Bad Girl 34

Hejka!
Pewnie wiecie, że Paul Walker nie żyje. Nie wiem, czy was to obchodzi, ale mną to naprawdę wstrząsnęło. Nadal nie mogę w to uwierzyć. Tak czekałam na kolejną część Szybkich i Wściekłych, a teraz wszystko stoi pod znakiem zapytania. Produkcja na chwilę obecną została przerwana. Podobno Paul nagrał większość swoich scen, ale co dalej? Nie wyobrażam sobie kolejnej części bez niego. To już nie będzie to samo. Pocieszałam się myślą, że po uderzeniu samochodu, nie cierpiał, ale okazuje się, że jeszcze żył. Prawdopodobnie próbował wydostać się z wraku, ale nie udało mu się. Płonął żywcem. To jest straszne. Szkoda człowieka.
Nie żyje też Nelson Mandela. Miał 95 lat.
Ehh ... to chyba tyle ... a nie! Jeszcze coś. Słyszeliście całą piosenkę A Place With No Name? Boski głos Mike'a.
Dobra teraz, to już naprawdę wszystko. Dość przynudzania. Zapraszam na kolejną notkę.

******************************************************************

Parę dni później. Siedziałyśmy w samochodzie Janet i czekałyśmy na Brooke. Przed jej domem, ale po drugiej stronie ulicy, żeby nas nie zauważyła. Byłyśmy ubrane na czarno i miałyśmy kaptury na głowach, żeby nikt nas nie rozpoznał. Tak jak wcześniej ustaliłyśmy, na palce założyłyśmy pierścionki i na to czarne rękawiczki, żeby nie zostawić odcisków palców. Moim rodzicom i Michaelowi powiedziałyśmy, że jedziemy na zakupy i faktycznie pojechałyśmy na nie. Kupiłyśmy jakieś drobnostki dla niepoznaki.

- Jesteś pewna, że zaraz przyjedzie? - zapytałam.

- Tak … o widzisz? Parkuje – zaczekałyśmy aż wejdzie do domu i ruszyłyśmy. Zapukałam.

- Co wy tutaj robicie?

- Przyszłyśmy z wizytą. Nie zaprosisz nas?

- Nie! - chciała zamknąć drzwi, ale wsunęłam nogę pomiędzy drzwi.

- Nie ładnie tak traktować gości – powiedziała Janet i wepchałyśmy się na siłę do środka.

- Czego chcecie?

- Boisz się? - zapytałam.

- Was? Nie rozśmieszajcie mnie.

- Błąd – mówiła Janet – Powinnaś wiedzieć, że jestem bardzo zżyta z Michelem i nie lubię, gdy się Go obraża, a ty to zrobiłaś.

- Musiał zapłacić za swoje.

- A co Ci niby zrobił? - zapytałam.

- Dobrze wiesz! Wybrał kogoś takiego jak ty .. zamiast mnie.

- Tu Cię boli. Widzisz … my się kochamy … wiesz co znaczy to słowo? Chyba nie, a ja nie mam zamiaru Ci tego wyjaśniać. Od tego jest twoja mama. Poza tym nie po to tutaj przyszłyśmy.

- A po co?

- Zapytam tylko jeden raz i lepiej zastanów się nad odpowiedzią …. pójdziesz do telewizji i publicznie przyznasz się, że kłamałaś?

- Nigdy w życiu! - spojrzałam na Janet, a Ona na mnie i kiwnęliśmy do siebie głowami. Zbliżałyśmy się do Brooke – Wynoście się!

- Najpierw wymierzymy sprawiedliwość – Janet stanęła po drugiej stronie.

- Zabijecie mnie? Nie ujdzie wam to na sucho.

- Kusząca propozycja, ale nie zamierzamy siedzieć za takie gówno jakim Ty jesteś. Tylko … damy parę razy po pysku – pchnęłam ją w stronę Janet, a Janet do mnie.

- Przysłał was do mnie, co? Nie miałam pojęcia, że z niego taki mięczak. Joseph miał rację – ciśnienie mi się podniosło i walnęłam ją z całej siły aż upadła.

- Zamknij mordę! Mike nie wie, że przyszłyśmy obić Ci gębę! Skoro tak bardzo lubisz Josepha, to umów się z nim. Pasujecie do siebie.

- Jeżeli z kimś się umówię, to z Michaelem.

- Masz obsesję na jego punkcie. Przyznaj … dawno nikt Cię nie pieprzył, co? Dlatego jesteś taka wredna dla innych.

- Gówno Cię to obchodzi! Lepiej patrz na siebie.

- O przepraszam bardzo, ale ja nie narzekam. Z Michaelem przeżywam bardzo upojne chwile i dzięki niemu poprawiłam swoją kondycję – śmiałam się wrednie – Jest jak zwierzę … nigdy nie ma dość.

- Rose? - usłyszałam Janet – Chyba nie przyszłyśmy na pogawędkę.

- Rację. Masz ochotę?

- Ogromną – dałam Janet się wyżyć i muszę przyznać, że nie spodziewałam się tego po niej. Brooke miała całego ryja we krwi. Co za miły widok.

- Zostawisz coś dla mnie?

- Zapłacicie mi za to – wypluła krew, prawie na moje buty.

- Zamknij się suko! - złapałam ją za włosy – Może to Cię nauczy, że nie można niszczyć komuś życia! - teraz ja zaczęłam okładać ją pięściami. Przerwałam na chwile. Próbowała wstać i tak pięknie mi się ustawiła, że nie mogłam tego nie wykorzystać. Kilka razy kopnęłam ją z całej siły w żebra. Na koniec dostała od nas po jednym ciosie na twarz i straciła przytomność – Mam nadzieję, że zrozumiała lekcję.

- Ja też …. spadamy?

- Tak – upewniłyśmy się, czy nikogo nie ma na ulicy i pobiegłyśmy do samochodu. Przebrałyśmy się w nasze codzienne ubrania. Nasze przebrania, oprócz pierścionków, włożyłyśmy do czarnej torby i pojechałyśmy na most. Wysiadłyśmy i się rozejrzałyśmy. Nikogo nie było. Wzięłam tę torbę i wrzuciłam do wody. Razem z Janet patrzyłyśmy jak tonie – Na pewno nic nie zostało?

- Nie, sprawdzałam dwa razy.

- Wiesz co by było, gdyby Mike się o tym dowiedział.

- Wiem … wracamy? - w drodze powrotnej mało ze sobą rozmawiałyśmy. Chyba nadal myślałyśmy nad tym co się przed chwilą wydarzyło. Podwiozła mnie pod dom i pojechała. Zobaczyłam na podjeździe samochód Michaela. Wzięłam trzy oddechy i weszłam do domu. Ściągnęłam kurtkę i buty. Poszłam do salonu.

- Co tutaj robisz? - zapytałam z uśmiechem na twarzy. Rodzice siedzieli obok.

- Chciałem się z tobą zobaczyć. Nie wolno? - podszedł i mnie objął.

- Można .. nawet trzeba – zaśmiałam się.

- Chodź – wziął mnie za rękę i zaprowadził na kanapę – Właśnie oglądałem z twoimi rodzicami telewizję – wiedziałam co kombinuje. Chciał, żebyśmy odbudowali nasze relację. Mike objął mnie ramieniem. Mama nie mogła się powstrzymać i się na nas patrzyła.

- Mamo? O co chodzi?

- Pięknie razem wyglądacie – Mike się uśmiechnął i pocałował mnie w czoło. Było jakoś po 19 bo zaczynały się właśnie wiadomości.

- Przełączyć? - zapytał tata.

- Nie … zobaczymy co tam nowego – odpowiedział Mike. Zobaczyłam nagłówek ''Brooke Shields została brutalnie pobita'' Myślałam, że serce mi wyskoczy. Przełknęłam nerwowo ślinę. Michael był mega zaskoczony.

- '' Jak podaje menedżer aktorki. Shields została pobita w swoim domu. Znalazła ją koleżanka, z którą była umówiona. Shields została przewieziona do szpitala. Była nieprzytomna. Dalszy stan aktorki nie jest nam znany, ale będziemy informować Państwa na bieżąco. Policja szuka już sprawcy ''

- Kto mógł zrobić coś takiego? - powiedział Mike.

- Założę się, że ma mnóstwo wrogów – spojrzał się na mnie – No co tak patrzysz? Może nie mam racji? Już nie pamiętasz jak Cię obczerniła?

- Ale, żeby posunąć się aż do takiego pobicia? To lekka przesada.

- A skąd wiesz jak została pobita? - najwyżej ja to mogę wiedzieć – Sam wiesz, że media wszystko wyolbrzymiają.

- To nie zmienia faktu, że tak się spraw nie załatwia. Ciekawa co z nią.

- Szkoda jest Ci jej? To może jedź do szpitala i się nią zaopiekuj, co?! - podniosłam głos i pobiegłam do swojego pokoju. Byłam na niego wściekła. Ona Go tak potraktowała, a On nadal się o nią martwi. Stałam przy oknie i nie widziałam kto wchodzi do pokoju, ale byłam pewna, że to Michael.

- Rose? Jesteś na mnie zła? - położył dłoń na moim ramieniu.

- A jak myślisz?!

- Ale co ja takiego zrobiłem?

- Przestań udawać! Widziałam jak się zmartwiłeś na tą wiadomość!

- A jak powinienem się zachować twoim zdaniem? - popatrzyłam na niego przez chwilę.

- Wiesz co? Daruj sobie … a może … może ty coś do nie czujesz, co? Wyznała Ci miłość i może zrozumiałeś, że Ona też nie jest Ci obojętna.

- Słucham? Jak możesz tak mówić? Od zawsze traktowałem ją jak przyjaciółkę … nigdy nic do niej nie czułem …. posłuchaj – złapał mnie obiema rękami za ramiona – Już taki jestem … zawsze martwię się o innych … nawet jeżeli sprawili mi przykrość, ale nie pojadę do szpitala, bo zakończyłem tę znajomość … nie chcę mieć z nią nic więcej wspólnego. Kocham tylko Ciebie – wtuliłam się w niego. Było mi głupio.

- Przepraszam.

- W porządku.

- Więc .. mówisz, że tak się spraw nie załatwia, tak?

- Yhym.

- Ciekawe … bo Erica potraktowałeś tak samo.

- Należało mu się.

- Jej też.

- Dobra .. koniec tego tematu. Obojgu się należało, pasuję?

- Tak – zaśmiał się.

- Jesteś okropna. Wracajmy bo pomyślą, że się pokłóciliśmy – zeszliśmy na dół, trzymając się za ręce.

- Jezu … Rose .. było Cię słychać w całym domu – powiedział tata.

- Przepraszam.

- Charakterek masz po mamusi.

- Serio? A mówią, że po tobie.

- Bo po ojcu jesteś uparta. Chodźcie na kolację – poszliśmy do jadalni, a potem do salonu. Usłyszeliśmy pukanie do drzwi – Ja otworzę – wyszła, a po chwili wróciła – Rose .. do Ciebie.

- Kto?

- Policja.

- Co?! - Mike aż podniósł głos. Poszedł razem ze mną do holu.

- Panna Rose Baker? - zapytał jeden z funkcjonariuszy.

- T-tak.

- Jest Pani aresztowana. Wszystko co Pani powie może zostać użyte przeciwko Pani – drugi policjant złapał mnie za ramię.

- Ej! Zostaw ją! - Mike podszedł do mnie i chciał odepchnąć policjanta, ale inny wykręcił mu ręce do tyłu.

- Puszcie Go! - powiedziałam.

- Uspokoi się Pan, czy też chcę mieć Pan problemy? - kiwnął głową, że rozumie i Go puścił.

- Czego chcecie od naszej córki?

- To już wyjaśnimy na komendzie – mnie nikt nie musiał wyjaśniać. Dobrze wiedziałam o co chodzi. Nie wyrywałam się. Grzecznie wsiadłam do radiowozu. Byłam ciekawa, tylko jednego. Skąd wiedzą, że to ja? Mam nadzieję, że o Janet nic nie wiedzą bo ja nie mam zamiaru jej wydać. Wsadzili mnie do osobnej celi i powiedzieli, że mam czekać na przesłuchanie. Usiadłam na pryczy. Czas się niemiłosiernie dłużył i nie wiem ile dokładnie minęło, ale po jakimś czasie policjantka otworzyła cele i wprowadziła …. Janet?

Tymczasem w domu Rose.

- Boże .. o co tutaj chodzi? Dlaczego ją aresztowali? - mówiła przejęta Pani Baker.

- Nie mam pojęcia – myślałem co teraz mam zrobić. Jedyną osobą, która mogła coś wiedzieć był Steven. Wykręciłem do niego numer i czekałem aż dobierze.

- Słucham?

- Z tej strony Michael. Masz czas?

- Witaj. Tam mam. Coś się stało?

- Jestem u Rose i była tu przed chwilą policja … aresztowali ją. Wiesz może o co chodzi?

- Nie mam pojęcia, ale zaczekaj. Pójdę sprawdzić.

- Dzięki – czekałem dobre 10 minut.

- Trochę to trwało bo nie zajmuje się tą sprawą i nie za bardzo chcieli mi cokolwiek powiedzieć.

- Więc …

- Rose jest oskarżona o pobicie Brooke.

- Co?!

- To nie wszystko … Janet też przed chwilą aresztowali.

- Nie wierzę, ale naprawdę to zrobiły?

- Tak powiedziała Brooke, gdy odzyskała przytomność. Jeszcze nie zostały przesłuchane i nic nie wiadomo.

- Mogę do nich pojechać?

- Tak, ale raczej niczego nowego się nie dowiesz.

- Spróbuje i dzięki.

- Nie ma sprawy. W razie czego, pomogę jak będę mógł.

- Zapamiętam. Na razie – rozłączyłem się – Jadę na posterunek – powiedziałem.

- Dowiedziałeś się czegoś?

- Tak …. Rose i Janet pobiły Brooke.

- To niemożliwe.

- A jednak … zrobiły to. Możesz dowiem się czegoś więcej. Dam Państwu znać co będzie dalej.

- Dobrze – wsiadłem do samochodu i ruszyłem. Nie mogłem w to uwierzyć. Wiedziałem, że nie lubią Brooke, ale nigdy nie przypuszczałem, że posunął się do pobicia. Jeżeli to prawda … będę musiał z każdą poważnie porozmawiać. Wiedziałem, że będzie potrzebny adwokat, więc zadzwoniłem po swojego. Dojechałem pod posterunek. Chciałem podejść do informacji, ale usłyszałem swoje imię. Odwróciłem się i zobaczyłem mamę – Mamo? Co tutaj robisz? – podszedłem.

- A ty? Wiesz, że Janet aresztowali? Jest niepełnoletnia i ja też musiałam przyjechać.

- Mamo … Rose też tutaj jest.

- Ale … dlaczego?

- Słyszałaś, że Brooke została pobita?

- Tak.

- Prawdopodobnie One to zrobiły.

- To nie może być prawda.

- Nie denerwuj się. Muszę z nimi porozmawiać. Poczekaj tutaj – usiadła na krzesełku, a ja podszedłem do informacji – Przepraszam ..

- Tak?

- Jest tutaj moja siostra i dziewczyna. Mogę się z nimi zobaczyć?

- Proszę poczekać – dzwonił gdzieś – Za chwile przyjdzie policjant, który prowadzi tą sprawę – kiwnąłem głową i czekałem.

- Chciał Pan się ze mną widzieć? - usłyszałem za swoimi plecami.

- Tak … może mi Pan powiedzieć, dlaczego zostały aresztowane?

- Przejdźmy do mojego gabinetu – poszedłem za nim – Panna Shields odzyskała przytomność i powiedziała, że to One ją pobiły.

- Skąd pewność, że nie kłamie?

- Opisała wszystko dość szczegółowo, ale najpierw muszę przesłuchać Pana siostrę oraz Pannę Baker.

- Zaraz tutaj będziesz mój adwokat.

- Bardzo dobrze. Czy Pan wie jak brutalnie została pobita?

- Nie – wyciągnął z biurka zdjęcia i mi pokazał.

- Ma lekki wstrząs mózgu i złamane żebra, że o twarzy już nie wspomnę – wyglądała okropnie. Nadal nie mogłem uwierzyć, że były by zdolne do takiego pobicia. Musiałem usłyszeć to od nich.

- Co im grozi?

- Wszystko zależy, czy adwokat Panny Shields będzie dążył do procesu. Jeżeli tak Pana siostra może trafić do poprawczaka, a w najlepszym wypadku dostać dozór kuratora. Natomiast Panna Baker może trafić do więzienia albo dostać wyrok w zawieszeniu. Mogę Państwo także dojść do porozumienia.

- Rozumiem … mogę się z nimi spotkać?

- Tak – zaprowadził mnie i kazał otworzyć cele. Wszedłem do środka i zamknęli za mną. Byłem na nie wściekły, ale gdy zobaczyłem je … zdenerwowanie przemieniło się w smutek. Janet podbiegła i się we mnie wtuliła.

- Co wyście najlepszego zrobiły? - Rose siedziała z opuszczoną głową i nic nie mówiła – Czyj to był pomysł?

- Mój – powiedziała Rose. Podszedłem i ukucnąłem przed nią.

- Spójrz na mnie – poprosiłem i zrobiła to – Dlaczego? - wziąłem jej dłonie w swoje.

- Bo nie mogłam patrzeć jak bezkarnie opowiadała te wszystkie brednie na twój temat. Przepraszam, że wciągnęłam w to Janet. Powinnam jej zabronić.

- Przestań! - krzyknęła Janet – Do niczego mnie nie zmuszałaś. Chciałam tego.

- Nie jesteś zły? - zapytała Rose.

- Jestem … jestem okropnie na was wściekły, ale to nie miejsce na prawienie wam kazań. Zdajesz sobie sprawę z tego co Ci grozi? Możesz pójść do więzienia. Warto było?

- Tak .. zrobiłabym jeszcze raz to samo.

- Nie wiesz co mówisz – wstałem – Zaraz przyjedzie mój adwokat. Muszą was przesłuchać i może wtedy będziecie mogły wyjść – skierowałem się do wyjścia.

- Mike – odwróciłem się. Rose podeszła i się przytuliła.

- Wyciągnę was stąd – pocałowałem ją we włosy – Muszę iść – poszedłem na korytarz. Mama ciągle siedziała – Mamo .. wracaj do domu. Ja się wszystkim zajmę.

- Na pewno?

- Tak … chodź odwiozę Cię.

- Zaraz Toya ma po mnie przyjechać. Ale nie pójdą do więzienia, prawda?

- Janet nie, ale Rose … nie wiem jak to się skończy.

- Nie dziw im się … kochają Cię.

- Ale to je nie usprawiedliwia. Co mi z zemsty, gdy Rose może pójść siedzieć – 15 minut później, przyjechała Toya i zabrała mamę do domu. Chwilę później przyjechał mój adwokat – Dziękuje, że przyjechałeś.

- To moja praca, ale co się stało?

- Policjant wszystko Ci wyjaśni – poszedł do jego gabinetu, a ja zaczekałem. Usiadłem na krzesełku i schowałem twarz w dłoniach. Bałem się co będzie dalej. Nawet nie wiem kiedy skończyli rozmawiać. Poczułem dłoń na ramieniu i spojrzałem w górę.

- Dzisiaj już nie będą je przesłuchiwać. Jest za późno. Wpłać kaucje i możesz je zabrać. Mają się stawić jutro na przesłuchanie o 9:00 albo doprowadzą je siłą.

- Osobiście tego przypilnuje. Dzięki za pomoc. Będziesz obecny przy przesłuchaniu?

- Tak .. w końcu mam być ich obrońcą. Pilnuje, żeby nie zrobiły znowu czegoś głupiego.

- Wiem – wpłaciłem kaucję i czekałem aż je przyprowadzą. Powinienem się cieszyć, że wychodzą, ale tak nie było. Na mojej twarzy nie było uśmiechu. Stały obok mnie – Jedziemy do domu – oznajmiłem i wsiadłem do samochodu, One usiadły z tyłu. Przez całą drogę nic nie mówiłem. Zatrzymałem się przed domem Rose. Chciała wysiadać – Zaczekaj …. jutro będę was przesłuchiwać. Przyjadę po Ciebie o 8:30. Masz być gotowa, słyszysz?

- Dobrze tato – odpowiedziała, a Janet zaśmiała się.

- Czy chociaż w takiej sytuacji możesz być poważna?

- Nie bo trujesz jak mój ojciec.

- Wybacz, że nie jestem tak wyluzowany jak Eric – prychnęła i wyszła.

Musiał mnie wkurzyć. Wiedziałam, że rozmowa mnie nie ominie. Pomyliłam się .. dwie rozmowy. Właśnie rodzice stanęli mi na drodze.

- Wypuścili Cię?

- Tak … powiedzieli, że za takie ścierwo nic mi nie zrobią.

- Rose! - upomniała mnie mama.

- Odpuście mi dzisiaj. Jestem zmęczona – wyminęłam ich i poszłam do siebie. Wzięłam prysznic i się położyłam. Gdy byłam z Janet w celi, wszystko ustaliliśmy. Powiedziałam, że jeżeli będą pytać kto to wszystko zorganizował, ma mówić, że ja. Oczywiście nie chciała się zgodzić, ale wytłumaczyłam jej, że tak będzie lepiej. Dopiero teraz dotarło do mnie co mi grozi. Bałam się więzienia, ale wcześniej nie myślałam o konsekwencjach. Bałam się też co będzie ze mną i Michaelem. Po długich męczarniach zasnęłam.