Bad Girl 36

No i jak widzicie udało mi się dodać kolejną. Miałam masę roboty, ale postanowiłam, że napiszę i napisałam. Zawsze jak coś robię w kuchni to mam włączone radio Plus i bardzo często towarzyszy mi Michael i od razu robota idzie znacznie lepiej ;) Tym razem też tak było. A tak właściwie to jak Wam minęły święta? U mnie, powiem wam, że pomimo pięciu osób, razem ze mną, było bardzo wesoło. Siedzieliśmy prawie do 1 w nocy. To były najlepsze święta od paru lat. Tylko co to za święta bez śniegu :( A w niedziele na Polsacie o godz. 20:05 będzie .... This Is It! Ja po mimo, że mam na DVD i była trzy razy w kinie (wiem wariactwo, ale nie mogłam się powstrzymać) będę oglądała. Jak by co to w Tele Świat piszą o tym na pół strony.

Od razu chcę Wam Życzyć Szczęśliwego Nowego Roku. Oby był lepszy.

*************************************************************

Gdy Michael spał, ja nie mogłam. Myślałam nad tym wszystkim. Gdyby nie Mike … już, by mnie nie było. Naprawdę chciałam skoczyć i teraz żałuje, że tak długo się z tym ociągałam. Drugiej okazji nie będzie bo Mike będzie mnie teraz pilnował i nie zostawi samą. Był taki troskliwy, ale nie wiedział co siedzi w mojej głowie. Po prostu miałam dosyć życia, a zwłaszcza takiego. Nic nie mówiłam Michaelowi, ale często miałam takie sny. Teraz też bałam się zasnąć. Patrzyłam się na niego jak spokojnie śpi. Nie chciałam, żeby cierpiał, ale nie chciałam tak żyć. To mnie przerosło. Myślałam nad tym wszystkim aż do rana. Dochodziła 8 rano. Telefon Mike'a zaczął dzwonić. Zamknęłam oczy, udając, że śpię. Odebrał.

- Tak?

- ….

- Zapomniałem, że to dzisiaj.

- ….

- Tak .. będę za godzinę. Wiesz co masz robić. Na razie – przestał rozmawiać. Nie widziałam, ale czułam, że mnie obserwuje. Ciekawa gdzie miał jechać – Kotku? - szepnął tuż do mojego ucha. Powoli otwierałam oczy – Wybacz, że Cię budzę, ale miałem przed chwilą telefon ze studia. Czekają na mnie na planie klipu. Zapomniałem, że to dzisiaj.

- Więc .. jedź.

- Nie zostawię Cię samej.

- Nie będę sama. Jest jeszcze Janet, Toya i twoja mama.

- Rose … - spuścił głowę – Wiem, że powinienem Ci ufać, ale … w tej kwestii .. nie mogę. Za bardzo mi na tobie zależy, żeby tak po prostu pojechać – nie miałam do niego o to pretensji. Ja sama sobie nie ufałam, więc Go rozumiałam.

- To co zrobisz?

- Pojedziesz ze mną.

- Mike …

- Nie będę mógł się skupić jeżeli zostaniesz. Cały czas będę myślał o tobie.

- No dobrze .. i tak nie mam wyboru, nie?

- Nie bardzo – zaśmiałem się – Wezmę szybko prysznic i możemy jechać – cmoknął mnie w czoło i poszedł do łazienki. Wolałabym zostać w domu, ale wtedy Mike też by został i zawaliłby jeden dzień pracy. Niechętnie wstałam i wyciągnęłam czyste ubrania z torby. Mike wyszedł w samym ręczniku i powiedział, że łazienka wolna. Naprawdę nie miałam ochoty na robienie czegokolwiek, nawet na głupi prysznic, ale przecież musiałam. Co 5 minut pytał się, czy wszystko w porządku. Wkurzyłam się.

- Możesz przestać?! - wydarłam się.

- Dopiero, gdy wyjdziesz – co za człowiek. Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam.

- Proszę bardzo – powiedziałam z niezadowoloną miną – Może być?

- Jak najbardziej, ale w tym stroju nie pozwolę Ci wyjść.

- Szkoda bo taki miałam zamiar.

- Tylko ja mam prawo oglądać Cię w całej okazałości – przyciągnął mnie do siebie – Będzie tam mnóstwo facetów.

- Serio? Mogłeś mówić tak od razu, to bym się pospieszyła – chciałam iść po ubrania, ale znowu mnie przyciągnął.

- Ej! Co to miało znaczyć?

- Jesteś zazdrosny?

- Nieee.

- To dobrze bo nie masz powodu.

- Ciebie jestem pewny, ale ich .. nie bardzo.

- Ale bez zgody kobiety nic nie zrobią, prawda? - nagle mi się przypomniało – Przynajmniej niektórzy.

- Skarbie – przytulił mnie – Nawet nie udaje, że wiem co czujesz, ale z czasem będzie coraz lepiej .. zobaczysz.

- Mam nadzieję.

- Na pewno, a teraz ubierz się i jedziemy – wzięłam swoje rzeczy i poszłam do łazienki. Gdy wyszłam, Mike stał przy oknie.

- Już.

- No to jedziemy – złapał mnie za rękę. W drugiej trzymał swoją kurtkę do klipu. Zeszliśmy na dół.

- Akurat natrafiliście na śniadanie – ucieszyła się Pani Jackson.

- Mamo muszę jechać na plan. Zabieram Rose.

- Bez śniadania was nie wypuszczę. Chcesz znowu zemdleć? - spojrzałam się na Michaela.

- Nie przesadzaj, mamo – zajęliśmy miejsca przy stole. Gdy mama Mike'a była zajęta w kuchni, postanowiłam Go zapytać.

- Kiedy to było? - wywrócił oczami.

- Dawne czasy .. poza tym, to było tylko zasłabnięcie.

- Ale jednak było.

- Przecież jem – pokazał w dłoni kanapkę – Ty też masz zjeść.

- Rozkazujesz mi?

- Będziesz wiedziała kiedy będę Ci rozkazywał – uśmiechnął się. Zjadłam, tylko trochę z czego Michael nie był zadowolony. Ale nic nie mówił, żeby nie powstała niepotrzebna kłótnia. Pojechaliśmy na plan zdjęciowy. Było mnóstwo ludzi. Każdy był zabiegany i wykonywał swoją pracę. Zaparkował samochód i wysiedliśmy. Podszedł do nas jakiś facet i przywitał się z Michaelem – Bob poznaj Rose, moją dziewczynę. Skarbie, to jest Bob, reżyser.

- Miło mi poznać – powiedziałam i wymusiłam się na uśmiech.

- Mnie również. Wystarczy Ci pół godziny na przygotowanie się? - zapytał Michaela.

- Myślę, że tak. Wszyscy wiedzą co mają robić?

- Tak. Gangi są na swoich miejscach i znają cały układ. Nie powinno być z nimi problemów. W razie czego ochrona cały czas czuwa, więc nie musisz się obawiać.

- Dzięki – odszedł – Chodź – Mike złapał mnie za rękę i prowadził do jakiejś … przyczepy? Okazało się, że to jest właśnie jego garderoba. Usiadłam sobie na kanapie, a Mike poszedł się przebrać. Po chwili wyszedł i nagle weszły jakieś kobiety.

- Nareszcie przyjechałeś.

- Mamy mało czasu.

- Spokojnie .. zdążymy – przedstawił mnie, ale nie zwróciły na mnie większej uwagi. Powiedziały, tylko ''Cześć'' i tyle. Nie spodobały mi się. Jedna poprawiała mu włosy, a w tym samym czasie druga robiła mu makijaż. Święcąc przy okazji swoim biustem przed jego oczami. Miałam ochotę coś jej zrobić, ale nie miałam zamiaru być drugi raz oskarżona.

- Według mnie w ogóle nie jest Ci potrzebny makijaż. Świetnie wyglądasz.

- Yyy .. dzięki.

- Ma rację – przytaknęła jej druga – Jesteś bardzo przystojnym mężczyznom – chyba jakieś nadludzkie siły mnie powstrzymywały bo nie wiem jakim cudem jeszcze wytrzymałam.

- Bez przesady – odpowiedział speszony.

- Wcale, że nie. Skończone.

- Ja też już skończyłam – spakowały swoje zabawki.

- Dobra robota, dziewczyny – przejrzał się w lustrze.

- Prawdę mówiąc, to nie miałyśmy dużo roboty. Można powiedzieć, że natura nas wyręczyła – puściła mu oczko. Tego już za wiele. Wstałam i się do niego zbliżyłam.

- Natura także Go obdarzyła, prawda? - zrobił się strasznie czerwony.

- Yyy … zostało Ci jeszcze trochę czasu …

- Wspaniale. Dziękuje, że tak szybko się wyrobiłyście. Będziemy mieli więcej czasu dla siebie – ciągnęłam dalej. Zawiesiłam mu się na szyi.

- Ale …. nie zepsuj mu fryzury.

- I makijażu.

- Przecież same zauważyłyście, że wcale tego nie potrzebuje, więc jesteście tu zbędne – jeszcze przez chwilę stały – Nie potrzebujemy widowni.

- To … do zobaczenia – wyszły. Mike patrzył się na mnie z uśmiechem i kręcił głową.

- Moja zazdrośnica.

- Przeginały.

- Widzę, że nie potrzebuje ochrony. Szybko pozbędziesz się napalonej fanki.

- Żebyś wiedział, a tylko spróbuj się spojrzeć na inną.

- Czasami nie da się nie spojrzeć, np. tak jak teraz.

- Masz na myśli jej cycki, które myślałam, że Ci zaraz położy na twarz?

- Hehehe .. tak.

- To Ci wybaczam bo zrobiła to specjalnie. A teraz mi powiedz po co Ci ochrona na planie? Przecież będziesz tylko z tancerzami.

- Nie zupełnie – podrapał się po głowie.

- Jak to?

- To są prawdziwi członkowie gangów.

- Co? Zwariowałeś?

- Wydaje Ci się to szalone …

- Wydaje? To jest kompletnie szalone i niebezpieczne.

- Na początku każdy tak mówił, ale jak poznał ich bliżej, zmienił zdanie. Ci chłopcy są naprawdę mili. Chce dać im szanse się wybić. Nikt im wcześniej nie dał takiej szansy, dlatego tacy są. Zbuntowani i agresywni. Zrozum mnie.

- W porządku, ale uważaj na siebie.

- Nie martw się – krótko mnie pocałował. Usłyszeliśmy pukanie. Mike poszedł otworzyć – Co tutaj robisz? - podeszłam bliżej. To był jeden z tych facetów – Nie wolno wam tutaj przychodzić.

- Wiem, ale muszę z Panem porozmawiać.

- To pilne?

- Tak.

- No dobrze .. wejdź – wpuścił Go do środka i zamknął drzwi – I mów mi Michael.

- Dobrze.

- O co chodzi? Zaraz zaczynamy kręcić – stałam za Michaelem i oplotłam rękami jego ramię. Nie czułam się zbyt komfortowo.

- Chodzi o pieniądze.

- Nie rozumiem. Za mało wam zapłacimy?

- Nie .. nie w tym rzecz. Bo ja potrzebuje ich teraz.

- Czytałeś umowę?

- Tak.

- Więc wiesz, że każdy z was dostanie swoje wynagrodzenie po zdjęciach.

- Ale ja muszę je mieć teraz! - podniósł głos.

- Zostało 5 minut! - ktoś krzyknął z zewnątrz i puknął w drzwi.

- Po pierwsze nie krzycz bo nie mam problemów ze słuchem, a po drugie nie ma takiej opcji, żebyś dostał te pieniądze teraz.

- Nie rozumiesz …. ja je muszę mieć na już! - wyciągnął coś z kieszeni, nacisnął i zobaczyliśmy nóż. Mocniej ścisnęłam ramię Michaela i przełknęłam ślinę – Daj mi te pieniądze.

- Myślisz, że noszę 10 tysięcy przy sobie?

- Mam to gdzieś! Potrzebuje ich!

- Na co?

- Nie twoja sprawa!

- Już mówiłem, że nie noszę takiej gotówki przy sobie, a nawet, gdybym miał i tak bym Ci nie dał.

- Lepiej zmień zdanie – odrobinę się zbliżył.

- Zabijesz mnie?

- Naprawdę nie chce Ci nic zrobić, ale muszę mieć tę kasę.

- To poczekaj do końca … jak wszyscy.

- Nie mogę … daj mi ją, a ja po prostu sobie pójdę i nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

- Wyjdź Rose – zwrócił się do mnie.

- Nikt stąd nie wyjdzie!

- A teraz ty mnie posłuchaj – zbliżył się do niego – Osobiście Cię zabiję jeżeli moja dziewczyna będzie w niebezpieczeństwie!

- Nic jej nie zrobię jeżeli dasz mi kasę.

- Co ma znaczyć '' jeżeli''? Grozisz jej?

- Mike, przestań – co On wyprawiał? Pociągnęłam Go do siebie.

- Masz ją wypuścić!

- Nic z tego …. dajesz kasę, a ja spadam, proste?

- Michael jesteś tam? - ktoś zapukał do drzwi – Musimy zaczynać – wykorzystał, że tamten spojrzał w stronę drzwi i wykręcił mu rękę. Nóż wypadł mu z dłoni.

- Idź po ochronę! - otworzyłam drzwi i przede mną stał Bob.

- Coś się stało? - byłam zdenerwowana.

- Muszę iść po ochronę.

- Nie musisz. Już ich zawiadamiam – wezwał ochronę poprzez krótkofalówkę – Co się właściwie stało? - wszedł do środka – Mike? Co ty robisz? - no tak. To był niecodzienny widok.

- Chciał pieniądze! - odpowiedział.

- I to jest powód, żeby Go bić?

- Ja Go nie biję! Groził nożem! Miałem czekać aż coś zrobi Rose?

- Przecież to tobie groził – powiedziałam.

- Później się posprzeczacie.

- Gdzie ta ochrona?

- Już idą – po chwili zobaczyłam dwóch potężnych facetów w garniturach. Zabrali Go i odeszli.

- Nic Ci nie jest? - objął mnie.

- Nie, a tobie?

- Też nie. Bałem się o Ciebie.

- Wystarczy wam 10 minut, żeby dojść do siebie? - zapytał się reżyser.

- Tak – weszliśmy z powrotem do środka – Kotku .. cała się trzęsiesz.

- Bałam się o Ciebie, idioto! Po co Go prowokowałeś?

- Bo wiedziałem, że dam mu radę i drugi raz nie pozwoliłbym, żeby coś Ci się stało.

- Wiem – przytuliłam się do niego – Nie chcę, żebyś tak się narażał.

- Już nie będę – wiedziałam, że i tak się nie zmieni, ale miałam nadzieję, że więcej nie będzie takich sytuacji.

- Nadal im ufasz?

- Tak … On od początku dziwnie się zachowywał. Wypytywał o kasę i kiedy ją dostanie. Reszta wydaje się normalna.

- Mam nadzieję, ale i tak uważaj na siebie.

- Zawsze uważam, ale ty jesteś na pierwszym miejscu. Będziesz siedziała obok Boba.

- Ok. Chodźmy już – złapaliśmy się za ręce i poszliśmy na plan. Usiadłam na tym wysokim krzesełku. Michael poszedł do reszty. Bałam się o niego. Coś tam mówili, a po chwili wszyscy się ustawili na swoich miejscach i rozbrzmiała muzyka. Mike stał przed nimi i obserwował. Coś mu nie pasowało i kazał przerwać. Pokazał jak powinno to wyglądać i dalej patrzył. Był świetny. Nie mogłam oderwać od niego oczu. Zatańczył razem z nimi i nagle przerwał. Złapał się za brzuch i poprosił o przerwę. Podeszłam do niego – Co się dzieje?

- Nic.

- Po co kłamiesz? Przecież widzę – westchnął.

- Zabolało mnie – dotknął ręką tam gdzie miał operację.

- Musimy jechać do lekarza.

- To nic takiego. Chwilę odpocznę i przestanie.

- To może być coś poważnego.

- Na pewno nie jest. Nie martw się – pokręciłam głową i wróciłam na swoje miejsce. Po 5 minutach kontynuowali. Czemu był taki uparty? Wtedy też zbagatelizował objawy i mogło skończyć się tragedią. Zamyśliłam się na chwilę, a gdy się ocknęłam, na twarzy Michaela pojawił się grymas i zgiął się w pół. Podbiegłam do niego.

- Mike? - nie odpowiedział. Spojrzał się na mnie z bólem – Dasz rade iść? - kiwnął głową. Złapałam Go pod pachę i poszliśmy do przyczepy.

- Miałaś rację …. przepraszam – wyszeptał.

- Jedziemy do szpitala.

- Ale …

- Wynocha do samochodu! I oddawaj kluczyki! - musiałam być stanowcza. Dał mi kluczyki i wyszliśmy na zewnątrz. Powiedział komu trzeba, że na dzisiaj wystarczy i pojechaliśmy. Widziałam, że źle się czuł, ale nie chciał tego pokazać. Zaparkowałam w podziemnym parkingu szpitala i pojechaliśmy windą na 3 piętro do lekarza Michaela. Nie było ludzi, więc weszliśmy do jego gabinetu – Dzień dobry Panu – powiedziałam.

- Dzień dobry Państwu. Coś się stało?

- Zgadł Pan. Michaela zaczął boleć brzuch podczas tańca.

- Ale już przestało.

- No i sam Pan widzi.

- Dobrze, że Go Pani przyprowadziła. Proszę zaczekać. Pójdę przygotować aparaturę USG – wyszedł.

- Mówiłam?

- Ale w szpitalu na pewno nie zostanę.

- Jeszcze zobaczymy – zrobił niezadowoloną minę – Coś się nie podoba?

- Tak, że traktujesz mnie jak dziecko.

- To zachowuj się odpowiedzialnie … o mnie się martwisz, a siebie masz gdzieś. Zrozum, że ja też się o Ciebie martwię – podeszłam do niego – Już raz Cie prawie straciłam … nie chcę znowu przez to przechodzić.

- Rose … przecież wtedy nie byliśmy jeszcze razem – dotknął mojej twarzy.

- Wiem, ale … nie wiem jak to opisać … - czułam jak do oczu napływają mi łzy.

- Chodź do mnie – przytulił mnie – Po prostu nie lubię leżeć w szpitalach, ale obiecuję, że jeżeli lekarz powie, że muszę zostać .. zostanę. Zrobię to dla Ciebie – pocałował mnie w czoło. Poczułam jak bardziej się na mnie oparł i czułam jego ciężar – Muszę usiąść – spojrzałam się na niego i pomogłam mu usiąść.

- Znowu Cię boli?

- Tak – nie mogłam patrzeć jak cierpi. Przyszedł lekarz i Go zabrał do innego pomieszczenia. Ja musiałam zaczekać na korytarzu. Chodziłam w tą i z powrotem. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Strasznie się denerwowałam. Teraz już w ogóle nie myślałam o sobie. Myśli samobójcze jak i depresja gdzieś odeszły i miałam nadzieję, że już nigdy nie wrócą. Nie chciałam być dla niego ciężarem. I pomyśleć, że jeszcze wczoraj chciałam się zabić. Jak mogłam być taką egoistką? Myślałam, tylko o sobie, a nie pomyślałam o innych. Zwłaszcza o Michaelu. W końcu drzwi się otworzyły i mogłam wejść do środka.

- Wiadomo już coś? - Mike poprawiał koszulę.

- Tak. Mogą Państwo usiąść – wskazał na krzesełka – Badanie nic nie wykazało. W Pana organizmie nic się nie dzieje. Nie ma żadnego krwotoku wewnętrznego.

- Więc skąd te bóle? - zapytałam.

- Pan Jackson długo nie miał wysiłku fizycznego.

- Tego bym nie powiedziała – powiedziałam, ale po chwili ugryzłam się w język. Lekarz się na nas popatrzył i chyba zrozumiał moją aluzję.

- Yyy .. to znaczy .. przepraszam, że pytam, ale jesteście Państwo razem?

- Tak – odpowiedział.

- Więc miałem na myśli taniec. Musi Pan stopniowo przyzwyczajać organizm. Przypuszczam, że ból wywołują mięśnie brzucha, które zbyt długo były w spoczynku. Zalecam tydzień przerwy od tańczenia i wypiszę Panu słabe tabletki przeciwbólowe, ale proszę je brać, gdy naprawdę nie będzie mógł Pan wytrzymać.

- Dobrze – podziękowaliśmy i pojechaliśmy do domu. Ulżyło mi, gdy się okazało, że to nic takiego. Mike zadzwonił do Boba, że na tydzień zawiesza scenę, w której tańczy.

********************************************************

Miło mi powitać nowych czytelników. Ciesze się, że Wam się podoba i mam nadzieję, że będziecie czasami zaglądać ;) Szkoda, że ostatnio mniej osób czyta, ale to nic. I tak będę pisała dla tych, którzy ciągle są i czekają. Nawet jeżeli miałaby być to jedna osoba.