Bad Girl 65 Part 1

No i w końcu pojawiła się kolejna notka po długiej przerwie. Mam nadzieje, że się spodoba o ile ktoś tutaj w ogóle został i czekał. Od razu przepraszam za jakiekolwiek błędy i wgl, ale się spieszyłam, żeby dzisiaj ją dodać. Zapraszam, wiec do czytania oraz wyrażania swojej opinii ;)


                                                           *****

Tak smacznie mi się spało, gdy poczułam, że ktoś mnie budzi. Przekręciłam się na brzuch, zakryłam głowę poduszką i dalej chciałam spać. Tym razem usłyszałam głos Michaela. Budził mnie.

- Niee … jeszcze pół godzinki .. - mruczałam pod tą poduszką.

- Nie mamy czasu. W samolocie odeśpisz – zabrał mi poduszkę.

- Ej! - spojrzałam na niego zaspanymi oczami – Oddawaj.

- Nic z tego. Wstawaj i się ubieraj – zauważyłam, że już był ubrany – I tak dałem Ci pospać dwadzieścia minut dłużej.

- Jakiś Ty łaskawy. W ogóle to, która godzina?

- Po szóstej.

- Pogięło Cie?! - rzuciłam w niego poduszką – Przecież to jest środek nocy – z powrotem położyłam głowę i zamknęłam oczy.

- A Ty jesteś jak zawsze miła, kochanie.

- Nie słucham Cie, bo śpię – nagle poczułam, że się unoszę. Otworzyłam oczy – Zwariowałeś?!

- Pomagam Ci się obudzić – niósł mnie w stronę łazienki. Wiedziałam co chciał zrobić.

- O nie nie nie. Puść mnie. Już się obudziłam.

- Na pewno?

- Tak – chwilę na mnie popatrzył i postawił.

- Dzień dobry, kotku – dał mi buziaka – Idź się ładnie ubrać. Naprawdę nie mamy czasu.

- No już dobrze, ale jeszcze się zemszczę. Zobaczysz – pogroziłam mu palcem. Zabrałam swoje czyste ubrania i skierowałam się do łazienki.

- Już się nie mogę doczekać – poczułam, że klepnął mnie lekko w tyłek. Zaskoczyło mnie to i odwróciłam się do niego. On tylko się szczerzył.

- Ach tak? No to zobaczymy samcze – poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się i wyszłam – Już jestem. I o co tyle hałasu.

- Ależ Ty jesteś marudna – wywrócił oczami – Jak byś była w ciąży – spojrzałam na niego i po chwili posmutniałam – Rose? Powiedziałem coś nie tak?

- Nie – słabo się uśmiechnęłam – Pomóc Ci z torbami? - zmieniłam temat.

- Dam radę, ale na pewno wszystko w porządku? Tak nagle posmutniałaś – dotknął mojego policzka i spojrzał w oczy.

- A tak jakoś. Przejdzie mi. Naprawdę.

- No dobrze – słyszałam troskę w jego głosie – Kierowca pewnie już czeka. Zaniosę torby – pocałował mnie i wyszedł z bagażami. Usiadłam na łóżku. Zrobiło mi się tak nagle smutno. Ale nie mogłam mu przecież powiedzieć, że odzywa się we mnie instynkt macierzyński. Wiem, że by się ucieszył, ale to nie był odpowiedni czas. Mike miał dużo pracy i nie miałam zamiaru mu mieszać. Nagle znalazł się przy mnie – Gotowa?

- Tak. Możemy już jechać.

Na szczęście o tej porze nie było korków i na lotnisku byliśmy już po piętnastu minutach. Ochroniarz Michaela zaniósł nasze bagaże do samolotu. Mike przywitał się z pilotem. Widać było, że dobrze się znają. Po chwili siedzieliśmy już w samolocie. Zanim wystartowaliśmy zasnęłam.

- Kochanieee – usłyszałam. Otworzyłam oczy i spojrzałam na Michaela.

- Hmm?

- Jesteśmy na miejscu.

- Już? - przeciągnęłam się.

- Tak. Przespałaś cały lot.

- Wybacz. Tak jakoś mi się zasnęło.

- Nie szkodzi. Przecież Ci obiecałem – pocałował mnie – Chodź. Wychodzimy – wstałam i za ręce wyszliśmy z samolotu. Nie wiem jak udało się Michaelowi zachować w tajemnicy, że będzie na Hawajach, bo nie było nikogo prócz ochroniarzy przy samochodzie – Na szczęście się udało. Boję się jak to będzie na plaży – powiedział, gdy siedzieliśmy już w aucie.

- Niepotrzebnie – spojrzał na mnie.

- Jak to?

- Ojciec wynajął część plaży, więc będziemy ją mieli tylko dla siebie.

- Dlaczego ja na to nie wpadłem.

- Bo loczki przysłaniają Ci myśli.

- Hmm możliwe – udał, że myśli – Ale jednego mi nie przysłaniają.

- A co takiego?

- Planów wobec Pani – pocałował mnie czule. Zawiesiłam łapki na jego szyi.

- Brzmi ciekawie. Ale skąd pewność, że pójdę na te plany, hm?

- Bo nie oprze mi się Pani.

- Pff jak by był Pan kimś wyjątkowym.

- Osz Ty. Odwołaj to.

- Hmm .. nie – wytknęłam mu język. Wiedziałam, że igram z ogniem.

- Więc zostaje Pani ukarana – zaczął mnie łaskotać.

- Hahaha nieee! Mike … haha … proszę – próbowałam blokować jego dłonie.

- Czy żałujesz za swoje grzechy?

- Jak najbardziej – przestał – Uff .. - złapałam oddech – Wariat jesteś – zaśmiałam się, ale On patrzył na mnie poważnie. Nawet bardzo. Szukałam jakiejś odpowiedzi w jego oczach i chyba się domyślałam co chodziło mu po głowie. Zresztą po chwili moje przypuszczenia się potwierdziły, bo dobrał się do mojej szyi. Przymknęłam oczy. Podobało mi się, ale musiałam Go przystopować – Misiu ..

- Hmm? - wciąż całował.

- Jesteśmy w aucie – jednak przerwał. Jego twarz była tak blisko mojej. Przybliżyłam się do jego ucha, żeby kierowca nie usłyszał.

- Nie wiem, czy pamiętasz, ale nadal masz celibat.

- Tylko nie to. Nie karz mnie tak dotkliwie – złapał się teatralnie za serce. Zaśmiałam się.

- Kary się nie wybiera. Karę się odbywa, kochanie – musnęłam jego usta.

- A ja Ci powiem, że i tak zmienisz zdanie.

- Czyżby?

- Yhym .. niedługo się przekonasz – zmrużyłam oczy i patrzyłam się na niego – O nic z tego. Nic Ci nie powiem.

- Porszęęęę – dałam mu buziaka.

- Zapomnij. To na mnie nie działa – po chwili znowu Go pocałowałam tym razem czule – Nawet nie próbuj. Dobrze wiem, że robisz to celowo.

- Może – pocałowałam Go namiętnie i nie przerwałam od razu. Wiedziałam, że to na niego działa, mimo, że mówił co innego – A teraz mi powiesz?

- Jesteś okropna, ale nie, nie powiem Ci. To jest niespodzianka.

- Oj no dobra. Niech Ci już będzie. Chyba jesteśmy na miejscu – wysiedliśmy – Ale tu pięknie – rozejrzałam się.

- Oj tak – wziął głęboki wdech i wydech. W naszą stronę szli moi rodzice.

- Nareszcie jesteście – mama mnie przytuliła, a ojciec przywitał się z Michaelem.

- Masz szczęście, że tym razem nie spadł jej włos z głowy – powiedział do niego.

- Już zaczynasz? - zapytałam – Dobrze wiesz, że to nie była wina Michaela.

- Właśnie Richard. Pamiętaj, że Mike też wtedy ucierpiał i nie uciekł.

- Możemy już do tego nie wracać? Chce zapomnieć – mocniej ścisnęłam dłoń Michaela. Spojrzał na mnie – Pokażcie lepiej dom – tata pomógł Michaelowi z bagażami i weszliśmy do domu od strony plaży. Znajdował się tuż przy plaży, tak jak było pokazane w katalogu.

- Z sypialni macie wyjście na duży taras – od razu na niego wyszłam i spojrzałam w morze. Oparłam się dłońmi o barierkę. Boże, ale tu było pięknie. Słońce grzało tak mocno, że od razu chciało się wskoczyć do wody. Mike do mnie podszedł i objął od tyłu.

- Mnie też się podoba. Spędzimy tu miłe chwile – oparł brodę o mój bark. Nagle coś mi się przypomniało.

- Ale Mike .. - odwróciłam się do niego przodem.

- Tak? O co chodzi?

- Przecież … przecież Ty nie możesz przebywać na słońcu.

- To prawda, ale rozmawiałem z lekarzem i choroba tak szybko się nie rozwija, więc nie powinno mi zaszkodzić. A kto wie .. może to są moje ostatnie chwile, gdy mogę cieszyć się słońcem.

- Nie mów tak … zabrzmiało jak byś .. - przytuliłam się do jego torsu.

- Przepraszam, ale bez obaw. Jeszcze będziesz musiała się ze mną trochę pomęczyć – pogłaskał mnie po policzku.

- Mogę i całe życie – spojrzałam mu w oczy. Mówiłam szczerze i dla jego pewności pocałowałam Go. Uśmiechnął się.

- Mi to odpowiada.

- Chodźcie na obiad – zawołała nas mama. Poszliśmy do salonu trzymając się za łapki.

- Mamo? A możemy potem zjeść?

- A czemu?

- Bo chce już iść popływać – wywróciła oczami.

- No dobrze.

- Dziękuje – pocałowałam ją w policzek i pobiegłam do naszej sypialni się przebrać – Misiek gdzie są moje stroje? - szukałam w torbie.

- Chyba na samym dnie – zauważyłam, że swoje kąpielówki szybko znalazł. Zaczął się rozbierać. Gdy miał już ściągać bokserki drzwi się otworzyły i weszła mama.

- Yyy … przepraszam – natychmiast się wycofała i zamknęła drzwi. Wybuchłam śmiechem, bo mina mamy i Michaela była bezcenna.

- Dobrze, że weszła teraz, a nie dziesięć sekund później – wciąż się śmiałam.

- Dobrze Ci się śmiać. Matko .. mało brakowało.

- Ale by miała miłą niespodziankę – nie mogłam się uspokoić. Zabrałam swój strój kąpielowy i poszłam do łazienki. Przebrałam się i wyszłam. Mike był już gotowy – Udało Ci się przebrać?

- Ale sobie grabisz. Poczekaj do wieczora.

- Chcesz mnie ukarać? - nie odpowiedział, tylko puścił mi oczko – Nie doczekanie Jackson – wyszłam pierwsza na plażę i pobiegłam do wody. Zanurzyłam się cała. Przepłynęłam kawałek. Zauważyłam, że Mike do mnie płynie.

- Nie oddalaj się tak.

- Dobrze tato – przyciągnął mnie do siebie. Założyłam ręce na jego szyję – Nasze pierwsze wspólne wakacje.

- I nie ostatnie – dałam mu buziaka.

- Mam nadzieje – nagle wpadłam na diabelski plan. Położyłam dłonie na jego głowie i zanurzyłam Go pod wodę śmiejąc się przy tym. Zdążyłam wziąć wdech, bo pociągnął mnie za nogi pod wodę. Chciał mnie pocałować, ale w ostatniej chwili wypłynęłam i zaczęłam mu uciekać – I tak Cie złapie! - płynęłam tak szybko jak tylko mogłam, ale i tak mnie złapał – I co teraz? - trzymał mnie w pasie.

- A co byś chciał? - celowo powiedziałam zmysłowo.

- Na razie tylko to – pocałował mnie namiętnie – Hm … widziałem tutaj basen.

- I co w związku z tym?

- A gdyby tak pójść tam, gdy wszyscy będą spać, hm?

- Oj Jackson .. Ty to jednak masz brudne myśli jak słowo daje – pokręciłam głową.

- Dziwisz mi się? To jak będzie?

- Zobaczymy … jeżeli będziesz grzeczny – tym razem to ja puściłam mu oczko – Wychodzimy? Czas coś zjeść.

- Ja tam mogę przejść od razu do deseru – przekręciłam oczami i zaczęłam płynąć do brzegu.

Widziałam, że mama obserwowała nas z tarasu, gdy wyszliśmy z wody i kierowaliśmy się w stronę domu. Przebraliśmy się i poszliśmy do kuchni, żeby zjeść obiad. Po posiłku poszliśmy na taras, gdzie byli rodzice. Przysiadliśmy się do nich.

- I jak woda? - zapytała mama.

- Świetna. Najchętniej to bym z niej nie wychodziła.

- Byś była pomarszczona jak babcia.

- Przynajmniej Michael by się do Ciebie nie dobierał – razem z mamą spojrzałyśmy na ojca – Przecież widziałem co robiliście w wodzie.

- Richard znowu zaczynasz? Co Cie ugryzło do licha? Michael nie zwracaj na niego uwagi. Egzotyczny komar chyba Go ugryzł – zaśmiałam się po cichu.

- Będę wyrażał swoją opinię i nikt mi nie zabroni.

- Ale nikt nie chce tego słuchać – powiedziała mama.

- Nie obchodzi mnie to. Ja wynająłem ten dom i będę mówił co mi się podoba – spojrzałam na Michaela.

- Nie robi mi Pan łaski. Stać mnie na hotel albo taki dom – wstał i poszedł do naszej sypialni. Patrzyłam za nim.

- Jesteś z siebie dumny?! - krzyknęłam i poszłam za nim. Zamknęłam drzwi. Stał na środku pokoju plecami do drzwi. Podeszłam i przytuliłam się do jego pleców – Mike …. nie bierz do siebie jego słów. Nie wiem o co mu chodzi. Miało być miło.

- A ja wiem o co … że Cie nie obroniłem – zacisnął zęby – Też nie potrafię sobie tego wybaczyć i chyba będzie lepiej jak wrócę do domu.

- Nie! Jeżeli tak postąpisz to wrócę z Tobą – odwrócił się do mnie – Tak .. przyjechałam z Tobą i z Tobą wrócę. To jak będzie?

- Eh .. nie wiem – chwilę na niego patrzyłam i wyszłam z pokoju.

- Wracamy – zakomunikowałam rodzicom.

- Co? Przecież dopiero co przyjechaliście.

- Podziękuj ojcu – spojrzał na mnie – Tak. To Twoja wina. Nie będziesz Go obwiniał, bo to nie jego wina. Równie dobrze bym mogła powiedzieć, że to Twoja wina, bo pojechałeś razem z mamą

- Ale On miał Cie pilnować.

- I pilnował. Poszedł za mną do piwnicy. Drugi raz nas nie rozdzielisz. Przecież Go lubiłeś. Co Ci się stało?

- Zawiódł mnie – pokręciłam tylko głową i wróciłam. Usiadłam na łóżku i złapałam się za głowę.

- A może … nie wyjedziemy, tylko przeniesiemy się do hotelu .. co myślisz? - spojrzałam na niego.

- Dobrze wiesz, że nie możemy. Od razu Cie rozpoznają.

- Masz racje – zaczął chodzić po pokoju. Drzwi się otworzyły i weszła mama.

- Nie przeszkadzam?

- A widzisz, żebyśmy coś robili?

- Rose .. wiem, że jesteś zła.

- I to jak cholera! Co On sobie wyobraża?! Nie ma prawa tak traktować Michaela!

- Kochanie spokojnie – podszedł i objął mnie.

- Jedno jest pewne. Nie możecie wrócić do domu. Zostajecie i tyle. Ojcu przejdzie jak zawsze.

- Może … jakoś Go przekonam do siebie.

- Jak chcesz to zrobić?

- Planuje to od dawna i dzisiaj mam zamiar zrobić. Dowiecie się wieczorem.

- No dobrze. Możesz spróbować – po chwili zostawiła nas samych. Byłam ciekawa co kombinował, ale wiedziałam, że i tak mi nie powie.

Około 19:00 wybraliśmy się z Michaelem na spacer po plaży przy brzegu wody. Trzymaliśmy się za ręce i rozmawialiśmy. Zupełnie zapomnieliśmy o tym co się stało. Liczyła się tylko ta chwila. Niestety na zachód słońca musieliśmy jeszcze poczekać.

- Zjemy z nimi kolacje? - zapytałam.

- Jeżeli chcesz.

- Też musisz chcieć.

- Kotku .. zrobię dla Ciebie wszystko. Nawet strawie Twojego ojca – zaśmiałam się.

- Nie wiem, czy nawet byś Go przełknął – uśmiechnął się.

- Zawsze mogę spróbować. Najwyżej zwrócę.

- Tylko umyj potem zęby.

- Nie ma sprawy – staliśmy przy brzegu. Obejmował mnie od tyłu i patrzeliśmy w taflę morza. Wydawało się, że nie ma końca. Mogłam bym tutaj zostać i już nie wracać. Tam zostawiliśmy przeszłość. Przeszłość, która nie była wcale taka kolorowa. Miałam nadzieje, że już nigdy nie wróci. Jedyną dobrą rzeczą, za którą dziękuje Bogu jest Michael. Postawił Go na mojej drodze i połączył. Wiedziałam, że los potrafi być nieprzewidywalny, ale miałam nadzieje, że Go nie stracę. Otworzyłam się przed nim. Wiedział o mnie wszystko. On i Sally. Nikt więcej. Tylko im w pełni ufałam.

- Kochanie? - usłyszałam po chwili i się ocknęłam.

- Hm?

- Zamyśliłaś się. Wracamy?

- Tak możemy – akurat natrafiliśmy na kolacje, którą mama przygotowała. Wolała sama przygotowywać posiłki niż korzystać z kucharki. Widocznie nie męczyło ją to.

- O już jesteście. Siadajcie i ma być spokój – spojrzała znacząco na ojca. Nie odpowiedział. Usiedliśmy i zaczęliśmy jeść. Na szczęście był spokój. Po kolacji poszliśmy wszyscy do salonu, żeby wspólnie pooglądać telewizję. Mike był jakiś nie swój i chyba czymś się denerwował.

- Wszystko ok? - zapytałam Go po cichu.

- Tak – uśmiechnął się – Przepraszam na chwilę, ale mam jedną sprawę do załatwienia. Czy możecie na mnie poczekać i nie wychodzić z domu? - wszyscy na niego spojrzeliśmy ze zdziwieniem – Proszę .. to dla mnie ważne … tylko pół godzinki.

- No dobrze – odpowiedziała mama – Ale wróć do nas.

- Dziękuje. Postaram się jak najszybciej – dał mi buziaka, wstał i wyszedł. Nic z tego nie rozumiałam. Ale skoro mówił, że to ważne, to pewnie tak było. Powróciliśmy do oglądania tv. Faktycznie po pół godzinie wrócił – Możemy przejść na górny taras? - ja wstałam od razu i do niego podeszłam. Potem mama, która musiała upomnieć tatę. Wszyscy poszliśmy na taras, na którego wyjście było w naszej sypialni. Akurat był zachód słońca. Podeszliśmy do barierki – Rose .. wiesz jak bardzo Cie kocham i nie umiem żyć bez Ciebie. Pokochałem Cie od razu. Kochałem Cie nawet, gdy traktowałaś mnie jak insekta – zaśmiałam się – Ale z czasem i Ty mnie pokochałaś. To była najpiękniejsza chwila w moim życiu – nie rozumiałam, dlaczego mi to wszystko mówi i to przy rodzicach.

- Mike .. ale … ja to wszystko wiem – uśmiechałam się do niego. Położyłam łapki na jego policzkach i patrzyłam mu w oczy.

- Ponieważ .. - widziałam, że się czymś stresował. Odwrócił mnie w stronę plaży. Na piasku zobaczyłam wyrzeźbione serce, a w środku niego … ''Marry Me, Rose''. Kompletnie mnie zatkało. Odwróciłam się do niego, ale musiałam spojrzeć w dół. Klęczał na jednym kolanie i w wyciągniętej w moją stronę ręce trzymał aksamitne, czerwone małe pudełeczko. Otworzył je i moim ukazał się piękny pierścionek – Zostaniesz moją żoną …?