Bad Girl 29

Witajcie!
Przyznam się wam, że notka była już skończona w czwartek, ale postanowiłam, że będę dodawała tak jak postanowiłam już dawno, co sobota. Wena mnie ogromnie naszła i ciągle trzyma.
Teraz inna sprawa. Niektórzy z was piszą, żebym napisała książkę itp. Mam wrażenie, że robicie sobie ze mnie jaja. Ja pisarką? Naprawdę ... bardzo śmieszne. A jeżeli, ktoś myśli tak naprawdę to, to nie jest takie proste. Po pierwsze wydanie książki kosztuję, po drugie i najważniejsze, o czym bym miała niby pisać? Michael jest moim idolem i o nim jest mi bardzo łatwo pisać. W głowie mam chyba z 8 opowiadań o nim. A gdybym chciała napisać o nim to bym musiała mieć zgodę rodziny na użycie jego nazwiska. Poza tym ... jak zauważyliście. Moje notki są długie, więc taka książka by musiała chyba mieć z 1000 stron, nie żartuje i to w kilku tomach. Więc jak widzicie to jest nie możliwe. Znam jedną fankę, która napisała książkę z opowiadaniem o Mike'u, ale wiedzieli o tym, tylko jej czytelnicy bo inaczej miała by problemy z nazwiskiem Michaela. Aha chcę jeszcze dodać, że zaczęłam pisać kolejne opowiadanie. Miało być na konkurs, ale jak się dowiedziałam jakie jest ograniczenie co do stron, to zrezygnowałam i nadal je kontynuuje. Póki co skupiam się na Rose i jej historii. Zapraszam do czytania i komentowania.

***************************************************

 Minęły dwa dni od naszego powrotu. Michael nie mógł wczoraj przyjść bo załatwiał sprawy związane z klipem. Tęskniłam za nim, ale trochę się cieszyłam z tego powodu bo miałam wielkiego siniaka pod okiem. Rodzicom jakoś wytłumaczyłam, że się przewróciłam i to kupili, ale z Michaelem nie pójdzie tak łatwo. Już rano do mnie dzwonił, że przyjedzie wieczorem i bałam się tego spotkania. Co ja mu niby powiem. Nie uwierzy, że się przewróciłam. Może prawdę? Nie! Przecież On Go zabiję jak się dowie. Siedziałam w łazience chyba z godzinę, żeby wypróbować różne makijaże, żeby zakryć siniaka, ale żaden nic nie dał. Poddałam się. Może nie będzie tak źle? Kogo ja chcę oszukać. O 12 zapukał listonosz. Mama odebrała list, jak się okazało do mnie. Odebrałam Go od niej i poszłam do siebie. Rozerwałam kopertę i moim oczom ukazało się sądowe zaproszenie na rozprawę za 4 dni. Wiedziałam czego dotyczyć miała sprawa i nie byłam gotowa na tę konfrontację. Odłożyłam list. Ktoś zapukał do drzwi.

- Mogę? - to była mama.

- Tak – weszła i usiadła przy mnie.

- Co to za list, że tak posmutniałaś?

- Ze sądu … za 4 dni będzie rozprawa …. nie wiem, czy dam radę.

- Powinnaś się cieszyć, że ich wsadzą – gdyby wiedziała co się tak naprawdę wydarzyło, to by tak nie mówiła – Razem z tatą będziemy przy tobie – objęła mnie ramieniem.

- Jak to? - przestraszyłam się.

- Pojedziemy z tobą do sądu.

- Nie musicie.

- Pojedziemy .. to już postanowione. Idę robić obiad. Michael przyjedzie?

- Tak .. wieczorem.

- Zostanie na noc?

- Nie wiem, czemu pytasz?

- Bo nie wiem, czy iść do apteki i kupić stopery do uszów – zaśmiałam się.

- Dlaczego łóżko kojarzy się wszystkim z seksem?

- No wiesz po ostatniej waszej nocy …

- Ale są chwilę, gdy chcemy spędzić ze sobą czas … tak po prostu i dzisiaj uwierz mi, że nie mam nastroju.

- Nie smuć się – przytuliła mnie i wyszła. W takich momentach najbardziej potrzebowałam Michaela. Nie chciałam, żeby rodzice byli w sądzie. Nie chciałam, żeby wiedzieli co mi zrobił. Chciałam się zapaść teraz pod ziemie. Położyłam się i zasnęłam. Obudziłam się o 15. Doprowadziłam się do porządku i zeszłam na obiad. O 18 przyszedł Mike. Stałam do nie bardziej bokiem, żeby tak od razu nie zobaczył. Wręczył mi piękny bukiet kwiatów i przytulił.

- Nie masz pojęcia jak tęskniłem – mówił do mojego ucha bo ciągle byliśmy przytuleni.

- Jeżeli tak bardzo jak ja, to wiem – Odsunął się trochę ode mnie i wziął w dłonie moją twarz. O nie! Nagle z jego twarzy zszedł uśmiech.

- Co .. co to jest?! - wyczułam w jego głosie zdenerwowanie.

- Przewróciłam się.

- Nie kłam! Kto Ci to zrobił?!

- Mike ..

- Nie Rose! Wiem kiedy kłamiesz i robisz to w tej chwili! - spuściłam głowę. Dotknął mojego podbródka i podniósł głowę – Powiedz – powiedział już łagodniej.

- Na spacerze z Sisi .. spotkałam Erica. Powiedziałam mu, żeby dał mi spokój i że jest ćpunem … nawet nie przypuszczałam, że może mnie uderzyć.

- Zabiję gnoja!

- Daj spokój … proszę Cię.

- Nie toleruje przemocy wobec kobiet! Dla mnie to są zwykli tchórze.

- Ciszej .. jeszcze rodzice usłyszą.

- To Oni nie wiedzą?

- Myślą, że się przewróciłam.

- Chyba nie myślałaś, że i ja uwierzę w takie bajki – pogłaskał mnie po policzku. Uff .. zmienił temat. Teraz tylko nie wspominać o Ericu.

- Usiądźmy – usiedliśmy na łóżku – Dostałam dzisiaj list ze sądu – podałam mu Go.

- Ja też … nareszcie zapłaci za wszystko co zrobił.

- Ale ja …. to jest trudniejsze niż myślałam – wtuliłam się w niego.

- Będę cały czas przy tobie, pamiętaj o tym. Jutro mamy się spotkać z prokuratorem.

- Po co?

- Musimy opowiedzieć co się stało – wstałam i podeszłam do okna.

- Mam mówić wszystko od początku co mi zrobił? A później to samo przed sądem? - spojrzałam się na Michaela. Nie odpowiedział, a ja znałam już odpowiedź. Podszedł i objął mnie w pasie.

- Jesteś silna … poradzimy sobie z tym.

- Jesteś tego pewien? Pamiętasz co było.

- Rose .. o czym ty mówisz? - odwrócił mnie do siebie.

- Nieważne … nie mówmy już o tym.

Przeraziły mnie jej słowa. Nie wiedziałam co o tym myśleć. Miałem nadzieję, że nie chcę zrobić czegoś głupiego. Musiałem ją pilnować. Mój telefon zadzwonił.

- Tak.

- Michael, możesz przyjechać do studia? - to był Quincy. Spojrzałem na Rose.

- Tak … zaraz będę – rozłączyłem się – Muszę jechać do studia.

- Dobrze.

- Jedziesz ze mną – powiedziałem stanowczo. Spojrzała się na mnie zaskoczona – Zobaczysz jak pracuje – bardziej chodziło mi, żeby się trochę rozweseliła i nie była sama. Znowu by się zamknęła w sobie – Zaczekam na dole – miałem już wychodzić, ale coś mi się przypomniało. Podszedłem do niej – Zapomniałem się porządnie przywitać.

- Zauważyłam – lekko się uśmiechnęła. Przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem – Może być – zaśmiałem się i wyszedłem. Powiedziałem rodzicom Rose, że zabieram ją do studia. Byłem ciekaw co się takiego stało, że o tej godzinie Q każe mi przyjechać. Rose zeszła na dół, ubrała płaszcz i buty. Jechaliśmy w ciszy. Weszliśmy do wytwórni. Złapałem Rose za rękę i wsiedliśmy do windy. Quincy już czekał.

- Jestem.

- Dobry wieczór – powiedziała Rose.

- Witajcie.

- Usiądź sobie – wskazałem Rose kanapę – Co się takiego stało, że aż mnie wezwałeś?

- Nie spodoba Ci się to.

- Znowu jakiś problem z piosenką? - pokręcił przecząco głową – Więc ..

- Był tutaj twój ojciec ..

- Co takiego?! Po co?

- Rozmawiał z głównym dyrektorem, ale nie wiem o czym.

- Czego On chcę?

- Nie mam pojęcia. Dobrze by było gdybyś jutro porozmawiał ..

- Jutro nie mogę – złapałem się za głowę. Przecież robię co mi każe i jeszcze się czepia. Rose podeszła do mnie.

- Mówię Ci to bo wiem do czego ten człowiek jest zdolny.

- Dzięki.

- Idziecie razem ze mną?

- Zostaniemy na trochę.

- Cześć wam – powiedział i wyszedł. Rose usiadła naprzeciwko mnie.

- Domyślasz się o co mu chodzi? - zapytała.

- Nie – pokręciłem głową – Zadzwonię do niego – wykręciłem numer i czekałam aż odbierze.

- Halo?

- Czego jeszcze chcesz? - powiedziałem prosto z mostu.

- O mój syn dzwoni, ale może trochę grzeczniej do ojca.

- Po co byłeś dzisiaj w wytwórni?

- Chciałem porozmawiać o interesach.

- Jakich?

- To już moja tajemnica.

- Kiedy dasz mi spokój?

- Hehe … na początek rozstań się ze swoją panienką, a później powiem Ci resztę.

- Nigdy tego nie zrobię! Nie będziesz mi układał życia!

- Jesteś pewien? - rozłączył się. Mało brakowało, a rozwalił bym telefon o ścianę, ale Rose mnie powstrzymała.

- Uspokój się – z Molly było tak samo. Też tak mówił, a potem ją straciłem. Nie mogłem dopuścić, żeby i tym razem skończyło się tragedią – Niepotrzebnie do niego dzwoniłeś.

- Jak się mam od niego uwolnić?

- Normalnie … powiedź, że masz Go gdzieś.

- Nie mogę tego zrobić.

- Czemu? - spojrzałem się na nią – Czego On tym razem chciał?

- Żebym się z tobą rozstał.

- Skąd On wie do jasnej cholery, że jesteśmy razem?!

- Nie wiem … może, któryś z chłopaków się wygadał.

- I co? Rozstaniesz się ze mną? - pytała poważnie.

- Nigdy! - złapałem ją za ramiona – Kocham Cię najbardziej na świecie – pocałowałem ją.

- Nie przejmuj się jego słowami. Nikt nam nie będzie mówił jak mamy żyć.

- Wiem, ale boję się, że On znajdzie sposób, żeby nas rozdzielić.

- Nie ma takiej możliwości, słyszysz? Nie marnujmy czas na tego drania.

- Masz rację – w głębi duszy czułem, że coś się stanie, ale nie chciałem, żeby zauważyła, że się martwię.

- Pokażesz mi jak to wszystko działa? - wskazała na konsolę.

- Przecież już Ci pokazywałem.

- Ale było takie zamieszanie, że już zapomniałam.

- No dobrze – pociągnąłem ją za rękę i usadowiłem sobie na kolanach. Pokazałem do czego służy każdy przycisk.

- I tak nie zapamiętam. A nagrałeś już coś?

- Masz na myśli nowa płytę? - pokiwała głowa – Na razie same acapella.

- Pokażesz mi?

- Jest jeszcze nie skończone.

- To co … chcę usłyszeć.

- Ale …

- Nie wstydź się mnie – miała rację. Nie lubiłem pokazywać nieskończone piosenki, ale dałem się namówić.

- Ok, ale ostrzegałem – wtuliła się we mnie i słuchała.

- Masz już tytuł?

- Tak … The Way You Make Me Feel.

- Puść jeszcze jakąś.

- Kotku, to tylko acapella … nie ma nic do słuchania.

- Mylisz się … lubię słuchać twój głos – zaśmiałem się i puściłem kolejną – A teraz?

- Teraz .. Bad – powiedziałem jej do ucha i pocałowałem w szyję.

- Mmmm Bad … ciekawa jestem jaki wymyślisz do tego klip.

- Zobaczysz … nie będę już grzecznym chłopcem.

- Teraz też nie jesteś.

- Mam na myśli wizerunek publiczny.

- Yhy – chciała zapomnieć o jutrzejszym dniu i rozprawie, która się zbliżała. Ja myślałem nad tym co zrobię temu ćpunowi. Rose myśli, że zapomniałem, ale nic z tego. Pożałuje, że śmiał podnieść na nią rękę. Nawet nie zauważyłem, że ''piosenka'' się skończyła – O czym tak myślisz?

- Hym .. a o niczym ważnym.

- Masz jeszcze coś?

- Teraz puszczę coś innego – miałem piosenkę specjalnie dla Rose, ale chciałem puścić jej dopiero, gdy będzie skończona. Zamiast tego puściłem The Lady In My Life – Ta piosenka była by dedykowana specjalnie dla Ciebie, gdybym poznał Cię wcześniej – popatrzyła się na mnie – Bo jesteś kobietą mojego życia – dotknąłem jej policzka. Jak On mógł ją uderzyć? Czułem jak podnosi mi się ciśnienie. Gdy piosenka dobiegła końca, zapytała:

- Skąd taka pewność?

- Słucham swego serca … mówi mi, że jesteś tą jedyną i wiem, że tak jest – pocałowała mnie. Nie pozwoliłem jej tak szybko skończyć tego pocałunku.

- Która godzina? - zapytała.

- 22.

- Już?!

- Tutaj szybko płynie czas. Odwiozę Cię do domu – zamknąłem studio i zjechaliśmy windą na dół. Oddałem stróżowi klucz i poszliśmy do samochodu. Rose oparła głowę o zagłówek. Widziałem, że jest zmęczona. Jechaliśmy już jakiś czas. Nagle zauważyłem znajomą postać. Eric szedł chodnikiem. Na ulicy nie było żywej duszy. Zwolniłem i jakiś czas jechałem w tym tempie. Rose widziała jak zaciskam ręce na kierownicy. Miałem straszną ochotę przyspieszyć i przejechać po nim, ale pomyślałem, że za takie gówno nie warto iść do więzienia. Dodałem gazu i Go wyminąłem. Rose odetchnęła z ulgą. Przed oczami pojawił mi się obraz, gdy On ją uderza i już nie potrafiłem się powstrzymać. Zjechałem na pobocze. Nawet nie wyłączyłem silnika. Od razu wybiegłem z samochodu – Hej!! - krzyknąłem w jego stronę. Zaczął uciekać, gdy mnie zobaczył. Zacząłem Go gonić. Rzuciłem się na niego i zacząłem okładać pięściami – Spróbuj ze mną!!! - wpadłem w furię i nie mogłem przestać Go bić. Kopnąłem Go kilka razy, gdy leżał.

- Mike, przestań!! - Rose dopiero do nas podbiegła. Próbowała mnie odciągnąć od niego, ale ja nie miałem takiego zamiaru.

- Jakim prawem ją uderzyłeś?!!

- Bo jest zwykłą dziwką! - powiedział wypluwając krew. Znowu dostał. Rose nie była w stanie mnie powstrzymać.

- Już mu dołożyłeś .. wystarczy – podniosłem Go jeszcze za fraki.

- Spróbuj się choćby zbliżyć do Rose, a przysięgam, że tym razem Cię zabiję! - kopnąłem Go na pożegnanie w brzuch z kolana. Rose odciągała mnie od niego. Byłem jeszcze podenerwowany.

- Nie chcę Cię odwiedzać za kratkami, słyszysz?! - potrząsnęła mną – Zasługiwał na to, ale już starczy.

- Mam nadzieję, że tym razem zrozumiał.

- Wsiadaj już – kierowała mnie na miejsce dla pasażera – Ja prowadzę – chciałem coś powiedzieć – I bez dyskusji. Nie dam Ci w tym stanie prowadzić – jechała bardzo ostrożnie. Byliśmy już pod domem Rose.

- Oddasz mi teraz kluczyki?

- Zostają u mnie do jutra.

- Coś sugerujesz?

- Zostajesz u mnie na noc. Poza tym i tak chciałam Cię o to poprosić – posmutniała.

- Co jest? - złapałem ją za dłoń.

- Ten list mi wszystko przypomniał i jeszcze jutrzejsza rozmowa z prokuratorem … nie chcę być dzisiaj sama.

- Oczywiście, że z tobą zostanę, skarbie – pogłaskałem ją po policzku i wysiedliśmy.

Tata siedział w salonie i coś czytał, a mama oglądała telewizję.

- Jesteśmy! - krzyknęłam – Mike dzisiaj zostaję – powiedziałam. Tata odchrząknął znacząco.

- No tak .. kolejna zarwana noc. Kupiłaś te stopery do uszów? - zapytał mamy.

- Nie.

- A prosiłem, żebyś zrobiła zapas – chciało mi się śmiać, a Mike stał speszony.

- Nie jęcz jak baba – odpowiedziała – Możesz zawsze włożyć watę.

- Wata nic nie daje. Próbowałem ostatnio.

- Trudno …. jakoś wytrzymasz. Niech korzystają póki mogą – spojrzała się na tatę. Zrobił się czerwony i schował się za gazetą. Mama mrugnęła do mnie – Nie każdy jest starym piernikiem – wychylił nos zza gazety i spojrzał się na nią. Poszła do kuchni. Potem jego wzrok przeniósł się na nas. Wzięłam Michaela za rękę i poszliśmy do mnie. Na schodach wybuchłam śmiechem.

- Słyszałem! - usłyszałam z dołu.

- To było niezłe – powiedział Mike i też się roześmiał.

- Nie wiedziałam, że mama tak potrafi, a widziałeś jego minę? Zatkało Go – mój dobry humor udzielił się Michaelowi. Podeszłam do szafy i ściągnęłam bluzkę. Byłam w samym staniku i się Go nie wstydziłam – Wezmę prysznic.

- Ok – weszłam do łazienki, ale miałam mały problem. Zamek w spodniach się zaciął i za nic nie chciał puścić.

- Mike!

- Nom? - ustał w drzwiach.

- Zamek mi się zaciął – wskazałam na spodnie – I pomyślałam, że ty jesteś specjalistą i mi pomożesz – uśmiechnął się łobuzersko i zaczął coś tam kombinować.

- Proszę bardzo – powiedział i wstał – Żaden zamek mi się nie oprze.

- Coś w tym jest – cmoknął mnie i wyszedł. Zdziwiłam się jego zachowaniem. Nie próbował mnie uwieść? Hmm .. dziwne. Po chwili jednak zrozumiałam. Wiedział, że to nie jest odpowiedni moment i nie mam nastroju przez wydarzenia, które miały niedługo nadejść. Po skończonym prysznicu, wróciłam do pokoju. Mike bawił się z Sisi – Łazienka wolna – wyminął mnie i też poszedł skorzystać. Ja w tym czasie położyłam Sisi do legowiska i sama się położyłam do łóżka. Mike wyszedł w samych bokserkach bo nie miał nic na przebranie. Położył się i mnie objął. Odwróciłam się do niego – O której mamy być u prokuratora?

- Będzie na nas czekał do 9 bo potem jedzie do sądu.

- Myślisz, że będzie pytał?

- Kochanie .. musimy mu powiedzieć wszystko, żeby ten sukinsyn za to zapłacił … wiem, że jest Ci ciężko o tym mówić, ale masz mnie … będę przy tobie – wtuliłam się w niego i położyłam głowę na jego torsie. Głaskał mnie po włosach.

- Jestem szczęściarą i nie wiem za co sobie na to zasłużyłam.

- Na co?

- Na Ciebie – spojrzałam mu w oczy.

- Ja zadaje sobie codziennie to pytanie co takiego zrobiłem, że zasłużyłem na Ciebie – ponownie się w niego wtuliłam.

- Kocham Cię, misiu.

- Ja Ciebie bardziej … też muszę wymyślić jakąś ksywę dla Ciebie – zaśmiał się – Śpij już.

- Masz rację .. jestem zmęczona. Dobranoc.

- Dobranoc, kotku – zamknęłam oczy i szybko usnęłam. Obudziłam się o 7. Mike jeszcze spał. Sisi stała przy łóżku i patrzyła. Wzięłam ją po cichu, żeby Go nie obudzić i delikatnie posadziłam na jego klatce piersiowej. Gapiła się na niego i polizała – Rose .. przestań .. jeszcze 5 minut – myślałam, że zaraz parsknę śmiechem. Zasłoniłam ręką twarz, żeby się nie roześmiać. Sisi poruszyła się i poczuł to – Rose .. co ty ro .. - otworzył oczy. Jego mina bezcenna – Sisi? - nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać. Spojrzał się na mnie – To twoja sprawka?

- Sama weszła.

- Nie dała by rady sama … Rose! - zbliżał się do mnie.

- To nie ja – wyskoczyłam z łóżka ze śmiechem. Zrobił to samo i zaczął mnie gonić.

- Nie uciekniesz mi – gonił mnie po pokoju. Chciałam przebiegnąć przez łóżko, ale w tym momencie złapał mnie w pół i powalił na łóżko – Mówiłem, a teraz czeka Cię kara – jego dłonie zaczęły się do mnie zbliżać.

- Nie, Mike!

- Nic z tego – zaczął mnie łaskotać. Śmiałam się w niebo głosy, ale On nie miał zamiaru przestać.

- Proszę … hehe … prze .. przestań!

- Będziesz grzeczną dziewczynką?

- Taaaak! - przestał i nadal nachylał się nade mną – Ale mam być zawsze grzeczną dziewczynką?

- Nie zawsze – uśmiechnął się i mnie pocałował.

- Zjecie śnia … yyy .. przepraszam – to była mama. Zrobiła się czerwona i natychmiast wyszła, gdy nas zobaczyła. Oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

- Twoi rodzice się z nami mają.

- O tak. Musimy się już zbierać jeżeli mamy zdążyć.

- Faktycznie – wzięliśmy prysznic. Oczywiście osobno bo jemu to tylko jedno w głowie, ubraliśmy się i zeszliśmy do kuchni. Mama postawiła przed nami talerze ze śniadaniem i dwie kawy.

- Przepraszam, że weszłam bez pukania – zaczęła się tłumaczyć.

- Nic się nie stało i tak nic nie robiliśmy – wytłumaczyłam. Do kuchni wszedł tata, przeciągając się.

- Jak dobrze jest się wyspać – powiedział i spojrzał na Michaela.

- Widzisz Michael – zaczęła mama – Niektórzy wolą się wysypiać – dogryzła ojcu. Mike prawie wypluł to co miał w buzi, gdy to usłyszał. Zachichotałam.

- Mam meczącą pracę.

- Taaa … nawet w weekendy – szepnęła do nas, ale tak, żeby usłyszał. Wziął śniadanie i wyszedł.

- Dziękuje za śniadanie, ale my musimy już jechać – powiedział Michael.

- A będziecie na obiedzie?

- Z przyjemnością – uśmiechnął się – Pójdę do pokoju po kluczyki – pocałował mnie w policzek. Mama zmierzyła Go wzrokiem, gdy wychodził z kuchni i jej wzrok dłużej zatrzymał się na jego … tyłku?!

- Mamo! - zwróciłam jej uwagę, gdy byliśmy już same.

- Popatrzeć nie można? Przecież Ci Go nie zabiorę – puściła mi oczko. Pojechaliśmy do prokuratora. Już na nas czekał.

- Proszę wejść. Zadam Państwu kilka pytań.

- W sądzie będą takie same pytania? - zapytałam.

- Niekoniecznie. Jeżeli sędzia będzie miał wątpliwości to zapewne będę musiał ponownie zapytać. Od razu mówię, że na sali sądowej nie będzie publiczności ze względu na Pana Jacksona. Natomiast mogą przebywać osoby, które będą za waszą zgodą. A teraz przejdźmy do konkretów. Proszę powiedzieć od początku co się wydarzyło – Mike spojrzał na mnie i mnie wyręczył.

- Rose z rodzicami miała lecieć na Hawaje. Państwo Baker wylecieli rano, a Rose miała do nich dołączyć wieczorem.

- Dlaczego nie polecieli razem? Muszę wiedzieć bo sąd może o to zapytać.

- Ponieważ zabrakło biletów.

- Rozumiem – wszystko notował – Proszę kontynuować.

- Przyjechałem do Rose bo Pan Baker poprosił mnie, żebym ją odwiózł na lotnisko.

- O której Pan przyjechał?

- Nie pamiętam.

- O 10 – powiedziałam. Obydwoje się na mnie spojrzeli.

- Było chyba po 15. Zaczynało robić się ciemno i Rose poszła do piwnicy wyłączyć gaz. Nagle w całym domu zrobiło się ciemno. Pomyślałem, że niechcący wyłączyła prąd, ale okazało się, że w całej okolicy nie było prądu. Poszedłem więc sprawdzić co się stało. Nie wiedziałem, że drzwi od piwnicy są zepsute i zamknąłem je za sobą. Spędziliśmy tam całą noc i pół dnia, potem przyszli Oni.

- Włamali się?

- Nie … zapomnieliśmy zamknąć drzwi na klucz. Schowaliśmy się, gdy usłyszeliśmy, że to Oni.

- Więc … znaliście ich?

- Parę dni wcześniej byliśmy świadkami przestępstwa. Do stawu, który jest w parku, wrzucili jakiś worek …. z nami też chcieli zrobić porządek, ale udało nam się uciec. Poznałem ich po głosach, dlatego woleliśmy się schować.

- Znaleźli was?

- Nie .. sam wyszedłem z ukrycia.

- Po co?

- Żeby ratować Rose – spojrzał się na mnie – Chciałem odwrócić ich uwagę, żeby uciekła, ale jeden z nich mnie rozpoznał i zaczął bić. Rose wyszła i zabrali nas do salonu. Zapukał elektryk. Rose poszła otworzyć. Myślałem, że wykorzysta szanse i ucieknie, ale nie zrobiła tego.

- Dlaczego?

- Przyłożył Michaelowi nóż do gardła … co Pan by zrobił na moim miejscu? Uciekł i niech się dzieje co chcę? - powiedziałam.

- Spokojnie. Muszę wiedzieć wszystko jak na spowiedzi. Taka praca. Co było dalej? Przyjechała policja, a Oni uciekli, tak? - Mike spojrzał się na mnie – Jest coś o czym nie wiem?

- Potem On …. zabrał Rose do pokoju obok i …. wykorzystał – przymknęłam oczy.

- Zostawię was na chwilę samych – wyszedł.

- Rose … spójrz na mnie – poprosił i poczułam jego dłoń na moim kolanie. Otworzyłam oczy – Wiem, że jest Ci trudno, ale niedługo będzie po wszystkim.

- Nie mówmy o tym. Jakoś sobie poradzę.

- Razem sobie poradzimy … od tego mnie masz, żebyś mogła zawsze na mnie liczyć – wrócił prokurator i podał mi szklankę wody.

- Dziękuje.

- Możemy kontynuować? - kiwnęłam głową.

- Chciał nas zastrzelić i kazał przyłożyć mi głowę do Rose. Okazało się, że broń była nienaładowana i wtedy usłyszeliśmy syreny policyjne.

- No dobrze, ale skąd policja się dowiedziała?

- Mój znajomy jest policjantem. Miałem w kieszeni telefon i Rose udało się wysłać mu wiadomość.

- Jeżeli to wszystko …

- Jeszcze ja chcę coś powiedzieć. Dziewczyna i chłopak byli przez niego zastraszeni i robili co im kazał.

- Wiem … rozmawiałem z nimi. Przeciwko nim będzie odrębne postępowanie. Już kończymy. Teraz proszę podać nazwiska kto ma być wpuszczony na sale rozpraw.

- Moi rodzice i przyjaciółka, Sally Stone.

- A ktoś od Pana?

- Moja mama i dwie siostry – spojrzałam się na niego zaskoczona. Nic mi nie mówił, że One też będą.

- Mam pytanie – zaczęłam – Czy … sprawa gwałtu musi być wspominana podczas rozprawy?

- Sąd dostanie kopię Państwa zeznań i ja osobiście nie będę zadawał Pani tego typu pytań, ale nie odpowiadam za adwokata.

- Rozumiem.

- W takim razie nie zatrzymuje już Państwa. To wszystko. Widzimy się na rozprawie – wyszliśmy. W samochodzie w ogóle się nie do niego nie odzywałam. Byłam zła, że mi nie powiedział.

- Dlaczego się nie odzywasz?

- A jak myślisz?! Czemu nic mi nie powiedziałeś, że One też będą?

- Zapomniałem. Ty mi też nie powiedziałaś o rodzicach i Sally.

- Ale to nie Ciebie zgwałcono i dowiedzą się o tym inni – odwróciłam się w stronę szyby. Czułam jak do oczu napływają mi łzy.

- Przepraszam – nie odpowiedziałam – Może wcale ten temat nie będzie poruszany.

- Wierzysz w to? - odwróciłam się do niego ze łzami w oczach. Zjechał na pobocze.

- Nie płacz … przepraszam Cię – przysunął się do mnie – Niczemu nie zawiniłaś.

- Ale tak się czuję i inni też tak pomyślą.

- Nieprawda … - przytulił mnie. Potrzebowałam tego.

- Nie chcę, żeby rodzice byli, ale się uparli.

- Moja mam, Janet i LaToya też nie chcę słyszeć odmowy.

- LaToya? Ona mnie nienawidzi.

- Skąd taki wniosek?

- Gdy przyjechałam do twojego domu, żeby z tobą porozmawiać, LaToya była na mnie wściekła i trzasnęła mi drzwiami przed nosem. Wcale jej się nie dziwiłam. Potem wyszła Janet i dała mi adres. Nie mów, że Ci powiedziałam.

- Nie powiem, ale Toya taka już jest …. nie masz co się przejmować.

- Ona mnie nie akceptuje, dlatego nie była na przyjęciu.

- Gdy Cię pozna lepiej, zmieni zdanie … zobaczysz.

- Wątpię … możemy już jechać? - w domu trafiliśmy akurat na obiad.

- Dobrze, że już jesteście.

- Zaraz zejdziemy – odpowiedziałam i poszłam z Michaelem do mojego pokoju – Mike?

- Słucham Cię, myszko – objął mnie w talii.

- Myszko? - zaśmiałam się – Zostaniesz?

- Przecież jestem.

- Ale na noc.

- Z przyjemnością … wiesz … bez Ciebie jakoś trudno jest mi zasnąć.

- Ze mną jest tak samo. Idziemy na obiad?

- Tak, a później muszę pojechać się przebrać – zeszliśmy do jadalni. Rodzice już na nas czekali.

- Mike, dzisiaj też zostajesz? - zapytał ojciec.

- Tak .. Rose mnie poprosiła.

- Yhyy … tak pomyślałem, że przydało by się wstawić dźwiękoszczelne drzwi do twojego pokoju, Rose.

- Lepiej wymontuj nasze drzwi od sypialni i zamontuj u Rose. I tak nie mamy nic do ukrycia, prawda? - tym razem to ja o mały włos nie wyplułam zupy. Biedny tata. Czepiała się Go coraz częściej. Ja i Mike skończyliśmy już jeść.

- My już pójdziemy – wstaliśmy od stołu. Kierowałam się na schody, ale mnie zatrzymał.

- Muszę pojechać na chwilę do domu.

- Oh .. wrócisz szybko?

- Pół godzinki – pocałował mnie i wyszedł. Poszłam do salonu i włączyłam telewizję. Mama się do mnie przyłączyła. Te 30 minut zleciało bardzo szybko. Usłyszałam, że ktoś puka do drzwi i pobiegłam otworzyć. Tak jak myślałam. To był Mike. Rzuciłam mu się na szyję – Kochanie …. nie było mnie tylko chwilę.

- Ale już się stęskniłam – nie widziałam jego twarzy, ale byłam pewna, że się teraz uśmiechał.

- A co by było, gdybym wyjechał.

- Gdzieś się wybierasz?

- Nie, tak tylko mówię.

- Mam nadzieję. Chodźmy do pokoju – poszliśmy do mnie. Wieczorem, Michael przygotował mi kąpiel z bąbelkami. Chciał, żebym się odprężyła, ale postawiłam warunek, że wykąpie się ze mną. Od razu się zgodził. Siedzieliśmy właśnie w wannie i rozmawialiśmy. Opierałam się o niego plecami – Boję się.

- Czego najdroższa?

- Spotkania z nim … nie zniosę, gdy będzie na mnie patrzył.

- Gdybym mógł, to wziąłbym to na siebie.

- Wiem. I tak dużo dla mnie robisz.

- Na tym polega związek.

- Ale masz też swoje życie.

- Ty jesteś moim życiem – pocałował mnie w szyję – Wychodzimy? Woda już robi się chłodna.

- Tak – za mną wyszedł Mike i opatulił mnie ręcznikiem. Przewiązał sobie ręcznik na biodrach – Uważaj .. jest ślisko – spojrzał na podłogę, potem na mnie i wziął mnie na ręce – Co ty robisz? - zaśmiałam się.

- Niosę Cię do łóżka.

- W jakim celu?.

- No proszę bardzo i komu chodzą nieprzyzwoite myśli po głowie – położył mnie i położył się obok – Idziemy spać? - kiwnęłam głową. Wtuliłam się w niego i zasnęłam.