Bad Girl 35 Part 2 i Przedstawienie Bohaterów

Na początku Życzyć Wam Wesołych i Spokojnych Świąt Bożego Narodzenia oraz dużo prezentów, zwłaszcza Michaelowych ;)
Przed nowym rokiem jeszcze się spotkamy, więc jeszcze nie składań życzeń na nowy rok. Mam nadzieję, że  za tydzień dam radę wstawić kolejną. Wiecie jak jest ze świętami. A w tym roku ja będę większość potraw robiła.

******************************************************

Pomyślałam, że jednak wstawię zdjęcia postaci. Mam nadzieję, że dobrze zrobiłam.

Rose Baker
23 lata
Główna Bohaterka

Michael Jackson
24 lata (jeszcze)
Chłopak Rose

Mary Baker
44 lat
Mama Rose

Richard Baker
47 lat
Tata Rose

Sally Stone
23 lata
Przyjaciółka Rose

Eric
25 lat
Były chłopak Rose

************************************************************

Usiadłem na łóżku. Kartka wypadła mi z dłoni. Pani Baker podniosła ją. Spojrzała się na mnie. Byłem zdruzgotany.

- Co to oznacza? - zapytała się. Nie wiedziałem co odpowiedzieć, ale sama się domyśliła.

- Muszę ją znaleźć – wstałem i wziąłem tą kartkę.

- Wiesz gdzie?

- Nie, ale pojadę wszędzie. Może jeszcze nie jest za późno – na te słowa, Pani Baker się rozpłakała. Najpierw pojechałem do Sally. Czekałem aż otworzy.

- Mike? Co tutaj robisz?

- Jest Rose?

- Nie … od wczoraj się nie widziałyśmy. Co się stało? - wpuściła mnie do środka. Pokazałem jej kartkę – O Boże.

- Gdybym wiedział … mogłem nie jechać.

- To nie twoja wina. Trzeba ją znaleźć.

- Właśnie jadę.

- Jadę z tobą – pojechaliśmy najpierw do mnie. Sally zaczekała w samochodzie.

- Janet! - krzyknąłem od progu. Schodziła po schodach.

- Czego się drzesz, przecież idę – mama z ciekawości tez przyszła.

- Była tutaj Rose?

- Nie … przecież z nią jesteś.

- A dzwoniła?

- Też nie.

- Na pewno? To jest bardzo ważne.

- Mówię prawdę.

- Stało się coś, Michael? - zapytała mama.

- Rose .. uciekła.

- Nic dziwnego. Ostatnio okropnie ją traktowałeś.

- Janet! To nie ma nic wspólnego! Chcę się zabić bo nie może zapomnieć o tym co ją spotkało. Muszę ją znaleźć.

- Pomogę Ci.

- Co tak krzyczycie? - Toya zeszła do nas.

- Rose chcę sobie coś zrobić i Mike jej szuka – wyjaśniła za mnie Janet.

- Pomożemy Ci z Janet. I bez gadki.

- No dobrze. Pojedziecie na plaże i do parku. Ja z Sally pojeździmy po mieście.

- Dobrze.

- Dzwońcie jak coś będziecie wiedziały i uważajcie na siebie.

- Nie martw się. Na pewno nic jej nie jest – Toya mnie przytuliła.

- Mam nadzieję. Pospieszmy się – Janet i Toya wsiadły do samochodu, a ja wróciłem do swojego. Oparłem głowę o kierownicę. Czułem się bezradny. Poczułem dłoń na ramieniu, ale nie podniosłem głowy.

- Mike … mówiła mi o waszej kłótni.

- Tak strasznie tego żałuje … gdybym mógł cofnąć czas … jeżeli .. jeżeli jej już nigdy nie zobaczę? Nie wiem co zrobię – czułem, że za chwilę się rozpłaczę. Nie mogłem sobie na to pozwolić.

- Przestań! Rose jest dla mnie ja siostra. Dla mnie też jest to trudne.

- Wiem … przepraszam. Jedźmy – ruszyliśmy. Byliśmy chyba wszędzie. Dochodziła 24, a nadal jej nie znaleźliśmy. Zatrzymałem na chwile samochód. Wykręciłem numer do Janet – Znaleźliście ją?

- Nie. Przeszukałyśmy dokładnie park i plaże, ale nie mam jej. Pojechałyśmy także do miasta.

- Rozumiem … wracajcie już do domu. Ja jeszcze pojeżdżę.

- Dobrze – rozłączyłem się. Pokręciłem głową w stronę Sally, że nic z tego.

- Co teraz?

- Odwiozę Cię do domu jeżeli chcesz.

- Nie … nie zasnęłabym z tą świadomością. Jedźmy jeszcze na most. Jeszcze tam nie byliśmy.

- Racja – Sally rozglądała się na wszystkie strony.

- Mike … zatrzymaj się.

- Co? - spojrzałem się na nią. Miała przerażoną minę, więc się zatrzymałem.

- Spójrz w lewo – tak też zrobiłem. Poczułem strasz, ale też w pewnym stopniu radość, że ją zobaczyłem, że żyje i nie jest jeszcze za późno. Szybko wysiadłem, Sally zrobiła to samo.

- Rose? - powiedziałem delikatnie, żeby jej nie wystraszyć. Stała za barierką mostu i się jej trzymała. Obejrzała się.

- Co Wy tutaj robicie? Skąd wiedzieliście gdzie jestem? - stałem daleko od niej, ale widziałem, że płacze.

- Szukamy Cię od paru godzin. Zejdź stamtąd. Chodź do mnie – zacząłem się do niej zbliżać.

- Nie podchodź! Bo skocze!

- Nie rób tego … błagam Cię, kochanie.

- Proszę Was .. idźcie stąd … będzie mi łatwiej.

- Nie pozwolę na to! - dałem Sally kluczyki od samochodu i swój płaszcz.

- Co robisz?

- To co muszę. Jesteś jedynym świadkiem, gdyby coś się stało – odszedłem kawałek dalej i przeszedłem przez barierkę na drugą stronę. Było bardzo wąsko, ale nie obchodziło mnie to. Musiałem zrobić wszystko, żeby ją uratować.

- Zwariowałeś? Zejdź stąd.

- Zejdę, ale z tobą – zbliżałem się do niej.

- Chcesz spaść?

- Jeżeli skoczysz, zrobię to samo.

- Zginiesz.

- Co za różnica, czy zginę teraz, czy umrę bez Ciebie.

- Nie mów tak. Proszę Cię .. pozwól mi zakończyć moją męczarnie.

- Nigdy. Pomogę Ci, słyszysz? Już raz nam się udało i uda znowu.

- Nie .. nie – kręciła głową – Zasługujesz na normalną dziewczynę – musiałem coś zrobić. Za chwilę mogło być na późno. Gdy byłem już przy niej, jedną ręką mocno się trzymałem barierki i stanąłem przed nią w rozkroku.

- Nie pozwolę Ci tego zrobić.

- Dlaczego? Lubisz patrzeć jak cierpię?

- Kocham Cię … ty mnie też?

- Wiesz, że tak.

- Więc .. czemu chcesz, żebym pomału umierał bez Ciebie?

- Nie chcę, ale …. ja już nie potrafię tak żyć.

- A ja nie potrafię żyć bez Ciebie, rozumiesz? Chcę być z tobą … widzę Cię u mego boku do samej śmierci.

- Boję się, że Ci się znudzę i mnie zostawisz.

- Nie ma takiej opcji. Zdobyłaś moje serce, gdy myślałem, że nikogo nie pokocham. Jesteś na mnie skazana, zapamiętaj.

- Mike … boję się.

- Wiem, ale zrobię wszystko, żeby Ci pomóc.

- Tak bardzo Cię kocham i tak bardzo chciałabym być normalna.

- Jesteś normalna, ale doświadczyłaś czegoś strasznego … twoje zachowanie jest zrozumiałe.

- Jeżeli teraz wrócę do domu … znowu mnie zamkną w tym szpitalu.

- Nie dopuszczę do tego. Teraz masz mnie i się tobą zaopiekuje. Wierzysz mi?

- Tak.

- W takim razie chodźmy stąd, dobrze? - pokiwała głową. Dałem Sally znak, żeby podeszła – Złap się mojej szyi, przeniosę Cię na drugą stronę – Mocno złapała się mojej szyi, a ja uniosłem jej nogi i przeniosłem. Drugą ręką musiałem się trzymać, żeby nie spaść. Sally już czekała. Przeskoczyłem i wziąłem Rose na ręce. Zaniosłem do samochodu i posadziłem na tylnym siedzeniu. Przykryłem ją swoim płaszczem. Sally zajęła się Rose, gdy ja prowadziłem. Pojechałem do domu Rose – Zaczekajcie na mnie. Wezmę kilka rzeczy Rose – Państwo Baker jeszcze nie spali.

- Nareszcie jesteś. Znalazłeś ją?

- Tak .. jest w samochodzie z Sally.

- Nic jej nie jest?

- Nie – za bardzo nie miałem ochoty z nimi rozmawiać. Pamiętałem co mi powiedziała Rose. Bała się wrócić do domu.

- Czemu nie wejdzie?

- Przyjechałem tylko po kilka jej rzeczy. Zabieram ją do siebie.

- Dobrze wiesz, że potrzebuje pomocy specjalisty.

- Tak jak 8 lat temu?! - podniosłem głos. Patrzyli się na mnie zaskoczeni – Tak .. wiem o wszystkim i nie pozwolę wam drugi raz zrobić to samo – poszedłem do pokoju Rose i spakowałem kilka ubrań. Zabrałem też Sisi. Wróciłem do samochodu.

- Co się stało? - zapytała mnie Sally.

- Nic.

- Przecież jesteś zdenerwowany.

- Jak byś nie znała moich rodziców – powiedziała Rose.

- Skarbie, zabieram Cię do siebie – pogłaskałem ją po policzku. Zapomniałem zadzwonić do dziewczyn, że już wszystko w porządku, ale byłem już blisko domu. Zaparkowałem i wziąłem Rose na ręce, a Sally zabrała torbę i Sisi. Gdy wszedłem do domu, zobaczyłem, że większość nie śpi i siedzi w salonie. Brakowało, tylko Tita. On był największym śpiochem z nas wszystkich. Janet od razu podeszła.

- Gdzie była?

- Później porozmawiamy. Możecie iść już spać – zaniosłem Rose do mojego pokoju i położyłem na łóżku – Sally .. zostaniesz jeszcze chwilę? Chcę przygotować kąpiel Rose.

- Jasne .. nie spiesz się – poszedłem do łazienki i napuściłem do wanny wody. W tym czasie, przeszukałem szafkę i zabrałem wszystkie żyletki i maszynki do golenia. Zabrałem też tabletki jakie były. Zrobiłem dużo piany i wróciłem do pokoju – Zamówię Ci taksówkę – powiedziałem, ale telefon został w płaszczu na dole – Zaczekaj jeszcze chwilę – zbiegłem na dół. Po drodze spotkałem Randiego.

- Idziesz gdzieś? - zapytał.

- Nie .. muszę zamówić taksówkę dla Sally.

- Odwiozę ją.

- Serio?

- Pewnie – poszedł ze mną do pokoju.

- Sally .. Randy Cię odwiezie, dobrze?

- Ok.

- Poczekam na Ciebie na dole – uśmiechnął się do niej i wyszedł. Wydawało mi się to podejrzane. Od kiedy Randy, tak chętnie kogoś odwozi i nie marudzi przy tym? Czyżby mu się spodobała? Całkiem możliwe. Sally pożegnała się z Rose i wyszła. Zamknąłem drzwi. Usiadłem przy niej.

- Przygotowałem Ci kąpiel – pokiwała, tylko głową. Zacząłem ją powoli rozbierać.

- Co robisz? Przestań! - odepchnęła moje ręce.

- Spokojnie .. muszę Cię rozebrać … nie skrzywdzę Cię .. przecież wiesz – patrzyłem jej w oczy. Nie chciałem, żeby mnie się bała – Mogę? - nie odpowiedziała. Opuściła wzrok. Wziąłem to za pozwolenie i miałem rację. Gdy ją rozebrałem, zaniosłem do wanny. Ściągnąłem swoją koszulę, żeby jej nie zamoczyć – Umyje Ci plecy – wziąłem gąbkę do rąk. Po jakimś czasie gąbka wyślizgnęła mi się z ręki i wpadła do wody. Zacząłem jej szukać pod wodą. Od razu ją wyczułem, ale chciałem rozbawić trochę Rose – No gdzie Ona może być ..hmmm …. nie to nie to – musnąłem jej udo – To też nie – tym razem pośladek.

- Robisz to specjalnie – zobaczyłem uśmiech na jej twarzy.

- Jak możesz tak mówić? O widzisz .. mam – pokazałem.

- I tak Ci nie wierzę.

- Pożałujesz tego – mruknąłem – Chcesz jeszcze posiedzieć?

- Tak .. trochę.

- Ok – usiadłem na podłodze.

- Będziesz mnie pilnował?

- Po prostu przy tobie siedzę – oczywiście, że ją pilnowałem.

- Przecież nie utopię się w wannie.

- To nie jest śmieszne.

- Chcę już wyjść.

- Pomogę Ci.

- Nie trzeba .. podaj mi, tylko ręcznik – zdziwiłem się jej zachowaniem. Zrobiłem coś nie tak?

- Jesteś na mnie zła?

- Nie .. po prostu jest mi wszystko jedno, czy się poślizgnę i złamie kark.

- Nie mów tak – wziąłem ją na ręce i wyciągnąłem z wanny – Ranisz mnie, gdy tak mówisz.

- Przepraszam, ale ja mam po prostu dosyć życia.

- Sprawię, że znowu będzie chciało Ci się żyć.

- Wątpię.

- Nie przekomarzał się ze mną bo wiesz, że przegrasz – położyłem ją do łóżka – Przyniosę Ci piżamę – wyciągnąłem z torby i ubrałem ją. Sprawiło mi to dużo radości, że mogłem się nią zająć. Potem ja się szybko przebrałem i wskoczyłem do łóżka. Przytuliłem się do Rose pleców i objąłem ją w pasie. Leżeliśmy tak jakiś czas. Nagle się odezwała.

- Przepraszam – spojrzałem się na nią – Przepraszam, że jestem dla Ciebie ciężarem i musisz się mną zajmować jak małym dzieckiem.

- Co ty wygadujesz – odwróciłem ją w swoją stronę – Jestem szczęśliwy, że mogę się tobą zająć.

- Tylko tak mówisz.

- Teraz naprawdę należy Ci się kara – zniżyłem się i odsłoniłem jej brzuch.

- Co chcesz zrobić? - widać było, że się przestraszyła. Nie odpowiedziałem, tylko zacząłem jej robić pierdzioszki na brzuchu. Śmiała się i wierciła – Mi .. Mike … hehe ..p … przestań …. błagam – spojrzałem się na nią.

- A będziesz już grzeczna?

- Tak – przestałem ją torturować. Przybliżyłem się do niej. Moja twarz znajdowała się tuż nad jej. Patrzeliśmy sobie w oczy. Nie chciałem zrobić nic czego, by nie chciała – O czym teraz myślisz? - zapytała i zmierzwiła moje włosy.

- O tym, że jesteś piękna i …

- I?

- I chcę Cię pocałować – trochę się uśmiechnęła i spuściła wzrok, ale po chwili znowu na mnie spojrzała i przybliżyła twarz do mojej.

- To na co czekasz?

- Nie wiem, czy mogę.

- Powinieneś wiedzieć – uśmiechnąłem się i delikatnie lecz namiętnie ją pocałowałem.

- Nigdy bym Cię nie skrzywdził, wiesz o tym.

- Ufam Ci, kochanie, ale …. nie chcę, żebyś marnował na mnie czas … wiem, że mnie kochasz, dlatego ciężko jest mi to mówić.

- To nie mów bo ja i tak z Ciebie nie zrezygnuje.

- Ale … jeżeli będziesz miał tego dość, to mi powiedź, dobrze? Chcę, żebyś był szczęśliwy.

- Jestem szczęśliwy z tobą i to się nigdy nie zmieni. Nie umiałbym pokochać innej i proszę Cię o jedno … nigdy więcej nie próbuj się zabić.

- Naprawdę byś skoczył?

- Tak – odpowiedziałem bez wahania – A wiesz … chyba Sally będzie miała chłopaka.

- Jak to?

- Widziałem jak Randy na nią patrzył … tak samo jak ja na Ciebie. Od razu się wyrwał, żeby ją podwieźć – zaśmiałem się.

- Mam nadzieję, że będą szczęśliwi.

- Ja też. Randy jest w porządku .. nie jak pozostali – jeszcze chwilę porozmawialiśmy i poszliśmy spać. Cieszyłem się, że stan Rose już trochę się poprawia.