Bad Girl 51 Part 2

Witajcie!
W końcu mogę dodać normalnie notkę, bo odzyskałam net. Wasze notki nadrobię i skomentuje. Mam do Was prośbę. Jeżeli informujecie mnie o nowych notkach na waszych blogach, to proszę to robić w zakładce Wasze Blogi, a nie pod notką. Jak wszyscy wiedzą za miesiąc jest piąta rocznica śmierci Michaela. Nie ukrywam, że jest mi smutno im bardziej zbliża się ta data. Ja i jedna z blogerek pomyślałyśmy, że może w ten dzień wszyscy, którzy nie mają z kim powspominać i są osamotnione (tak jak my) byśmy się ''spotkali'' na GG na konferencji. Oczywiście kto chcę. Wiem, że to będzie ciężkie przeżycie, bo każdy tą datę przeżywa na swój sposób. Zawsze przechodziłam przez nią sama, ale może to jest dobry pomysł? Co o tym sądzicie? A teraz zapraszam na notkę.
P.S. Do poprzedniej miałam dodać filmik z występu Motown 25, ale jak wiecie nie mogłam. Myślę, że każdy wie jak ten występ wyglądał i nic się nie stało ;)

*************************************************

Mary Baker jechała właśnie do domu. Myślała, że córka będzie już na nią czekała, jednak tak nie było. Wysiadła, więc z pojazdu i poprosiła taksówkarza aby zatrąbił. Wykonał jej prośbę. Niestety nic to nie dało. Z domu nikt nie wyszedł.

- Jak zawsze można liczyć, tylko na siebie – marudziła pod nosem. Ledwo udało jej się otworzyć drzwi. Jednak takiego widoku się nie spodziewała. Torby wypadły jej z rąk.

Dzisiaj znowu późno skończyłem prace w studiu. Chciałem spędzić z Rose trochę więcej czasu. Pan Baker zabrał się ze mną. Przez całą drogę mieliśmy dobry humor. Już się nie mogłem doczekać aż zobaczę moją ukochaną i ją przytulę. Z wesołymi minami przekroczyliśmy próg domu. Na chwilę zastygłem w bezruchu. Pani Baker nachylała się nad Rose, która leżała nieprzytomna na podłodze. Od razu do niej podbiegłem.

- Co się stało? Dlaczego jest pobita? - zacząłem pytać.

- Nie wiem … dopiero wróciłam do domu – płakała.

- Boże! Kochanie? Rose .. słyszysz mnie? Otwórz oczy … błagam Cię – wziąłem jej twarz w obie dłonie. Na szczęście wyczułem puls – Dzwońcie na pogotowie! - krzyknąłem – Nie rób mi tego .. słyszysz? Zostań ze mną – nie mogłem się rozkleić, ale mało brakowało. Twarz i głowę miała we krwi. Co za bydle mogło to zrobić? Wiedziałem, że dorwę tego kogoś i zabiję własnymi rękami. Pożałuję, że śmiał podnieść rękę na moją kobietę. Zobaczyłem, że lekko otworzyła oczy – Skarbie? Słyszysz mnie? Nie zasypiaj … zaraz będzie pogotowie.

- Mike .. - ledwo dosłyszałem.

- Cii … leż spokojnie – dosyć szybko przyjechali.

- Została Pani pobita? - zapytał lekarz. Pokiwała głową – Coś Panią boli?

- T-tak – wskazała ręką żebra. Dotknął w tym miejscu. Syknęła z bólu.

- Boli przy oddychaniu? - znowu pokiwała głową – Podejrzewam złamane żebra. Zabieramy Panią do szpitala.

- Mogę jechać z Wami? - zapytałem.

- Kim Pan jest?

- Chłopakiem .. proszę – wahał się, ale w końcu kiwnął głową. Wzięli Rose na nosze i zanieśli do karetki. Usiadłem przy lekarzu i trzymałem ją za rękę – Jestem przy Tobie – jechaliśmy na sygnale. W szpitalu zabrali ją na badania, a ja zostałem na korytarzu. Rodzice Rose też się od razu pojawili.

- Gdzie jest?

- Na badaniach … kto jej to zrobił?! - byłem wściekły. Chodziłem nerwowo po korytarzu. Nagle mnie olśniło. Gdzie był Miko?! Miał ją do cholery pilnować! Zadzwoniłem do niego. Od razu odebrał – Gdzie Ty jesteś?!

- No przecież w studiu. Tak jak kazałeś, żebym przyjechał.

- Co takiego?! Przecież nic takiego Ci nie kazałem!

- Ale …

- Rose jest w szpitalu! Masz natychmiast przyjechać! - rozłączyłem się – Niech to szlag! - wrzasnąłem.

- Uspokój się – powiedział ojciec Rose. Dwadzieścia minut później przyszedł lekarz.

- Jesteście Państwo rodzicami? - zapytał.

- Tak … co z Rose?

- Ma wstrząs mózg i złamane dwa żebra. Proszę się nie martwić. Wszystko będzie dobrze – uśmiechnął się i odszedł. Wieźli ją na łóżku do sali. Poczekaliśmy aż wszyscy wyszli i poszliśmy do niej. Była przytomna.

- Córeczko – podeszła do Rose. Nie chciałem przeszkadzać, więc stałem z boku. Spojrzała się na mnie. Nie mogłem już dłużej wytrzymać i podszedłem.

- Wiesz kto Ci to zrobił? - musiałem wiedzieć. Milczała – Powiedź … zapłaci mi za to – zacisnąłem zęby. Do sali wszedł Miko – Dlaczego ją zostawiłeś?! - szybko się przy nim znalazłem.

- Dostałem od Ciebie wiadomość, że mam przyjechać do studia. Rose jest świadkiem.

- Nie mieszaj jej do tego! Miałeś ją cały czas pilnować!

- Ale … nie rozumiem … sam zobacz – pokazał mi telefon z wiadomością. Mówił prawdę – Zostało wysłane z Twojego telefonu .. na dodatek się podpisałeś.

- Zgubiłem gdzieś telefon – przyznałem – Wszędzie Go szukałem – złapałem się za głowę - Ten ktoś chciał Cię wywabić z domu i mu się udało! - Miko spojrzał na Rose.

- Powiedź mu.

- O czym? Co to za tajemnice?

- Zostawimy Was samych – powiedział Miko.

- Oddaj mi kluczyki od samochodu – wyciągnąłem po nie rękę. Nie pewnie mi je dał. Zostaliśmy, tylko my. Usiadłem na krzesełku przy łóżku Rose – Powiesz mi?

- Wiem, że będziesz na mnie zły i będziesz miał prawo, ale nie mogłam Ci powiedzieć.

- Obiecuję, że nie będę .. tylko mi powiedź – dotknąłem jej dłoni.

- Jakiś czas temu dostawałam … pogróżki … nie było nadawcy, ale myślę, że to …

- Joseph – dokończyłem.

- Tak … nie chciałam Cię tym denerwować. Potem przestał przesyłać te pogróżki … myślałam, że to już się skończyło. Ale ….. On … przeszedł do czynów – moja ręka zacisnęła się w pięść. Już nic więcej nie musiała mówić. Wszystko było jasne. Wybiegłem z tej sali. Usłyszałem, tylko jak Rose krzyczy – Nie! Mike! - ale wiedziałem, że nic mnie już nie powstrzyma. Biegłem przez ten korytarz i wsiadłem do samochodu. Ruszyłem z piskiem opon. Emocje strasznie mną targały. Zobaczyłem jego samochód pod domem. Wtargnąłem do środka. W salonie Go nie było. Usłyszałem dobiegające głosy z kuchni. Był tam, razem z mamą.

- Ty sukinsynu! - rzuciłem się na niego – Zabiję Cię! - nie zastawiałem się nad ciosami. Biłem gdzie popadnie. Mama krzyczała, żebym przestał. Powaliłem Go na podłogę. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie wiem kiedy złapałem za nóż i przyłożyłem mu do gardła.

- Boże! Nie rób tego, synku! - mama strasznie płakała.

- Musi za to zapłacić! Chciał zabić Rose! Już nie jesteś taki twardy, co?! - po raz pierwszy widziałem w jego oczach strach. Nie odzywał się. Wystarczył jeden ruch ostrzem. Nagle ktoś mnie pociągnął do tyłu i mocno trzymał. Nóż wypadł mi z dłoni.

- Coś Ty chciał zrobić?! - to był Miko.

- Puszczaj mnie! Muszę to raz na zawsze skończyć!

- Nie w taki sposób! Wychodzimy! - wyprowadził mnie siłą z domu – Zwariowałeś?! - potrząsnął mną – Jesteś potrzebny Rose tutaj, a nie za kratkami! - zaprowadził mnie do samochodu i odjechaliśmy. Ciężko oddychałem. Nie mogłem się uspokoić.

- Gdyby Rose tego … nie przeżyła …. nikt, by mnie nie powstrzymał – spojrzał na mnie.

- Ale żyje i trzeba za to dziękować Bogu.

- Skąd wiedziałeś gdzie jestem?

- Po tym jak wybiegłeś od Rose, wiedziałem, że coś jest nie tak. Kazała mi za Tobą jechać, więc wziąłem samochód Pana Bakera i domyśliłem się gdzie pojechałeś.

- Naprawdę chciałem to zrobić … jeszcze nigdy nie czułem takiego gniewu i chęci zabicia jak teraz.

- Powiem Ci, że wcale się nie dziwie, ale to by była nierozsądna decyzja – chwile nic nie mówiłem.

- Dlaczego nie powiedzieliście mi o tych listach z groźbami?

- Chciałem …

- Więc dlaczego?

- Rose mnie prosiła, żebym milczał.

- Ale tu chodziło o jej życie!

- Nie krzycz …. nie chciała Cię denerwować, bo wiedziała jak zareagujesz.

- Jak mam nie krzyczeć?! Widzisz do czego doprowadziły te tajemnice! Jesteś doświadczonym ochroniarzem i wiesz, że nie należy bagatelizować gróźb.

- Popełniłem błąd, ok? To już się nie powtórzy – dojechaliśmy do szpitala. Nie czekałem na Miko. Szybko przemierzałem korytarze aż znalazłem się w sali Rose.

- Mike … co zrobiłeś? - była wystraszona. Usiadłem przy niej na łóżku.

- Niestety nie to co chciałem. Jak się czujesz? - dotknąłem jej policzka.

- Tak sobie …. nie rób nic głupiego … proszę Cię.

- Dotykał Cię?

- Nie.

- Powiedziałabyś mi, gdyby było inaczej?

- Tak - pielęgniarka weszła i zmieniła kroplówkę. Poczekałem aż wyjdzie i zapytałem.

- Powiesz mi jak to było?

- Jeżeli mi obiecasz, że nie pojedziesz tam .. chcę, żebyś został przy mnie.

- Obiecuję .. nigdzie się nie wybieram – miała zacząć mówić, ale ciężko złapała powietrze i się skrzywiła – Co się dzieje? Boli Cię? - pokiwała głową – Idę po lekarza – na korytarzu byli rodzice Rose.

- Co z nią? - zapytała Pani Baker.

- Bolą ją żebra, dlatego szukam lekarza.

- Widziałam Go przed chwilą. Ja po niego pójdę, a Ty wracaj do Rose.

- Dobrze … Twoja mama poszła po lekarza – zjawił się szybciej niż myślałem.

- Co się stało? - zapytał.

- Bolą mnie żebra – powiedziała.

- Za chwilę podam Pani zastrzyk przeciwbólowy. Jakieś inne objawy?

- Nie – zbadał ją.

- Dobrze .. za chwilę przyjdzie pielęgniarka. Proszę mnie zawołać, gdyby coś się działo i proszę się nie ruszać. Ma Pani złamane żebra i ruch jest niewskazany.

- Rozumiem … jak długo tutaj zostanę?

- Na chwilę obecną mogę Pani powiedzieć, że jakieś dwa tygodnie.

- Co?!

- Możliwe, że krócej, ale jeszcze za wcześnie, żeby cokolwiek powiedzieć. Proszę odpoczywać – wyszedł, a po nim weszła pielęgniarka.

- Dam Pani zastrzyk. Uśmierzy ból – uśmiechnęła się. Zostaliśmy sami.

- Przepraszam .. nie powinienem Cię męczyć pytaniami. Powiesz mi kiedy indziej – ująłem jej dłoń. Pokiwała głową.

- Jestem zmęczona. Prześpię się trochę, dobrze?

- Dobrze skarbie. Będę cały czas przy Tobie – zamknęła oczy. Po chwili je jednak otworzyła.

- Mike?

- Tak?

- Strasznie się bałam trafić do szpitala, a i tak mnie nie ominęło – słabo się uśmiechnęła.

- Czasami nie ma wyjścia. Śpij już kochanie – pocałowałem ją w czoło. Szybko zasnęła. Tak bardzo chciałem ją przytulić, ale nie mogłem. Przemilczałem, dlaczego tutaj trafiła. Wiedziałem, że to moja wina. Gdyby nie ja, nie cierpiała by. Myślałem, że uda mi się ją obronić, ale On i tak znalazł sposób. Byłem na siebie wściekły. Po cichu wyszedłem na korytarz. Rodzice Rose jeszcze byli.

- Jak się czuje? - zapytała się Pani Baker.

- Teraz śpi. Możecie jechać do domu. Ja przy niej zostanę.

- Wolę zostać – spojrzała się na swojego męża i czekała co odpowie.

- Dobrze .. zostaniemy – mój telefon zaczął dzwonić.

- Tak? - odebrałem.

- Cześć .. to prawda?

- Sally?

- Tak.

- Ale o co pytasz?

- Rose jest w szpitalu?

- Tak .. skąd wiesz?

- W wiadomościach o tym mówili.

- Co? A Oni niby skąd wiedzą?

- Nie mam pojęcia. Za godzinę tam będę – rozłączyła się.

- Sally zaraz będzie – powiedziałem – Wracam do Rose – czuwałem przy niej cały czas. Chciało mi się spać, ale musiałem ją pilnować. Obudziła się po niecałej godzinie z dziwnym kaszlem – Wszystko w porządku? - zapytałem.

- Nie … ciężko mi się oddycha.

- Idę po lekarza – nie słuchałem o co pyta mnie mama Rose. Wparowałem do gabinetu lekarza i wszystko wyjaśniłem. Szybko pobiegliśmy do jej sali.

- Słyszy mnie Pani? - zapytał, bo miała zamknięte oczy.

- Tak.

- Niech Pan wyjdzie. Musimy zrobić ponownie prześwietlenie – nie robiłem problemów. Wyszedłem. Potem przyszedł drugi lekarz. Siedziałem na krzesełku ze spuszczoną głową. Usłyszałem otwierane drzwi i od razu wstałem.

- Mam dobrą i złą wiadomość. Tym razem zacznę od złej. Złamane żebro naciska na płuco. W każdej chwili może dojść do przebicia. Konieczna jest natychmiastowa operacja. Dobra wiadomość jest właśnie taka, że płuco nie zostało przebite. Za chwilę zabieramy Pannę Baker na salę operacyjną.

- O Boże – Pani Baker rozpłakała się i wtuliła w męża.

- Spokojnie … nie mogę Państwu obiecać, że operacja się uda, ale zrobię wszystko co w mojej mocy aby tak się stało.

- Jak to może się nie udać?! - nie wytrzymałem i podniosłem głos – Jest Pan do cholery lekarzem!

- Ale nie jestem cudotwórcą .. Panie Jackson.

- Chce mi Pan powiedzieć, że może nie przeżyć operacji?!

- Istnieje takie ryzyko – zobaczyłem, że wywożą Rose na jej łóżku. Najpierw podeszli do niej rodzice, a potem ja.

- Mike … boje się – zaczęła płakać.

- Nie masz czego. Ja też byłem operowany i widzisz wszystko się udało – dotknąłem obiema rękami jej twarz – Wszystko będzie dobrze. Będziemy na Ciebie czekać.

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie bardziej, myszko – delikatnie ją pocałowałem. Byłem na granicy, żeby się nie rozpłakać.

- Musimy już jechać – powiedział lekarz.

- Będę przy Tobie, gdy się obudzisz .. obiecuje – spojrzałem jej ostatni raz w oczy i ją zabrali. Nie dopuszczałem do siebie w ogóle myśli, że coś może się stać podczas operacji. Mama Rose była roztrzęsiona.

- Moje jedyne dziecko – płakała.

- Cii … wszystko będzie dobrze – uspokajał ją Pan Baker. Chodziłem w tą i z powrotem. Nie mogłem sobie darować, że do tego dopuściłem. Miko podszedł do mnie.

- Czemu masz taką minę? - zapytał.

- Gdzieś Ty był?

- Na dole …

- Nie pytam o to! Gdzie byłeś, gdy ten sukinsyn jej to zrobił?! Liczyłem na Ciebie! Dobrze wiesz, że masz nie opuszczać swojego stanowiska, gdy ja Ci nie każe! - przeszedłem obok niego.

- Wszystko w porządku? - zatrzymał mnie.

- Nie! Rose jest na operacji! Może jej nie przeżyć! Rozumiesz?! Jeżeli … jeżeli coś się stanie …. przysięgam, że Go zabije! Nikt mnie nie powstrzyma! - nie miałem ochoty z nikim rozmawiać, więc odszedłem. Łzy zaczęły mi lecieć. Już nie mogłem ich powstrzymać. Szedłem ze spuszczoną głową i na kogoś wpadłem. To była Sally.

- Mike? Dlaczego płaczesz?

- Daj mi spokój – chciałem odejść, ale mi nie pozwoliła.

- O nie mój drogi! Gadaj natychmiast co się stało.

- Ona … - trudno było mi mówić przez łzy – Rose jest operowana.

- Co?! Dlaczego?

- Joseph do niej przyszedł, gdy nikogo nie było w domu i .. pobił. Okazało się, że ma wstrząs mózgu i złamane dwa żebra. Przed chwilą zabrali ją na blok operacyjny, bo żebra naciskają na płuco i może dojść do przebicia.

- O Boże .. nie zdążyłam się z nią pożegnać – nie mogłem się opanować.

- Nie mogę jej stracić.

- Nie mów tak … wyjdzie z tego. Już nie raz nam pokazała, że jest silna. Teraz też tak będzie.

- Oby – przytuliła mnie, żeby dodać trochę otuchy. Usiedliśmy na krzesełkach. Nie rozmawialiśmy. Żadne z nas nie miało na to ochoty. Mijała druga godzina i nadal nic nie wiedzieliśmy. Przez chwilę chciałem tam wejść i zobaczyć co się dzieje, ale wiedziałem, że nie mogę. Te czekanie było straszne. Nie mam pojęcia skąd Janet się tutaj wzięła.

- Co z Rose? - zapytała i usiadła obok. Nie miałem siły mówić o tym jeszcze raz. Sally mnie wyręczyła.

- Operują ją.

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobił.

- Przecież wiesz, że jest zdolny do wszystkiego! - prawie krzyknąłem.

- Wiem, ale do takiego pobicia? Jak On mógł.

- Przestań Go bronić! - wstałem z miejsca.

- Co? Nie bronię … co się z Tobą dzieje?

- Prawie ją zabił! Ne daruje mu tego!

- Tylko tym razem od razu to zrób, a nie czekałeś aż Cię ktoś odciągnie! - też uniosła głos. Sally nic nie rozumiała.

- Chciałeś Go zabić?

- Tak – odpowiedziała Janet – Przystawił mu nóż do gardła, ale Miko Go odciągnął.

- Chce zostać sam – odszedłem od nich do okna. Oparłem się dłońmi o parapet. Minęły kolejny dwie godziny. Zobaczyłem idącego w naszą stronę lekarza. Czekałem jak na wyrok.

- Operacja dobiegła końca – oznajmił.

- Co z Rose? - zapytałem drżącym głosem.

- Wszystko w porządku. Operacja została przeprowadzona bez żadnych komplikacji – ogromny ciężar spadł mi z serca – Panna Baker będzie spała do jutra. Proszę mi wybaczyć, ale jest już późno, a ja muszę jeszcze odwiedzić innych pacjentów. Gdyby coś się działo proszę po mnie przyjść do gabinetu.

- Doktorze? - powiedziałem.

- Tak?

- Mogę przy niej zostać? - nie był pewny odpowiedzi.

- No dobrze, ale tylko Pan.

- Dziękuje – odszedł. Przywieźli Rose na sale. Pielęgniarka powiedziała, że mamy wchodzić pojedynczo. Powiedziałem, że wejdę ostatni, bo i tak zostaje na noc. Pożegnałem się ze wszystkimi i wszedłem do sali. Miała zamknięte oczy. Usiadłem przy łóżku – Jestem kochanie i nigdzie nie pójdę. Nie masz pojęcia jak się bałem, ale na szczęście wszystko się udało. Odpoczywaj .. będę na Ciebie cały czas czekał. Wiem, że z tego wyjdziesz. Tym razem ja Cię będę pilnował .. cały czas. Nikt Cię już nie skrzywdzi. Kocham Cię – pocałowałem ją w czoło. Położyłem swoją dłoń na jej. Patrzałem się przez jakiś czas na nią i nawet nie wiem kiedy zasnąłem.