Bad Girl 45 Part 1

Witajcie!
Chciałam Wam powiedzieć, że od dzisiaj zaczynam nadrabiać zaległości na Waszych blogach i będę komentowała. Nie mogę uwierzyć w to co widzę ...... 30 tyś. odwiedzin?! Normalnie doznałam szoku, ale miło mi, że nadal jesteście i czytacie. Bez Was nie miało by to sensu. Mam nadzieję, że nadal będziecie czytali po mimo wszystko i wybaczycie mi tą część. Druga sprawa .... jak wszyscy wiemy ... już za ponad trzy miesiące będzie 5 rocznica śmierci Michaela. Jak co roku dziewczyny z LA zanoszą w ten dzień czerwone róże na Forest Lawn. W tamtym roku Mike dostał 14 tyś. czerwonych róż. Jeżeli ktoś chcę, żeby i jego róża znalazła się w tej gromadzie, napiszcie do mnie. Ja osobiście wpłacam pieniążki na taką róże. Przynajmniej w taki sposób mogę pokazać, że Mike jest w moim życiu bardzo ważny i tak już pozostanie. Więc jeżeli ktoś jest zainteresowany, to proszę śmiało pisać na maila albo GG. Podam wszystkie potrzebne informacje oraz kontakt do osoby, która to organizuje. To chyba wszystko co chciałam Wam przekazać. W takim razie zapraszam Was to czytania oraz komentowania ;)

P.S. Jak widzicie jeszcze nie zrobiłam zakładek na blogu, ale postaram się to zrobić jak tylko będę mogła.

***************************************************

Obudziłam się z potwornym bólem głowy. Na dodatek było mi niedobrze i od razu pobiegłam do łazienki. No i po cholerę ja tyle piłam? Myślałam, że to pomoże mi o wszystkim zapomnieć i owszem, pomogło, ale tylko na chwilę. Byłam ciekawa co z Sally. O wilku mowa. Weszła do pokoju.

- Rose?

- Tutaj – stanęła w drzwiach.

- Żyjesz?

- Jak widać, ale czuje się koszmarnie. Dasz mi jakieś proszki od bólu?

- Za chwilę – wstałam z podłogi i wypłukałam usta – Pamiętasz co się wczoraj stało? - odwróciłam się w jej stronę.

- Tak … pamiętam …. gdyby nie Ty …

- Gdyby nie twoja głupota, to by nie doszło do takiej sytuacji.

- Ja z nim tylko tańczyłam.

- Najwyraźniej On pomyślał sobie coś innego. Pamiętaj, że nie wszyscy są tacy jak Michael. Prawie wszystkim facetom chodzi o jedno – wyszła. Wiedziałam, że ma rację, ale ja się chciałam, tylko rozerwać. Spojrzałam w lustro. Miałam niezłego siniaka. Przypomniało mi się, że mnie dotykał swoimi obleśnymi łapskami. Wzięłam prysznic i zaczęłam płakać. Znowu kolejny sukinsyn chciał mnie skrzywdzić i tym razem nie pomoże mi Mike. Wyszłam z kabiny. Ubrałam czyste ubranie, które pożyczyła mi Sally i zeszłam na dół. Poszłam do kuchni i usiadłam przy blacie. Zobaczyłam dwie tabletki i połknęłam je – Zrobiłam śniadanie – postawiła przede mną talerz z kanapkami.

- Ale …

- Tylko spróbuj mi nie zjeść, to się na Ciebie obrażę i pomyślę, że masz mnie za złą kucharkę.

- No dobra, ale i tak nie zjem wszystkiego.

- Niech Ci będzie – usiadła naprzeciw mnie.

- Dlaczego nie jesteś w pracy?

- Ktoś musi Cię pilnować.

- Nie jestem dzieckiem.

- Masz rację … jesteś gorsza od dziecka.

- Bardzo Ci dziękuje.

- Bardzo proszę. Jak się czujesz?

- Już lepiej.

- Nie pytam o twojego kaca.

- A o co?

- Nie udawaj, że nie wiesz – przestałam jeść i opuściłam głowę – Przecież widzę, że nie potrafisz bez niego żyć. Dlaczego próbujesz wszystkim, a zwłaszcza sobie wmawiać, że jest inaczej?

- Kiedy mi odpuścisz?

- Gdy z nim porozmawiasz i pozwolisz mu wszystko wyjaśnić.

- Nie mam ochoty. Muszę zadzwonić do rodziców, że jestem u Ciebie.

- Już do nich dzwoniłam – nie udało mi się zmienić tematu – Nie zmieniaj tematu.

- Nie zmieniam.

- To odpowiedź.

- Ale na co?

- Mam ochotę coś Ci zrobić.

- Sama potrafię ułożyć swoje życie. Nie musisz mi mówić jak mam żyć.

- Właśnie, że nie potrafisz, bo nie dajesz szansy szczęściu.

- Szczęściem nazywasz faceta, który mnie zdradził?!

- Tego nie wiesz.

- Że co?!

- Tak naprawdę nie wiesz co zaszło i czy w ogóle coś zaszło. Nie możesz Go przekreślać na podstawie zdjęć, które i tak nic nie pokazują.

- Czyli mam mu się rzucić w ramiona, tak?!

- Tego nie powiedziałam, ale pozwól mu powiedzieć jak było. Widziałam Go .. nie wyglądał najlepiej, a teraz jest pewnie gorzej.

- Nie jestem na razie w stanie.

- A kiedy będziesz? Z Wami jest coraz gorzej. Jak długo tak wytrzymacie? - naszą ''rozmowę'' przerwał dzwonek do drzwi – Jeszcze wrócimy do tej rozmowy – poszła otworzyć, a ja się biłam z własnymi myślami. Może faktycznie przesadzam. A co jeżeli naprawdę, to zrobił i teraz doskonale udaje? Moje rozmyślenia przerwał głos dobiegający z holu. Słyszałam zbliżające się kroki dwóch osób. To był On. Serce mi waliło. Patrzył się na mnie, a ja na niego. Po chwili był już przy mnie.

- Kto Ci to zrobił? - miał na myśli moją rozciętą wargę i siniaka.

- Nikt. To nie twoja sprawa .. już nie.

- Nie mów tak – Sally gdzieś się ulotniła.

- Skąd wiedziałeś gdzie jestem?

- Byłem u Ciebie w domu. Powiedzieli, że jesteś u Sally i wczoraj byłyście w klubie. To prawda?

- Tak i nie rozumiem, dlaczego tak się dziwisz. Próbuje ułożyć sobie życie.

- Naprawdę tego chcesz? - chciał dotknąć mojej twarzy, ale odwróciłam głowę. Wstałam i skierowałam się w stronę wyjścia z kuchni. Poszedł za mną i złapał mnie za ramię – Daj mi szansę … tylko tego chcę.

- Zostaw mnie w spokoju.

- Nie widzisz, że ja bez Ciebie umieram? Wiem, że też nie umiesz beze mnie żyć i nie zaprzeczaj. Już zapomniałaś co nas łączyło? To było coś pięknego i zdarza się tylko raz w życiu. Wiem, że Cię zawiodłem, ale chcę to naprawić. Pozwól mi … błagam Cię.

- Nie potrafię – oboje mieliśmy w tej chwili łzy w oczach – Proszę Cię … idź już … daj mi spokój.

- Nie wiesz o co mnie prosisz. Możemy wszystko naprawić … wiem, że tego chcesz, ale się boisz.

- Nie … nie chcę.

- Dlaczego tak mówisz? Łamiesz mi tym serce, wiesz?

- Naprawdę nie mam Ci nic więcej do powiedzenia – patrzył się przez chwilę na mnie.

- W porządku …. dam Ci spokój … już na zawsze … jeżeli powiesz mi, że mnie już nie kochasz …. powiedz to, a odejdę …. nigdy więcej mnie nie zobaczysz – milczałam. Nie potrafiłam tego powiedzieć – Powiedz to!

- Nie kocham Cię! -wydarłam się i rozpłakałam. Zaniemówił. Odwrócił się i szedł w stronę drzwi – Dokąd idziesz?

- Odchodzę … przecież tego chciałaś. Jesteś wolna … możesz ułożyć sobie życie z kimś innym … bądź szczęśliwa .. zasługujesz na to, ale ja nie potrafię i nie chcę być z nikim innym … zawsze będę Cię kochał i od tej chwili moje życie przestało mieć sens.

- Nie mów tak.

- Masz rację … przecież i tak Cię to nie obchodzi …. nigdy nie przypuszczałem, że nas to spotka … myślałem, że zawsze będzie szczęśliwy .. razem – podszedł do mnie – Okazało się to niemożliwe …. zawsze będziesz tą jedyną .. pamiętaj o tym. Nie potrafię żyć ze świadomością, że mnie już nie kochasz – wziął moją twarz w swoje dłonie – Co za bydle Ci to zrobiło – zacisnął zęby i przejechał kciukiem po mojej wardze – Uważaj na siebie i na to z kim się spotykasz … ja już nie będę mógł Cię chronić – nie rozumiałam jego słów – Może z czasem zrozumiesz, że naprawdę Cię kochałem i nie byłbym zdolny do czegoś takiego, ale już będzie za późno. Moje serce na zawsze będzie należało tylko do Ciebie. Dzisiaj widzisz mnie ostatni raz … powinnaś się cieszyć – patrzył mi głęboko w oczy i powoli zaczął przybliżać swoją twarz do mojej. Poczułam jego ciepłe wargi na swoich – Żegnaj najdroższa – puścił moją twarz i skierował się w stronę drzwi. Zatrzymał się na chwilę z dłonią na klamce. Myślałam, że się odwróci, ale tego nie zrobił, wyszedł. Stałam jeszcze przez chwilę na tych schodach. Mój mózg powoli przetwarzał to wszystko co się przed chwilą stało i dopiero zdałam sobie sprawę z jego słów. Rozpłakałam się na dobre. Skuliłam się.

- Co Ty wyprawiasz?! - usłyszałam ostry głos Sally – Słyszysz mnie?! Jak mogłaś tak powiedzieć?! - podniosłam głowę i spojrzałam się na nią. Jeszcze nigdy nie widziałam ją taką wściekłą.

- Myślałam, że mnie wspierasz.

- Oczywiście, że tak, ale nie w takiej sytuacji! Wiesz, że robisz źle! Dlaczego powiedziałaś, że Go nie kochasz?

- Nie wiem … daj mi spokój – pobiegłam do pokoju. Ojciec i Sally mieli rację. Wyglądał naprawdę źle. Dlaczego mówił w czasie przeszłym? Nie rozumiałam. Mylił się. Nie będę z nikim innym szczęśliwa. On był tym jedynym, ale teraz wszystko się skończyło. Z minuty na minutę czułam się coraz gorzej. Nie potrafiłam zatrzymać łez. Dlaczego byłam tak cholernie uparta? Sally wparowała do pokoju.

- Wstawaj. Jedziemy na zakupy.

- Nie mam ochoty.

- Nic mnie to nie obchodzi. Nie użalaj się teraz nad sobą. Przecież tego właśnie chciałaś, żeby dał Ci spokój. O co Ci jeszcze chodzi? - nie poznawałam jej – Co tak patrzysz? Myślałaś, że będę Ci biła brawo? Za dziesięć minut jedziemy. Bądź gotowa – wyszła z pokoju. Była na mnie wściekła. Nie miałam wyboru. Musiałam wstać. Przemyłam twarz, żeby nie było widać, że płakałam i zeszłam na dół. Już na mnie czekała. Przez jakiś czas jechaliśmy w milczeniu, ale postanowiła to przerwać – Jak możesz Go tak traktować? Ja rozumiem, że jesteś na niego zła, ale zasługuje na wyjaśnienia. Jesteśmy przyjaciółkami i zawsze stałam po twojej stronie, ale teraz nie mogę, bo wiem, że popełniasz największy błąd w swoim życiu.

- Ale to moja sprawa.

- Tak myślisz? A kto będzie Cię potem pocieszał? Ja!

- Nie bój się … nie będzie takiej potrzeby, a nawet jeśli, to nie przyjdę do Ciebie.

- Jasne – resztę drogi spędziliśmy w ciszy. Na szczęście podróż nie była długa i już po chwili byliśmy w centrum. Chodziłam za Sally i patrzyłam co kupuje. Ja nie miałam ochoty na nic, więc gdy Ona wychodziła po raz kolejny z przymierzalni, ja siedziałam na ławce – Nie chcesz sobie czegoś kupić?

- Niby po co?

- Przecież masz co świętować. Mike w końcu dał Ci spokój – zaczęła już mnie tym irytować, ale nic nie odpowiedziałam. Przeglądała właśnie to co kupiła, gdy z głośników dało się usłyszeć:

Która godzina?
Wydaje się że już jest rano
Widzę niebo jest tak piękne i niebieskie
Telewizor włączony
Ale jedyną rzecz jaka pokazują to Ty

Oh, wstaję i robię sobie kawę
Próbuje czytać, lecz książka jest zbyt cienka.
Dziękuję Bogu
Że nie możesz teraz widzieć
W jakim stanie jestem

Tracę swój czas
Patrząc jak mija dzień
Czując się tak mała
Wpatruję się w ścianę
Mając nadzieję, że też myślisz o mnie
Tracę swój czas...

Próbowałam zadzwonić, lecz nie wiem co ci powiedzieć
Zostawiłam pocałunek na automatycznej sekretarce
Oh, pomóż mi
Czy jest ktoś, kto może mnie obudzić
Z tego snu?

Tracę swój czas
Patrząc jak mija dzień
Czując się tak mała
Wpatruję się w ścianę
Mając nadzieję, że też tęsknisz za mną

Tracę swój czas
Patrząc jak znika słońce
Zasypiam przy dźwiękach
"łez klauna"
modlitwa staje się ślepa

Tracę swój czas

Moi przyjaciele mówią mi
hej, życie toczy się dalej
Czas sprawi że o nim zapomnisz.
To głupia miłosna gra. Grasz, wygrywasz po to by przegrać.

Tracę swój czas
Patrząc jak mija dzień
Czując się tak mała
Wpatruję się w ścianę
Mając nadzieję, że też tęsknisz za mną

Pobiegłam do toalety, ale tam też to leciało. Oparłam dłonie na umywalce i się rozpłakałam. Dlaczego to jest takie trudne? Teraz jeszcze ta piosenka. Sally weszła za mną. Podeszła i mnie przytuliła.

- Możemy już wracać? - zapytałam.

- Tak – poszłyśmy do samochodu – Przepraszam Cię … poniosło mnie.

- Rozumiem …. zawieziesz mnie do domu?

- Dobrze – pożegnałam się z nią i weszłam do domu.

- Nareszcie wróciłaś – powiedziała mama. Już się chciała zapytać co mi się stało w twarz.

- Proszę … nie mam ochoty o tym rozmawiać – poszłam do swojego pokoju. Walnęłam się na łóżko i znowu płakałam. Ciągle przypominały mi się słowa ''Nie kocham Cię!''. Jak mogłam coś takiego powiedzieć? Przecież kochałam Go do szaleństwa. Widziałam okropne cierpienie na jego twarzy, gdy to powiedziałam. Nie chciałam, żeby cierpiał. Naprawdę.

Nadal nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem. Nie kocha mnie. Jak mam dalej żyć? Nie widziałem sensu. Pojechałem do domu. Poszedłem do salonu i nalałem sobie do szklanki jakiegoś alkoholu. Nawet nie obchodziło mnie co się znajduje w butelce. Równie dobrze mogłaby być to trucizna. Wypiłem zawartość szklanki jednym łykiem. Poczułem gorzki smak. Nalałem sobie drugiego.

- Co robisz? - zapytała się Janet. Nie odpowiedziałem. Wziąłem całą butelkę i skierowałem się na schody – Co się stało? - wyminąłem ją i poszedłem do siebie. Usiadłem na łóżku. Chciałem się zapić na śmierć. Nie miałem dla kogo dalej żyć. Zastanawiałem się jak długo to potrwa. Miałem nadzieję, że niezbyt długo. Odłożyłem szklankę na stolik. Nie była mi potrzebna. Zacząłem pić z butelki. Opróżniłem już połowę. Czułem jak alkohol krąży w żyłach i zrobiło mi się gorąco. Otworzyłem okno. Akurat weszła mama.

- Co tutaj tak zimno? Michael zamknij to okno.

- Nie! Mi jest gorąco – starałem się mówić jak najbardziej normalnie, ale słabo mi to wychodziło. Przyjrzała mi się uważnie i zauważyła butelkę.

- Nic dziwnego, że jest Ci gorąco. Od kiedy pijesz?

- Od teraz.

- Możesz odnosić się grzeczniej? - upomniała mnie.

- Przepraszam, ale nie jestem sobą.

- Widzę … nigdy nie widziałam Cię z alkoholem. Co się dzieje? - podeszła.

- Mamo .. wybacz, ale naprawdę nie mam ochoty o tym rozmawiać.

- No dobrze. Nie będę Cię namawiała, bo i tak niczego się nie dowiem. Ale w razie czego możesz do mnie przyjść.

- Wiem .. dziękuje – wyszła. Szkoda, że nic już nie można zrobić. Gdybym wiedział do czego doprowadzi to kłamstwo, wszystko bym jej powiedział. Podszedłem do otwartego okna. Spojrzałem w dół. A gdyby tak …. nie to nie jest dobry pomysł. Muszę wymyślić coś bardziej subtelnego. Ale co? Jutro nad tym pomyślę. Dzisiaj muszę dokończyć to co zacząłem. Weszła Janet w momencie, gdy wziąłem duży łyk trunku.

- Zwariowałeś?! - próbowała mi odebrać butelkę.

- Zostaw! - nie pozwoliłem jej i poszedłem na drugi koniec pokoju.

- Nie pozwolę Ci się stoczyć!

- Nie martw się … nie będziesz musiała na to patrzeć zbyt długo.

- Co?! Co Ty pieprzysz?! - spojrzałem się na nią pustym wzrokiem.

- Moje życie nie ma sensu. Postanowiłem to zakończyć.

- Myślisz, że Ci pozwolę?! - podeszła – Co się stało, że wygadujesz takie rzeczy?

- Nie ważne.

- Gadaj!

- Rose mnie nie kocha … powiedziała mi to przed chwilą.

- Powiedziała tak, bo jest na Ciebie zła, ale wiesz, że tak nie myśli.

- Nie kłamała.

- Cholera jasna! Człowiek w złości mówi różne rzeczy, których potem żałuję.

- Wiem swoje … zawiodłem ją – chyba alkohol tak na mnie działał, bo zacząłem płakać.

- Gdybyś ją kochał, to byś nadal walczył.

- Dobrze wiesz, że ją kocham, ale muszę pozwolić jej ułożyć sobie życie.

- Czy Ty jesteś ślepy?! Nie wiem jak mam do Ciebie dotrzeć.

- Nie wysilaj się. Nie widzisz, że z Molly było dokładnie tak samo? Joseph wysłał jej zdjęcia, a potem Ona się … zabiła. Przeze mnie! Rozumiesz? Nie mogę pozwolić, żeby Rose zrobiła to samo. Wolę skończyć ze sobą niż pozwolić, żeby kolejna dziewczyna odebrała sobie życie. Gdybym wtedy zrobił to co teraz zamierzam … Molly pewnie by żyła.

- Skąd taka pewność? Molly Cię kochała i nie chciała żyć bez Ciebie. Dlatego to zrobiła. Myślisz, że była by szczęśliwa, gdybyś się zabił?

- Możliwe, ale teraz przynajmniej mogę coś zrobić.

- Przestań! - potrząsnęła mną – Tak … możesz coś zrobić … walczyć o nią, ale na pewno nie odbierać sobie życia. To nie jest żadne rozwiązanie.

- Dla mnie jest … Ona mnie już nie chcę … nie rozumiesz?

- To Ty nie rozumiesz! Znienawidzę Cię jeżeli to zrobisz! Nie mówiąc już o mamie. Ona tego nie przeżyje.

- Ma jeszcze Was.

- Czy do Ciebie nic nie dociera?! Pogadamy jak wytrzeźwiejesz. A teraz oddaj mi butelkę – wyciągnęła rękę.

- Nie! Wynoś się z mojego pokoju! - złapałem ją mocno za ramię i wyrzuciłem za drzwi. Nie wiedziałem co robię. Nie chciałem jej skrzywdzić, ale nie panowałem nad sobą. Opróżniłem butelkę do końca i się położyłem. Nawet nie wiem kiedy zasnąłem. Obudziłem się następnego dnia. Ku mojemu zaskoczeniu wszystko pamiętałem. Każde słowo i czyn. Musiałem przeprosić Janet, ale najpierw wziąłem proszek od bólu głowy. Będąc pod prysznicem, zaczęły mi się przypominać wszystkie spędzone chwile z Rose. To był jakiś koszmar, z którego nie mogłem się obudzić. Miałem dosyć tego uczucia bólu, który rozrywał mnie od środka. Chciałem, żeby to wszystko się skończyło. Było tylko jedyne wyjście. Dzisiaj myślałem zupełnie trzeźwo i wiedziałem już co zrobię. Nie chciałem z tym zwlekać, ale musiałem przedtem pożegnać się z odpowiednimi osobami i napisać listy. Wiedziałem jak to zrobię. Ubrałem się i zacząłem szukać Janet. Była w ogrodzie. Siedziała przy fontannie – Mogę się dosiąść? - zapytałem ją przez ramię bo siedziała tyłem. Natychmiast się odwróciła. Nie odpowiedziała, tylko skinęła głową. Usiadłem przy niej – Chciałem Cię przeprosić. Za ostro Cię potraktowałem …. nie powinienem. Masz prawo być na mnie zła, ale naprawdę żałuję. Wybaczysz mi? - zrobiłem słodkie oczka. Spojrzała się na mnie.

- Ok.

- Dziękuje – przytuliłem ją.

- Martwię się o Ciebie. Nie chcę, żebyś coś sobie zrobił. Jesteś moim bratem i bardzo Cię kocham – jej oczy się zaszkliły.

- Och .. ja też Cię kocham – ponownie ją przytuliłem – Nie musisz się o mnie martwić.

- Ale ja chcę, żeby było tak jak dawniej …. żebyś był z Rose.

- To niemożliwe … wiesz o tym – posmutniała i spuściła głowę.

- Jesteście dla siebie stworzeni … nie widzicie tego?

- Ja to wiem, ale Ona tak nie uważa. Nie mówmy o tym. Poza tym muszę już jechać.

- Gdzie?

- Załatwić pewną sprawę.

- Ok, ale wrócisz niedługo?

- Tak – uśmiechnąłem się słabo i pojechałem do studia. Nikogo nie było, więc poszedłem poszukać Quincego. Wiedziałem, że gdzieś tutaj jest, ale nie mogłem Go znaleźć. Zadzwoniłem do niego – Gdzie jesteś? Czekam na Ciebie.

- Zaraz będę – po pięciu minutach zjawił się – Stało się coś?

- Nie … chciałem po prostu z Tobą porozmawiać.

- W porządku – usiadł naprzeciwko – Jak sprawa z Rose?

- Jest jeszcze gorzej, ale to nie ma już znaczenia.

- Jak to?

- Po prostu …. nie chcę być już ze mną i pogodziłem się z tym.

- Od kiedy tak łatwo się poddajesz?

- Widzę jak cierpi, gdy ze mną rozmawia, a nie chcę tego. Pozwolę być jej szczęśliwą.

- Bez Ciebie?

- Czasami trzeba podjąć trudną decyzję … najtrudniejszą w życiu. Nie mogę być egoistą.

- Nie wiem co mam Ci poradzić.

- Nic nie musisz … decyzja już zapadła. Chciałem Ci powiedzieć, że jestem Ci wdzięczny za wszystko. Dużo mnie nauczyłeś i znosiłeś moje humorki – zaśmialiśmy się – Byłeś dla mnie jak ojciec, którego potrzebowałem. Uwierzyłeś we mnie i mój talent. Nie potrafię wyrazić tego słowami, ale bardzo Ci za wszystko dziękuje.

- Młody, ale … o czym Ty mówisz? Ja to wszystko wiem.

- Chciałem się upewnić – wstałem – Muszę już iść.

- Ok … kiedy wrócimy do nagrywania?

- Dam Ci znać – nic innego nie mogłem odpowiedzieć. Podszedłem do niego i przytuliłem. Tylko ja wiedziałem dlaczego to zrobiłem – Na razie – wyszedłem. Nie chciałem, żeby zadawał mi pytania. Siedziałem w samochodzie i myślałem do kogo jeszcze jechać. Diana Ross była w Nowym Jorku i nie mogłem do niej jechać. Najwyżej napiszę list. Pojechałem na plaże. Chciałem po raz ostatni zobaczyć zachód słońca. Był piękny jak zawsze. Szkoda, że ludzie nie zwracają uwagę na piękno przyrody. Nie korzystają z jej dobrodziejstw. Ciągle się spieszą, a życie tak szybko przemija. Gdy słońce całkowicie zatonęło w morzu, wróciłem do domu. Mama gdzieś się wybierała.

- Wróciłeś … jadę do znajomej. Ma jakiś problem.

- Ok …. kiedy wrócisz?

- Pewnie późno. Nie czekajcie na mnie – miała już wychodzić, ale zatrzymałem ją.

- Kocham Cię, mamo – przytuliłem ją.

- Ja Ciebie też synku, ale stało się coś?

- Nie – sztucznie się uśmiechnąłem – Jedź już.

- Kolacje macie w piekarniku – krzyknęła w progu i wyszła. Poszedłem do salonu i znowu nalałem sobie drinka. Chciałem mieć więcej odwagi, żeby to zrobić. Usłyszałem damskie głosy na schodach. Po chwili były już w salonie i gniewnie się na mnie spojrzały.

- Już napić się nie można?

- Ale nie drugie dzień pod rząd – rzuciła Toya.

- Pamiętasz o czym wczoraj rozmawialiśmy? - zapytała się Janet.

- Tak .. pamiętam.

- To dobrze.

- My jedziemy do koleżanki.

- W porządku.

- Zostaje Randy.

- Kocham Was – przytuliłem je obie. Spojrzały się na siebie z wielkim zdziwieniem, a potem na mnie.

- Masz naprawdę słabą głowę, braciszku – powiedziała Toya. Myślały, że to przez alkohol i dobrze. Przynajmniej nie musiałem się tłumaczyć – Dobra .. spadamy. Będziemy gdzieś tak za dwie godziny.

- Nie musicie się spieszyć.

- Nie zamierzamy – puściła mi oczko i wyszły. Cieszyłem się, że w domu prawie nikogo nie ma, a Randy mi w niczym nie przeszkodzi. Przeważnie jest zajęty graniem na konsoli. Wziąłem całą butelkę i poszedłem do siebie. Wyciągnąłem całe opakowanie tabletek przeciwbólowych i postawiłem na umywalce w łazience. Klucz był w drzwiach. Wróciłem po butelkę i na chwilę zatrzymałem się przy szafie. Wyciągnąłem z niej bluzkę Rose i obie te rzeczy zaniosłem do łazienki. Musiałem jeszcze napisać listy. Najtrudniej pisało mi się do Rose. Nie wiedziałem co mogę do niej napisać. Znała moje uczucia. Udało mi się skleić kilka zdań. Położyłem je na stoliku i zamknąłem się w łazience. Zostawiłem trochę alkoholu, żeby mieć czym popić tabletki. Wysypałem sobie na dłoń pół opakowania. Przybliżyłem do ust ….

Toya i Janet zakomunikowały, że dzisiaj mnie odwiedzą. Nie miałam na to ochoty, ale One nie znały odmowy. Musiałam się trochę ogarnąć, ale i tak było widać jak się zmieniłam na twarzy. Ubrałam luźne ciuchy i czekałam. Przyszły wcześniej niż miały.

- Cześć – wpuściłam je do środka – Idźcie do mojego pokoju. Zrobię coś do picia.

- Ok – poszły na górę, a ja do kuchni.

- Kto przyszedł? - zapytała się mama.

- Janet i Toya. Mamy jakiś sok?

- Tak w lodówce – nalałam do trzech szklanek i dołączyłam do dziewczyn. Postawiłam na stoliku.

- Co do Was do mnie sprowadza? - usiadłam po turecku na łóżku.

- Dawno się nie widziałyśmy – zaczęła Janet.

- To prawda … nadal chcecie utrzymywać ze mną kontakt?

- A dlaczego nie? - zapytała zdziwiona Toya.

- No wiecie jaka jest sytuacja …. nie jesteśmy już razem.

- Ale Ty na serio tak?

- Tak …

- To nic … przecież to nie jest żadna przeszkoda, żebyśmy się miały nie spotykać.

- W sumie masz rację.

- Teraz idealnie do siebie pasujecie. Oboje wyglądacie jak dwa trupy. Szkoda, że nic na razie nie kręcą, to byście dostali pierwsze role i to bez charakteryzacji.

- Wielkie dzięki – odpowiedziałam z sarkazmem.

- Ależ nie ma za co, ale mówiąc poważnie, to naprawdę źle wyglądasz .. On też.

- Pewnie niedługo to się zmieni.

- Nie sądzę – Janet w końcu się odezwała.

- Janet … proszę … nie zaczynajmy tego tematu.

- Za późno. Widziałaś Go ostatnio?

- Tak i co z tego? Nie wygląda za dobrze, ale to przejdzie.

- Naprawdę w to wierzysz ? A Tobie przejdzie? - nie odpowiedziałam – No właśnie.

- Jeżeli przyszłyście, żeby …

- Naprawdę Go nie kochasz? - ciągnęła dalej.

- Powiedział Ci.

- Nie chciał, ale nie miał wyjścia … więc?

- Nie wiem co chcesz usłyszeć.

- Prawdę.

- Powiedziałam tak bo … sama nie wiem dlaczego.

- Załamał się.

- Nie chciałam tego … naprawdę, ale On naciskał i już nie wytrzymałam. Czasu nie cofnę.

- Ale możesz jemu to powiedzieć. Nigdy Go nie widziałam w takim stanie. Wczoraj nawet się upił i dzisiaj też sięgnął po alkohol.

- Nie chcę, żeby z mojego powodu pił. To nie jest rozwiązanie.

- Dla niego jest … On naprawdę nie chcę bez Ciebie żyć.

- Tylko tak mówi.

- Nie mówiła byś tak, gdybyś słyszała co mi wczoraj mówił. Wiem, że jeszcze tydzień lub dwa i będzie próbował … - Janet się zawiesiła.

- Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? - zapytała się z pretensją w głosie, Toya.

- Już wiesz – odpowiedziała. Telefon Toyi zaczął dzwonić. Nie odebrała.

- A niech dzwoni. Teraz nie mam czasu – wyszczerzyła się, ale ten ktoś nie dawał za wygraną – A niech to będą jakieś pierdoły to … - odebrała – Czego? Co? O Boże – zakryła dłonią usta – Tak … już jedziemy Randy.

- Czego chciał? - zapytała się Janet.

- Musimy natychmiast wracać! - powiedziała stanowczo i zbiegła po schodach. Janet za nią, krzycząc co się stało. Ale nie odpowiedziała, tylko wybiegła z domu.

- Dam Ci znać jak się czegoś dowiem – powiedziała Janet i też wybiegła z domu. Nic z tego nie rozumiałam. Może coś się stało Michaelowi. Na pewno nie, a jeżeli tak? Toya była naprawdę wystraszona tym telefonem.

- Co One tak nagle wybiegły? - zapytała się mama, wycierając ręce.

- Nie wiem – musiałam usiąść na schodach bo zrobiło mi się słabo.

- Dobrze się czujesz?

- Fantastycznie.

- Rose, Rose … nie musisz być taka złośliwa. Brałaś tabletki?

- T-tak – odkąd wyszłam ze szpitala nie brałam żadnych leków, ale mama nie musiała wiedzieć. Patrzyła się na mnie podejrzliwie – No co? - pokręciła głową i poszła sobie. Chodziłam po domu zdenerwowana. Minęła godzina, a Janet nadal nie dzwoniła. Nie wiedziałam co się dzieje. Gdy Janet powiedziała mi, że chcę coś sobie zrobić … nie chciałam dać po sobie poznać, że się tym zmartwiłam. Właśnie teraz do głowy przychodziły mi różne scenariusze. Potrząsnęłam głową, żeby przestać o tym myśleć. Poszłam do salonu i usiadłam na kanapie. Pół godziny później zawołała mnie mama, że Janet przyszła. Szybko się wygrzebałam i poszłam na hol. Janet była zapłakana. Bałam się, że moje podejrzenia się sprawdziły. Mama stała obok i też czekała na wyjaśnienia – Janet? Co się stało? Chodzi o Michaela? - pokiwała twierdząco głową i jeszcze bardziej zaczęła płakać. Ja też byłam na skraju płaczu, ale udawało mi się nie rozpłakać – Powiedź w końcu!  

******************************************

Piosenka w tej części jaka została użyta to:

Roxette - Spending My Time

Jakoś piosenki Roxette pasują mi do opowiadania.