne .. nie zatrzymuje Cię.

- Na razie – poszedł w swoją stronę. Czekanie strasznie mi się dłużyło i myślałem, że już nie przyjdzie.

- Panie Jackson? Czekał Pan na mnie. Zapraszam do gabinetu – poszedłem za nim. Wskazał na krzesełko, żebym usiadł – Co Pana do mnie sprowadza?

- Wiem kto pobił Rose.

- Doprawdy? Zamieniam się w słuch – jego ton był strasznie wkurzający.

- Mój ojciec.

- Naprawdę? Ma Pan jakieś dowody?

- Nie, ale ..

- Więc nic nie możemy zrobić. Pan wybaczy, ale mam mnóstwo spraw …

- Wysyłał jej pogróżki! - już mi nerwy puściły – Wpuściła Go do środka, a raczej wtargnął i ją pobił!

- Nic o tym nie wspomniała.

- Ma swoje powody, ale pozwoliła abym ja to powiedział, dlatego tutaj jestem.

- No dobrze, ale wciąż nie ma Pan żadnych dowodów. Groźby były anonimowe jak przypuszczam?

- Tak …. nie mamy żadnych dowodów, ale wiemy, że to był On. Jakiś czas temu groził, że Rose zapłaci za moje błędy .. to mało?

- To są nadal tylko słowa, a my potrzebujemy twardych dowodów.

- Będziecie, więc czekać aż ją zabije?!

- Proszę się uspokoić.

- Nie mam zamiaru! Mam sam wymierzyć sprawiedliwość?!

- Co Pan sugeruje?

- Przecież to są tylko słowa, prawda? - wyszedłem z jego gabinetu. Byłem wściekły.

- Co się stało? - zapytał Miko.

- Szkoda gadać .. jedźmy ..

- Panie Jackson! Proszę zaczekać – zatrzymałem się, bo usłyszałem głos tego całego funkcjonariusza – Mówił Pan prawdę?

- A jak Pan myśli? Po co miałbym kłamać?

- W takim razie proszę napisać mi adres gdzie przebywa Pana ojciec – zapisałem mu w notatniku.

- Więc zrobi Pan coś z tym?

- Tak .. zaraz tam pojedziemy. Będziemy w kontakcie.

- Dobrze .. do widzenia – razem z Miko wyszliśmy – Zawieź mnie do szpitala – mój telefon zaczął dzwonić – Tak?

- Cześć braciszku – to był Jerm. Zdziwił mnie jego telefon, a jeszcze bardziej miły ton.

- Cześć.

- Nie przeszkadzam?

- Jadę do szpitala.

- Do szpitala? A coś się stało?

- Tak .. Rose została pobita. Wybacz, ale nie mam ochoty na rozmowę.

- Ok .. to daj znać, gdy wszystko będzie w porządku.

- Na razie – rozłączyłem się. Cieszyłem się, że próbuje zmienić nasze stosunki, ale ta jego przemiana wydawała mi się podejrzana. Przestałem o tym myśleć, bo miałem ważniejsze sprawy na głowie, a najważniejszą z nich była Rose. Miko zatrzymał samochód przed wejściem do szpitala – Wejdziesz?

- No dobra – dojechaliśmy winda na piętro, na którym leżała Rose. Zobaczyłem jej rodziców na korytarzu.

- Śpi? - zapytałem.

- Nie .. ma gościa – odpowiedział niezadowolony Pan Baker.

- Kogo?

- Sam zobacz – niepewnie otworzyłem drzwi i zobaczyłem … Jerma?! Zamknąłem za sobą drzwi.

- Co tutaj robisz? - zapytałem prosto mostu. Siedział zdecydowanie za blisko Rose.

- Gdy z Tobą rozmawiałem, to byłem w pobliżu i postanowiłem, że odwiedzę Rose. Chyba nie masz nic przeciwko?

- Nie … skąd – próbowałem zachować spokój i jak na razie szło mi całkiem nieźle.

- Rose mi też już wybaczyła moje zachowanie. Ciesze się z tego. Nie chce się z Wami kłócić.

- To dobrze – widziałem po minie Rose, że nie czuła się zbyt komfortowo, gdy siedział tak blisko niej – Jak się czujesz kochanie? - podszedłem i delikatnie ją pocałowałem.

- Lepiej, ale nie zostawiaj mnie już.

- Obiecuje … powiedziałem wszystko policji – specjalnie zacząłem ten temat przy nim.

- I co powiedzieli?

- Dałem im adres i właśnie składają mu wizytę.

- O kim mówicie?

- O naszym kochanym tatuśku – odpowiedziałem – Mam nadzieje, że Go aresztują.

- Jak możesz mówić takie rzeczy o ojcu?! - oburzył się.

- Mogę i mi nie zabronisz! Nie traktuje Go jak ojca, rozumiesz?! Już zapomniałeś co nam robił?!

- Ojcu się wszystko wybacza!

- Nawet pobicie dziewczyny i doprowadzenie innej do targnięcia się na własne życie?! Dobrze wiesz jak było z Molly! A teraz jeszcze pobił Rose!

- Co? To On pobił Rose?

- Może nie wiedziałeś?!

- Żebyś wiedział!

- Co tutaj się dzieje? - do sali wszedł ojciec Rose – Chłopcze jeżeli przyszedłeś, żeby się kłócić, to wybrałeś sobie nieodpowiednią porę.

- Chciałem zobaczyć co u Rose.

- Zobaczyłeś i już możesz sobie pójść. Moja córka potrzebuje spokoju.

- Dobrze … wybacz Rose – pocałował ją w dłoń. Obserwowałem uważnie całą sytuacje – Cześć Mike – wyszedł razem z Panem Bakerem.

- Wiesz, że możesz zabijać spojrzeniem? - usłyszałem głos Rose i odwróciłem się w jej stronę.

- Nic się nie zmienił. Udaje, że nie wie przez kogo leżysz w szpitalu i przychodzi, gdy mnie nie ma.

- Przesadzasz … chce być miły.

- Aż za bardzo.

- Jak było na posterunku, bo nie dokończyłeś?

- Ten policjant co był tutaj .. patrzył się na mnie jak na przestępce, rozumiesz? Jak to ja bym Ci to zrobił. Nawet nie chciał słuchać co mam do powiedzenia.

- Spokojnie kochanie … nic na Ciebie nie mają.

- Wiem – złapała się za głowę – Kotku?

- Głowa mnie strasznie boli.

- Pójdę .. - nawet nie zdążyłem dokończyć, bo akurat wszedł lekarz – Dobrze, że Pan jest.

- Coś się stało?

- Głowa mnie boli – powiedziała.

- To normalne przy wstrząsie mózgu. Zaraz podam Pani tabletkę. Coś jeszcze Panią boli?

- Nie – dał jej tabletkę.

- Ból głowy może Pani odczuwać nawet po paru miesiącach.

- Świetnie.

- Niestety taki skutek uboczny. Będzie Pan dzisiaj także przy Pannie Baker?

- Tak .. mam nadzieje, że to nie kłopot?

- Ależ skąd. Jestem u siebie, gdyby coś się działo. Dobranoc – zostaliśmy sami.

- Powinieneś jechać do domu i się wyspać.

- Bez Ciebie nigdzie się nie ruszę.

- Jak zawsze uparty – lekko się uśmiechnęła – Ale i tak będziesz musiał jutro jechać do domu.

- Dlaczego?

- Bo wolę Cie bez zarostu – zaśmiałem się – Przyznaje, że wyglądasz wtedy seksownie, ale strasznie kujesz.

- Więc lepiej Go nie zgolę – spojrzała się na mnie z przymrużonych oczu – Żartowałem – po krótkim czasie zasnęła. Przyglądałem się jej. Wiedziałem, że muszę się nią zaopiekować, gdy wyjdzie ze szpitala. Już nikt jej nie skrzywdzi. Osobiście tego dopilnuje.