Bad Girl 54

Witajcie!

Od razu chce Was przeprosić za długość tej notki, ale nie miałam za bardzo czasu na pisanie i jeszcze klawiatura zaczyna mi szwankować. Chyba muszę się wybrać po nową. I jeszcze przepraszam na błędy, jeżeli są.

Przypominam, że 25 czerwca na kanale Stars.tv od godziny 21 do 22 będzie Best Tribute Michael Jackson. Chciałam jeszcze wspomnieć o tej konferencji na GG tego dnia. Ktoś jeszcze chętny? Wiecie nic nie jest jeszcze ustalone, dlatego pytam. Dobra .. koniec tego przynudzania. Zapraszam na notkę.

P.S. Chciałam jeszcze przeprosić osoby, u których nie skomentowałam. Postaram się nadrobić zaległości jak tylko będę mogła, ale tyle ich się nazbierało, że nie wiem od czego zacząć.

********************************************************************

Minęły dwa dni od tego wydarzenia. Przez to miałam koszmary nocne. Dobrze, że Mike był przy mnie. Miałam już dosyć tego leżenia, ale nie miałam wyjścia. Mike poszedł do lekarza o coś zapytać. Sally została ze mną. Josepha nadal nie znaleźli. Dlatego zawsze ktoś ze mną siedział, gdy Mike nie mógł. Wrócił z zadowoloną miną.

- Co się tak cieszysz?

- Lekarz powiedział, że mogę Cie już zabrać do domu, ale będziesz musiała zostać w łóżku jakiś czas.

- Naprawdę? Nareszcie.

- Spakuje Cie. W tym czasie przygotują wypis.

- Powiadomię Twoich rodziców – powiedziała Sally.

- Ok – wyszła. Patrzyłam się jak Mike pakuje może rzeczy do torby. Coś Go trapiło, ale za wszelką cenę nie chciał tego pokazać – Misiu?

- Hmm? - nie przerwał pakowania.

- Możesz na mnie spojrzeć? - odwrócił się.

- O co chodzi? - podszedł.

- To ja chciałabym wiedzieć. Widzę, że o czymś nieustannie myślisz.

- Wydaje Ci się.

- Mieliśmy wszystko sobie mówić – westchnął.

- Bardzo się ciesze, że wracasz już do domu, ale boje się o Ciebie, dlatego chciałbym, żeby Miko jeszcze Cie pilnował.

- Wiesz, że On mi nie przeszkadza. Tylko o to chodziło? – pokiwał głową – No to mamy już wszystko ustalone.

- Przed wyjściem zapytam się lekarza jak długo będziesz musiała leżeć i w ogóle.

- Tylko o to Ci chodzi? - uśmiechnęłam się.

- Oczywiście … a co sobie myślałaś?

- Nic .. tak tylko mówię.

- Akurat. Masz szczęście, że nie mogę Cie ruszyć.

- A jak byś mógł?

- Hmm – nachylił się nade mną – Wtedy nie był bym taki miły – pocałował mnie.

- Więc jesteś, bo jestem niedysponowana?

- To chyba oczywiste – powrócił do walizki.

- W takim razie ja nie chce, żebyś ze mną był z litości.

- Ja nie wiem czego Ty się spodziewałaś w tym związku.

- No na pewno nie tego. Dlaczego ze mną nadal jesteś?

- Żeby zrobić na złość Josephowi i jak na razie mi się udaje.

- Wiesz co? Jesteś świnią. Nie chce Cie znać – odwróciłam głowę w drugą stronę.

- Nie prawda.

- Niby czemu? - znowu do mnie podszedł i się nachylał.

- Bo jestem dobry w te klocki – namiętnie mnie pocałował.

- I zbyt dobrze całujesz – po chwili zaczęliśmy się śmiać.

- Jesteśmy w tym dobrzy. Powinniśmy stworzyć jakiś teatr, czy coś.

- O tak i to z jaką powagą Pan to wszystko mówił. Czasami miałam wrażenie, że to na serio.

- Więc muszę Cie rozczarować .. niestety nie mówiłem serio i musisz się ze mną męczyć.

- A niech to. Myślałam, że będę miała w końcu spokój, a tu masz.

- Jest mi bardzo przykro, że tak Panią rozczarowałem.

- To nic. Jakoś się pomęczę.

- Nie ma Pani wyjścia, bo ja nigdzie się nie wybieram.

- Wiesz, że jesteś okropny?

- Hmm .. byłaś łaskawa powiedzieć mi to kilka razy – zaśmialiśmy się.

- Kończ te pakowanie, bo chcę już stąd iść.

- Nie tak szybko. Najpierw wypis.

- Ok, ok … a tak właściwie, to jak mnie zamierzasz stąd wziąć?

- Na wózku, kochanie.

- A jutro na pierwszych stronach gazet ''Dziewczyna Michaela Jacksona jest kaleką'' – zaśmiał się – Tak będzie .. zobaczysz.

- Dlatego zaparkowałem w podziemnym parkingu.

- Chyba, że tak – nagle mnie olśniło – Czyli Ty mnie się wstydzisz.

- Przecież nie mogę sobie pozwolić na tak złą opinie na swój temat – wiedziałam, że dalej pociągnie ten ciekawy temat.

- Racja, ale … jak możesz?

- Co zrobić .. takie życie. Pamiętaj, że jeżeli wychodzimy razem, to masz się ładnie prezentować na zdjęciach. Nie chce mieć potem wstydu.

- Nie jestem jakąś tam laleczką! Tylko Twoją dziewczyną!

- Nie bądź naiwna – mało brakowało abym pękła ze śmiechu – Jesteś nieumalowana i jak ja bym miał się teraz z Tobą pokazać publicznie? Wygwizdali by mnie.

- Gdy ze mną będzie lepiej ..

- To co? - wszedł mi w zdanie.

- To Ci porządnie przyłożę – zaśmiał się.

- Chciałbym to zobaczyć.

- Sam się o to prosisz.

- Bądź posłuszna.

- Jeszcze czego. Ty mnie nie szanujesz, więc to działa w dwie strony – Sally wróciła – Ja nie mogę z nim być – powiedziałam. Stanęła jak słup i ją zatkało – On mnie traktuje przedmiotowo.

- Weź jej przetłumacz, że to jest showbiznes. Czego Ona oczekiwała? Że będzie jak w bajce? Mogła się domyśleć o co mi chodzi, a nie teraz narzeka.

- Ale ja tak nie chce. Myślałam, że mnie kochasz.

- Miłość nie ma tutaj nic do rzeczy.

- O czym Wy do cholery gadacie?!

- A Ty chciałabyś być z kimś takim? - zapytałam.

- Nie chce się do Was wtrącać.

- Jesteśmy przyjaciółkami. Myślałam, że jesteś po mojej stronie.

- Bo jestem, ale … no co mam powiedzieć?

- Gdy wrócimy do domu .. masz zabierać swoje manatki. Nie obchodzi mnie gdzie pójdziesz.

- Nie ma problemu. Sally będę mógł u Ciebie zamieszkać, prawda?

- Co? Przykro mi, ale nie.

- No cóż … w takim razie pójdę do innej. Sama zauważyłaś, że mogę mieć każdą.

- A rób sobie co chcesz – Sally chyba w to wszystko uwierzyła, bo zrobiła się nagle smutna – Tylko najpierw buzi – uśmiechnął się i mnie pocałował – Tak lepiej – mina Sally była bezcenna – Co tak patrzysz?

- Ale .. przecież … nic już nie rozumiem.

- Uwierzyłaś? - spytałam i parsknęłam śmiechem.

- Nabijamy się tylko – dodał Mike – Ćwiczymy do występów w naszym przyszłym teatrze.

- No wiecie co! Ja się tutaj zaczęłam martwić, a Wam żarty w głowie.

- Za nic bym od niego nie odeszła. Za dobrze całuje.

- Właśnie widzę kto kogo traktuje przedmiotowo – mruknął.

- Nie bierz tego do siebie.

- Jak nic do siebie pasujecie – skwitowała Sally.

- Taa … jak kot z psem.

- Jednak naprawdę chcesz dostać.

- Stop! Skończcie już z tym, bo głowa normalnie boli.

- No dobra – poddałam się – Co mówili rodzice?

- Ucieszyli się. Chyba będą musieli zamknąć Sisi w pokoju, bo jak Cie zobaczy, to nie przestanie Cie witać.

- Już za nią tęsknię.

- A za mną? - upomniał się Mike.

- Ciebie mam na co dzień i trochę mi się już znudziłeś.

- Znowu zaczynają – powiedziała bezradnie Sally.

- I sama widzisz z kim się związałem.

- Ej! - walnęłam Go w ramie – Ty lepiej idź sprawdzić, czy wypis już jest – wywrócił oczami i wyszedł.

- Co się Wam dzisiaj stało?

- A nie wiem. Tak jakoś od słowa do słowa i wyszła nam ciekawa rozmowa.

- I to jak.

- Powiedź .. jak tam z Tobą i Randym?

- Chyba dobrze.

- Chyba? Dlaczego tak mówisz?

- Nie mogę Go rozgryźć. Dziwnie się zachowuje.

- A może to Ty przesadzasz? Dawniej umawiałaś się z chłopakami z jednego powodu. Może jeszcze nie jesteś pewna czego chcesz.

- Od kiedy Ty jesteś taka mądra, co?

- Od jakiegoś czasu.

- To na pewno.

- Co to miało znaczyć?

- Bo wcześniej byłaś jeszcze gorsza ode mnie. Ja przynajmniej nie spotykałam się z ćpunem.

- Nie przypominaj mi.

- Mam! - powiedział zadowolony Michael i machał wypisem.

- No w końcu – próbowałam wstać.

- Hola! Nie tak szybko – podszedł – Pomogę Ci – po chwili spojrzał się na mnie – Przecież musisz się jeszcze ubrać.

- No to nieźle. Chciałam iść w piżamie.

- I byłby skandal.

- Jeżeli znowu zaczniecie, to wyjdę! Idź zanieść walizkę Rose do samochodu – zwróciła się do Michaela.

- Ale ..

- Bez dyskusji. Ja pomogę jej się ubrać. Poczekaj na nas przy samochodzie.

- Chyba nie mam wyjścia – powiedział i wyszedł.

- Dasz radę?

- Muszę – ubieranie było trudniejsze niż myślałam, ale jakoś udało się. Zjechaliśmy windą na parking. Lekarz nie chciał się zgodzić , żebym szła, więc pielęgniarka wiozła wózek, na którym siedziałam. Mike stał przy samochodzie.

- Chodź do mnie moja kaleko – wziął mnie na ręce i wsadził do samochodu.

- Korzystaj dopóki nic nie mogę Ci zrobić.

- Zawsze mi obiecujesz. Sally zawieźć Cie do domu? - siedzieliśmy już w samochodzie i przekraczaliśmy bramę szpitala.

- Tak. Nie przyjechałam samochodem.

- A czym? - byłam ciekawa. Zmieszała się.

- Randy mnie przywiózł – zaczerwieniła się. Chyba pierwszy raz widziałam ją zawstydzoną.

- Yhym .. takie buty – spojrzałam na Michaela, a On na mnie i się uśmiechnęliśmy.

- To jeszcze nic nie znaczy, ok? - powiedziała.

- Ok, ok – zrobiłam poważną minę.

- No to widzę, że mój braciszek robi postępy.

- Z Wami nie da się normalnie rozmawiać.

- Oczywiście, że się da.

- Właśnie widzę.

- Wstydzisz się nam powiedzieć prawdę? Przecież i tak się wyda.

- Nie mam o czym Wam mówić.

- Jak chcesz. Tylko naprawdę nie wiem czego się wstydzić.

- Odpuścisz mi? Dziękuje – wkurzyła się. Podróż samochodem ze szpitala do domu, trwała niezwykle krótko. Rodzice stali już przed domem.

- Komitet powitalny? - zapytałam z uśmiechem.

- Można tak powiedzieć – odpowiedziała mama i podeszła.

- Tylko pamiętaj mam niewskazane na razie czułości.

- Wiem, wiem. Jak się czujesz?

- Dobrze.

- Sally weźmiesz rzeczy Rose? - zapytał się Mike.

- Ok – wziął mnie na ręce i szedł w stronę domu.

- Nie za wcześnie na przenoszenie przez próg? - dogryzła Sally.

- Wiesz .. muszę potrenować – odpowiedział.

- A kto powiedział, że powiem ''tak''?

- Hmm .. raczej nie masz wyjścia.

- Chcesz sobie zniszczyć reputacje?

- Zaryzykuje – cmoknął mnie – Jesteśmy w domu.

- Postaw mnie.

- Lekarz powiedział ..

- Wiem .. tylko na chwile .. proszę – zrobiłam słodką minę.

- No dobra, ale tylko chwila – postawił mnie delikatnie na ziemi i trzymał w pasie. Sally w tym czasie poszła do mojego pokoju zanieść walizkę. Usłyszeliśmy z góry szczekanie, a po chwili ujrzałam Sisi. Zbiegła po schodach. Mike wziął ją na ręce. Wyrywała się do mnie – Nic z tego, mała. Pani ma ała i nie może Cie wziąć – pogłaskałam ją.

- Tęskniłam – pocałowałam ją w główkę.

- Pewnie jesteś głodna – zapytała mama.

- Trochę.

- Niedługo będzie obiad.

- Chcesz się położyć? - tym razem Mike.

- A może czegoś potrzebujesz? - jeszcze tata do nich dołączył.

- Przestańcie! Bardzo dziękuje, że tak się o mnie troszczycie, ale naprawdę nie macie powodu. Nic mi nie jest i czuje się dobrze. A teraz chciałabym iść do siebie.

- Dobrze. Cieszymy się, że do nas wróciłaś – mama pocałowała mnie w policzek.

- Ja też się ciesze – jak zwykle Mike mnie zaniósł do mojego pokoju i położył do łóżka. Wieczorem chciałam wziąć prysznic.

- Jeszcze nie możesz. Rana jest zbyt świeża, ale możesz za to wziąć kąpiel, którą sam przygotuje – wypiął dumnie pierś.

- Hehe ok – poszedł do łazienki. Chciałam w tym czasie się rozebrać, ale nie dałam rady. Wrócił.

- Gotowe. A Ty jeszcze nie rozebrana?

- Niestety to nie jest takie proste w moim stanie. Musisz mi pomóc.

- Z przyjemnością – wyszczerzył się. Wywróciłam oczami. Powoli mnie rozebrał. Najwięcej problemów mieliśmy z bluzką, ale daliśmy radę. Zostałam w samej bieliźnie. Patrzył na mnie tym swoim wzrokiem.

- Nie patrz tak.

- Czyli jak?

- No tak jak teraz. Patrz normalnie – zrobił zeza – Wariat – zaśmiałam się. Włożył mnie do wanny i umył moje ciało. Woda sięgała mi do brzucha, bo nie mogłam zmoczyć opatrunku. To było straszne uciążliwe, ale Mike poradził sobie i z tym. Potem położyliśmy się do łóżka.

- Dobrze się czujesz?

- Tak .. na razie mnie nie boli.

- Lekarz powiedział, że trochę minie zanim żebra się zrosną. Do tego czasu powinnaś ograniczyć ruch – pokiwałam głową. Oczywiście nie podobało mi się to, ale nie miałam wyboru. Chciałam się w niego wtulić, ale nie mogłam. Objął mnie ramieniem i po chwili zasnęliśmy.