Bad Girl 32

No i jestem! Jak co sobota.
Dzisiaj nie mam nic do powiedzenia bo nic się ciekawego nie wydarzyło. No może jednak mam coś. Nie zrozumcie mnie źle bo jestem bardzo szczęśliwa, że podoba wam się, to jak pisze i w ogóle, ale nie rozumiem jednego ..... co wam się podobało w tej scenie erotycznej? Naprawdę nie rozumiem. Przecież ja nie umiem pisać o takich rzeczach. A wiadomo, że opowiadanie jest jak życie i muszą być tego typu sceny i staram się jak mogę, żeby nikogo nie zgorszyć. Dobra nie gadam już tyle bo uśniecie. 
Zapraszam ;)


***************************************************

Następnego dnia, tak jak mówiłam, pojechaliśmy na cmentarz. Mike nie był zadowolony, ale się zgodził. Wiedziałam, że chciał ją odwiedzić, ale nie miał odwagi. Zaparkował samochód.

- Może jednak nie idźmy tam …

- Nie chcesz?

- Chcę, ale …. szanuje decyzję jej rodziców.

- Kiedy ostatnio tutaj byłeś?

- Prawie 7 lat temu.

- Minęło dużo czasu … może już zapomnieli, a poza tym skąd się dowiedzą, że byłeś? Chodź – wysiadłam i czekałam aż zrobi to samo. Wzięliśmy się za ręce i szliśmy alejką. Nie znałam drogi, dlatego Mike prowadził.

- To tutaj – zatrzymał się przy pomniku.

- Zostawię Cię na chwilę samego – odeszłam kawałek dalej. Chciałam, żeby pobył trochę sam z Molly. Uklęknął na jedno kolano i coś mówił. Z daleka zobaczyłam idące małżeństwo. Twarz mężczyzny nabrała złości, gdy zobaczył Michaela. Domyśliłam się, że to Oni. Kobieta próbowała Go powstrzymać, ale ten jej nie słuchał i zbliżał się coraz bardziej. Podeszłam szybko do Michaela.

- Jak śmiesz tutaj przychodzić?! - Mike wstał.

- Przyszedłem do Molly – mówił łagodnie.

- Po co? Nie wystarczająco wyrządziłeś krzywdy?!

- Mam prawo tutaj być.

- Nie masz! Przez Ciebie musieliśmy pochować córkę! Miała przed sobą przyszłość! Nigdy byśmy się tutaj nie przeprowadzili, gdybym wiedział, że Cię pozna.

- Nie zna Pan prawdy … nigdy nie chciałem ją zranić … Kochałem Molly.

- Nie waż się tak mówić! - złapał Michaela za płaszcz – Ty nie wiesz co to miłość!

- Proszę Go puścić – w końcu się odezwałam.

- Nie wiesz dziewczyno w co się pakujesz. Będziesz tak samo cierpiała przez niego jak Molly. Jest niedojrzałym gówniarzem, któremu tylko zabawa w głowie.

- Nie zna Go Pan. Powiedział mi co się tak naprawdę stało. Obwinia Go Pan bo nie może się Pan pogodzić ze stratą córki, ale było inaczej niż Pan myśli.

- Zamydlił Ci oczy. Skończ z nim zanim będzie za późno – pokręciłam tylko głową. Nic do niego nie docierało.

- Mike .. chodź – złapałam Go za rękę i szliśmy w drogę powrotną – Przepraszam – zatrzymałam się.

- To nie twoja wina. Chciałaś jak najlepiej – był smutny – On ma rację … nie zasługuje na miłość – poszedł sobie. Co On do cholery ma na myśli? Podbiegłam do niego i zatrzymałam.

- O czym ty mówisz?

- Nie zasługuje, żebyś mnie kochała … żeby ktokolwiek mnie kochał.

- To … to ma być rozstanie? - ledwo przeszło mi to przez gardło – Mówię do Ciebie! - potrząsnęłam nim. Nadal milczał. Zrozumiałam aluzje. Obróciłam się na pięcie i ruszyłam do wyjścia. Szłam chodnikiem. Mówił, że mnie kocha. Czyżby kłamał? Aż tak się pomyliłam? Łzy zaczęły lecieć i nie mogłam ich powstrzymać. Usłyszałam, że ktoś za mną biegnie i mnie zatrzymuje. Głowę miałam opuszczoną w dół.

- Przepraszam – powiedział.

- Zostaw mnie! - wyrwałam mu się i szłam dalej, ale był uparty. Znowu mnie zatrzymał.

- Nie dam Ci odejść! - powiedział stanowczo – Nie powinienem tego mówić … przepraszam.

- Ale powiedziałeś! Jeżeli chcesz to zakończyć ..

- Nie! Jesteś wszystkim czego potrzebuje w życiu. Kocham Cię najmocniej na świecie i nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie, rozumiesz? Sam nie wiem czemu to powiedziałem, ale żałuje ….. nie płacz – wziął moją twarz w dłonie – Wybaczysz mi? - ja też nie chciałam żyć bez niego. Na dodatek mogłam być w ciąży.

- Nigdy więcej nie mów, że nie zasługujesz na moją miłość. Oni nie widzą tego co ja …. nie widzą, że jesteś wspaniałym człowiekiem i kochającym. Kocham Cię i to się nie zmieni. Bez względu na to co mówią inni … znam Cię – przytulił mnie.

- Boże … tak strasznie Cię przepraszam … miałem kompletny mętlik w głowie i sam nie wiedziałem co mówię – głaskał mnie po włosach – Chodźmy do samochodu – objął mnie ramieniem i zaprowadził do samochodu. Jechaliśmy w ciszy. Nie wiedziałam co powiedzieć. Położył swoją dłoń na mojej. Spojrzałam się na niego, uśmiechał się. Odwzajemniłam uśmiech, ale był wymuszony – Jesteś jeszcze na mnie zła?

- Nie … myślę nad życiem.

- I co widzisz? - spojrzałam na niego.

- Nic bo już niczego nie jestem pewna.

- Co masz na myśli?

- Nieważne – wypuścił powietrze.

- Chodzi Ci o mnie … mam rację? - nie odpowiedziałam. Zatrzymał się na jakimś parkingu – Posłuchaj mnie … chcę być z tobą na zawsze .. chce się z tobą zestarzeć i wychować nasze dzieci. Nie widzę innej kobiety u mego boku. Jak mam Ci udowodnić, że mówię prawdę?

- Miałeś dzisiaj wątpliwości, czy chcesz ze mną być, prawda?

- To nie tak …

- Sam widzisz … niedługo pewnie Joseph zacznie się wtrącać i co dalej? Ja nie chcę być dla Ciebie ciężarem. Jesteś gwiazdą .. pniesz się w górę …

- Ale bez Ciebie moje życie nie miało by sensu. Co z tego, że jestem sławny? Czy to oznacza, że nie mogę mieć rodziny? Chcę żyć normalnie … wiem, że to jest niemożliwe, ale pragnę mieć dużą rodzinę .. z tobą – dotknął mojej twarzy – Jeżeli pragniesz tego samego, to tak będzie. Nikt i nic nas nie rozdzieli.

- A co z prasą?

- Mam ich gdzieś. To jest moje życie i sam o nim decyduje. Jeżeli będzie trzeba poświęcę karierę dla Ciebie.

- Nie mów tak.

- Kiedy to prawda. Bez Ciebie .. nic nie ma sensu. Po co mi będzie to wszystko? Pieniądze, sława, gdy nie będę miał Ciebie – gdy to powiedział, wszystkie moje obawy gdzieś odleciały. Patrzył mi prosto w oczy i wiedziałam, że nie kłamie. Zbliżyłam swoją twarz do jego i krótko pocałowałam.

- Kocham Cię.

- Ja Ciebie też i nigdy nie przestanę – telefon Mike'a zaczął dzwonić – Słucham? Tak jest ze mną – dał mi telefon. Zmarszczyłam brwi.

- Tak?

- Rose? Czemu nie dajesz znaku życia? - dzwoniła moja mama.

- Po co?

- Żebym się nie martwiła.

- To chyba jasne, że jestem u Michaela.

- Mogłaś chociaż powiedzieć. Kiedy wracasz?

- Nie wiem.

- Ojciec nie chciał ..

- Nie tłumacz Go! Powiedział co myśli i na tym skończmy.

- On tak nie myśli … - rozłączyłam się. Nie mogłam już tego dłużej słuchać.

- Możemy już jechać?

- Tak – wieczorem mama Michaela pojechała do swojej rodziny. Zostaliśmy tylko my, Janet i Toya – Zapomniałem Ci powiedzieć, że mam już cały strój do Beat It.

- Pokaż – wyciągnął z szafy – Ubierz i dobierzemy kurtkę.

- Ok – zniknął w łazience. Trochę musiałam się naczekać zanim wyszedł – I jak?

- Podoba mi się, a teraz kurtka – najpierw przymierzył białą, potem czarną i na końcu czerwoną – Hmmm …. według mnie … czerwona.

- Tak uważasz? - przeglądał się w lustrze,

- Tak mi się wydaje, a tobie?

- Też – odwrócił się do mnie – Wiedziałem, że dobrze wybierzesz – uniósł mnie do góry.

- Zwariowałeś? - zaczęłam się śmiać.

- Ekhem – usłyszeliśmy i spojrzeliśmy w stronę drzwi – Nie chcę wam przeszkadzać, ale chciałam powiedzieć, że wychodzę, żeby nikt mnie później nie szukał.

- Gdzie idziesz?

- Do koleżanki.

- Kłamiesz – puścił mnie – Idziesz do niego, tak?

- A jeśli nawet? Nie zabronisz mi się z nim spotykać – skrzyżowała ręce na piersi.

- I tu się mylisz. Jesteś niepełnoletnia i musisz się mnie słuchać!

- Jedyną osobą, której muszę się słuchać jest mama! Postaram się nie wrócić późno – wyszła.

- Muszę się dowiedzieć kim jest ten …

- Odpuść jej.

- Ja ją chcę tylko chronić.

- Wiem o tym i Ona też wie, ale nie zabronisz jej umawiać się z chłopakami. Jestem pewna, że sama Go rzuci jeżeli coś będzie nie tak.

- Mam nadzieję, że masz rację bo jeżeli coś jej zrobi … - zacisnął zęby.

- Nie denerwuj się bez powodu – przytuliłam się do niego – Wiesz co? Podobało mi się to jak się postawiłeś Josephowi. Byłeś taki męski.

- Chcesz powiedzieć, że nie jestem męski? - uniósł jedną brew do góry.

- Oczywiście, że jesteś, misiu – cmoknęłam Go w policzek – Czy zawsze ktoś musi nam przeszkodzić? - znowu ktoś dzwonił do Michaela – Jeżeli to moja mama … nie ma mnie.

- Tak? Dzień dobry Panu. Tak szybko? Dobrze … dziękuje. Do widzenia – rozłączył się – Dzwonił prokurator. Za trzy dni jest ogłoszenie wyroku.

- Nareszcie … nareszcie skończy się ten koszmar – zmierzyłam Go od góry do dołu – A ty jeszcze się nie przebrałeś?

- Chcę zobaczyć jak się w tym tańczy. Jeżeli nie masz nic przeciwko to bym poszedł teraz do sali i pomyślał nad układem – uśmiechnęłam się.

- Oczywiście, że nie mam. Tylko się nie przemęczaj – pocałowałam Go – Ja pójdę do Toyi.

- Ok – wyszedł. Najpierw pokręciłam się trochę po domu, a uwierzcie, że było co oglądać. Potem poszłam do pokoju Toyi.

Dzień wyroku. Czułam się dziwnie. Bardzo chciałam, żeby Go w końcu skazali, ale jednocześnie bałam się. Nie wiem czego, ale czułam pewien strach. Tym razem siedzieliśmy z publicznością. Ścisnęłam mocniej dłoń Michaela.

- Czy jest już wyrok? - zapytał sąd.

- Tak, wysoki sądzie – odpowiedział jeden z przysięgłych i podał przez ochroniarza sędziemu. Przeczytał i oddał z powrotem.

- W takim razie proszę odczytać.

- My, ława przysięgłych na podstawie zeznań świadków oraz przedstawionych dowodów, uznajemy oskarżonego … winnego zarzucanych mu czynów.

- Dziękuje – głos zabrał sąd - Skazuje oskarżonego na karę dożywotniego pozbawienia wolności bez możliwości starania się o wyjście przedterminowe. Mogą Państwo usiąść. Panie mecenasie .. wysoki sąd od początku nie miał żadnych wątpliwości co do winy oskarżonego. Pana pytania były bezcelowe. To wszystko. Proszę zabrać oskarżonego – dwóch policjantów Go zabierało, ale nie było tak łatwo.

- Miałeś mnie wybronić! Nie daruje Ci tego! - odgrażał się obrońcy. Spojrzał się na nas i głupio uśmiechał. Po wszystkim wyszliśmy na korytarz i pożegnaliśmy się z prokuratorem.

- Już po wszystkim – Mike mnie przytulił.

- Możemy porozmawiać? - podeszła moja mama. Michael kiwnął do mnie, żebym z nią porozmawiała i odszedł kawałek.

- Co chcesz?

- Chcę, żeby było jak wcześniej. Możemy przestać się kłócić?

- Ostatnio to ojciec się na mnie wydzierał i to niby moja wina?

- Był zdenerwowany …. zrozum …. obcy mężczyzna wiedział o tobie więcej niż my.

- Mike nie jest obcy.

- Wiesz co mam na myśli …. jesteśmy twoimi rodzicami, a nic nie wiedzieliśmy.

- Naprawdę nie wiecie dlaczego, czy udajecie?

- Wiem … myśleliśmy, że dobrze robimy, ale …

- Nic was nie tłumaczy. Jesteście moimi rodzicami i tego niestety nie mogę zmienić ..

- Nie mów tak! Żałujemy tego, ale nie cofniemy czasu. Wybaczysz nam?

- Zadam Ci tylko jedno pytanie …. gdybym nie znała Michaela i miałam bym znowu załamanie … byście mnie zamknęli w psychiatryku? - milczała i spuściła głowę. Pokręciłam głową i zaśmiałam się. Odeszłam od niej – Jedźmy już – złapałam Mike'a za rękę. Uśmiechnął się do mnie.

- Wyjaśniliście sobie wszystko?

- Żartujesz? Zadałam jej proste pytanie. Niestety odpowiedź, a raczej jej brak jest dla mnie jednoznaczną odpowiedzią.

- Jeszcze się pogodzicie.

- Wątpię – wróciliśmy do domu. Jak zawsze poszliśmy do pokoju Michaela. Podszedł do szafy i zaczął się przebierać w luźniejsze ciuchy.

- Tak sobie pomyślałem …. może byśmy gdzieś wyjechali?

- Gdzie?

- No nie wiem … do ciepłych krajów. Przyda nam się odpoczynek.

- Jestem za – pocałowałam Go – Ale po nagraniu Beat It. Najpierw praca, potem przyjemności. Za bardzo mi się rozleniwisz.

- Przesadzasz, ale masz rację. Nagram i będę miał z głowy.

- Od kiedy traktujesz to jako pracę? Myślałam, że to lubisz.

- Lubię, ale … no nie umiem tego opisać. Czuję, że muszę coś zmienić w życiu. Nie przestane nagrywać, ale chcę ułożyć sobie życie … z tobą.

- Cieszy mnie to, a teraz pozwolisz, że pójdę do Janet. Mam do niej sprawę.

- Ale wracaj zaraz do mnie – cmoknęłam Go i poszłam do pokoju Janet. Zamknęłam za sobą drzwi.

- Przyszłam porozmawiać.

- Nareszcie. Jest już po wyroku, więc teraz możemy przejść do naszej sprawy. Mam już pewien plan i …

- Poczekaj – musiałam ją przystopować – Najpierw muszę coś sprawdzić. Jeżeli wszystko będzie w porządku, to wrócimy do tego planu, ok?

- No dobra, ale o co chodzi?

- Nic takiego, naprawdę.

- W porządku. Muszę Ci o czymś powiedzieć. Ostatnio rozmawiałam z Jamesem i powiedziałam mu, że nie jestem jeszcze na to gotowa. Obawiałam się jego odpowiedzi, ale powiedział, że poczeka tyle ile będę chciała.

- Widzisz … mówiłam, że jeżeli Cię naprawdę kocha to zaczeka.

- Dziękuje.

- Nie ma za co. Jutro wrócimy do naszej sprawy.

- Ok – wyszłam.

- Mike!

- Ciszej. Nie jestem głuchy.

- Myślałam, że Cię nie ma. Idę do Sally.

- Teraz?

- Tak. Muszę z nią o czymś porozmawiać.

- Zawiozę Cię.

- Nie musisz.

- Od razu pojadę do studia.

- Ok – podwiózł mnie pod dom Sally.

- O której po Ciebie przyjechać?

- Jak będziesz wracał.

- Dobrze – pocałował mnie – Pa, skarbie – wysiadłam i zapukałam do drzwi.

- Rose?

- Mogę wejść?

- Jasne – przepuściła mnie w drzwiach – Co Cię sprowadza?

- To – wyciągnęłam test z torebki.

- Robiłaś już?

- Nie, dlatego przyjechałam do Ciebie. Przy Michaelu nie będę robiła.

- Rozumiem … chcesz teraz zrobić?

- Za chwilę. Możemy usiąść? - usiedliśmy na kanapie. Wypiliśmy herbatę i trochę pogadaliśmy.

- Nie martw się. Na pewno nie jesteś w ciąży.

- Nie tego się najbardziej boję.

- A czego?

- Że się rozstaniemy … ostatnio mało brakowało ..

- Co ty mówisz … co się stało?

- Pojechaliśmy na cmentarz do jego dawnej dziewczyny i spotkaliśmy jej rodziców. To nie było miłe spotkanie i wtedy …. nie mam pojęcia co się stało, ale zaczął mówić, że nie zasługuje na miłość …. gdy to usłyszałam, poszłam sobie i płakałam. Myślałam, że to naprawdę jest koniec, ale zatrzymał mnie i zaczął przepraszać. Sally … nie umiałabym już bez niego żyć. Powinnam o tym nie myśleć bo powiedział mi, że chcę się ze mną zestarzeć, ale czuję, że wydarzy się coś złego.

- Nie mów tak. To tylko kolejny facet.

- Nie … ja Go kocham, rozumiesz? On jest moim marzeniem. Zawsze chciałam spotkać kogoś takiego jak On. Wiem, że tego nie rozumiesz … nigdy nie czułaś czegoś takiego.

- Więc skąd te obawy? Widzę, że się kochacie … każdy to widzi, gdy na was spojrzy. Od początku wiedziałam, że prędzej, czy później będziecie razem. Zresztą powiedział mi.

- Co Ci powiedział?

- Pamiętasz ten dzień, w którym zabrał nas na paintballa i wygrałam zakład?

- Tak … chciałaś zaciągnąć Go do łóżka – zaśmiałam się na samo wspomnienie.

- Nie dał się … wiesz dlaczego? Bo już wtedy Cię kochał.

- Co?

- Powiedział mi to … obiecałam, że się nie wygadam, ale teraz, to już nie ma znaczenia bo i tak jesteście ze sobą. Dlatego nie wierzę, że od tak by Cię zostawił.

- Nie wierzę.

- Nie udawaj, że był Ci obojętny. Pamiętam twoją minę, gdy powiedziałam co chcę zrobić – szturchnęła mnie łokciem.

- Odczuwałam pewną zazdrość, ale za żadne skarby nie chciałam się do tego przyznać.

- Przepraszam – zmarszczyłam brwi – Za moje wcześniejsze słowa. Chciałam Cię sprowokować, dlatego tak mówiłam. Mike nie jest zwykłym facetem.

- Nie rób tego więcej …. idę do łazienki – wyciągnęłam z torebki test i zamknęłam się w łazience. Przeczytałam ulotkę i postępowałam zgodnie z instrukcją. Wróciłam do Sally.

- I co?

- Trzeba czekać pięć minut na wynik – położyłam test na stole i usiadłam na swoje miejsce. Strasznie się denerwowałam i słyszałam bycie swojego serca. Co chwila spoglądałam na zegarek. Zamyśliłam się na chwilę.

- Rose? - ocknęłam się – Mam sprawdzić wynik?

- Nie …. sama to zrobię – sięgnęłam po ten test i gapiłam się przez chwile na niego. Słyszałam głos Sally jak za mgłą.