Bad Girl 57

Witajcie!
Jest! Udało mi się napisać w ostatniej chwili. A już naprawdę myślałam, że nie dam rady, dlatego z góry przepraszam za jakiekolwiek błędy i wgl, ale nie mam już siły sprawdzać, bo przyszłam z kina z TII i jestem zmęczona. Ale mówię Wam ... znowu to samo uczucie i radość co w 2009 roku jak zobaczyłam Mike'a na dużym ekranie. Mogłabym tak codziennie hehe

Od razu ... Happy Birthday Mickey ;D Nigdy o Tobie nie zapomnę :)

Chciałam dodać tutaj pewne ogłoszenie dotyczące Neverlandu. Proszę zajrzyjcie tam. To ważne:

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=851913724832461&id=698766473480521

No to chyba tyle. Już nie przynudzam i zapraszam na kolejną ;)

P.S. Jak widzicie dodałam szybciej notkę ;) Mam nadzieje, że będziecie wiedzieć dlaczego ;)

******************************************************

Dzisiaj miała odbyć się konferencja prasowa. Byli na nią zaproszeni wszyscy dziennikarze i wiadomo było, że nie przepuszczą takiej okazji. Mike od rana chodził zdenerwowany. Spać za bardzo też nie mógł. Miał wystąpić sam. Powiedział, że nie chce, żebym i ja była w to zamieszana. Miałam na niego czekać w garderobie. Mowę miał już przygotowaną. Bardzo chciałam aby mu uwierzyli. Ta sytuacja była nie do wytrzymania. Siedzieliśmy właśnie w jego garderobie. Oczywiście ja siedziałam wygodnie na jego kolanach. Lada moment miało się zacząć. Widać było, że się denerwował.

- Misiu .. - pogłaskałam Go po policzku – Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze. Muszą Ci uwierzyć.

- Nic nie muszą .. wiesz o tym.

- Może chcesz …

- Nie .. zostań tutaj. Poradzę sobie.

- No dobrze – przytuliłam się do niego. Drzwi się otworzyły.

- Zostało pięć minut – powiedział Frank – Ogarnij się, bo będziesz cały wygnieciony – spojrzał na mnie z wyrzutem.

- Frank .. to jest moja sprawa. Zostaw nas – powiedział stanowczo. Wyszedł – Zaczyna już mnie wkurzać.

- Po prostu za mną nie przepada i tyle.

- Ale nie musi od razu tego okazywać. Nie będę tego tolerował.

- Oj daj już spokój. Mam Go gdzieś. Może idź już, bo się spóźnisz i będzie kolejny skandal – zaśmiał się.

- A odprowadzisz mnie?

- Dobrze – wyszliśmy z garderoby.

- Ona tutaj zostaje – powiedział Frank.

- Nie będziesz mi mówił co mam robić – powiedziałam spokojnie, ale z wyczuwalnym zdenerwowaniem w głosie.

- Rose poczeka na mnie tutaj – wskazał na krzesełko. Cieszyłam się z tego powodu, bo mogłam słyszeć jego przemowę, którą nie dał mi przeczytać.

- Jak chcesz – odpuścił i odszedł dalej.

- Mike .. minuta – ktoś powiedział.

- No to idę.

- Trzymam kciuki – pocałowałam Go – Na szczęście – uśmiechnął się i wyszedł do tych sępów. Miałam racje. Wszystko dokładnie słyszałam.

- Dziękuje Państwu za przybycie. Zapewne wiecie dlaczego kazałem zorganizować tą konferencje. Chcę odpowiedzieć na wszystkie kłamstwa jakie ostatnio padają na mój temat. Nigdy nic nie łączyło mnie z Madonną i nie łączy. Dziecko, które nosiła nie było moje. Nigdy z nią nie spałem. Traktowałem ją jak przyjaciółkę i nic więcej. Jest mi bardzo przykro, że straciła dziecko, ale ja nie miałem nic z tym wspólnego. Nie spotkałem się z nią tego dnia ani wcześniej. Nigdy nie podniósł bym ręki na kobietę. Mam nadzieje, że dacie wiarę moim słowom. Nie wyrzekł bym się własnego dziecka. To wszystko z mojej strony. Jakieś pytania?

- Masz dziewczynę?

- Tak .. mam.

- Jesteście szczęśliwi?

- Oczywiście.

- Dlaczego Madonna twierdzi, że byłeś ojcem jej dziecka? - zapytał już inny.

- Nie mam pojęcia. Byłem z nią na rozmowie w towarzystwie mojej dziewczyny, ale Ona ciągle twierdziła, że Ono jest moje.

- Spałeś z Madonną jak byłeś już w związku ze swoją dziewczyną? - Mike nie odpowiedział od razu. Pewnie nie spodziewał się takiego pytania.

- Już mówiłem, że nigdy z nią nie spałem.

- Co na to Twoja dziewczyna, że miałeś zostać tatą z inną kobietą? - ten sam dziennikarz nie dawał za wygraną.

- Moja dziewczyna mi wierzy i ufa.

- Mogłaby sama to powiedzieć?

- Nie. Ona nie ma z tą sprawą nic wspólnego.

- Ale jest tutaj, prawda?

- Już powiedziałem, że macie jej w to nie mieszać – nie mogłam słuchać jak Go atakowali, a zwłaszcza ten jeden. Nie wiele myśląc wyszłam z ''ukrycia''. Mike się odwrócił, bo dziennikarze wydali z siebie dźwięk zdziwienia. Stanęłam przy nim – Co Ty robisz? - powiedział do mnie po cichu.

- Wiem co robię – spletliśmy swoje palce.

- Odpowiesz na kilka pytań?

- Proszę pytać.

- Długo jesteście razem?

- Jakieś dwa miesiące.

- Jesteś szczęśliwa?

- Bardzo … nie myślałam, że spotkam tak kochającego mężczyznę – spojrzałam się na niego. Uśmiechnął się.

- Planujecie mieć dzieci? W ogóle sypiacie ze sobą?

- Tak .. planujemy. A Pan myśli, że patrzymy na siebie przez cały czas? - zrobiło się głupio temu dziennikarzowi – Nasze noce są bardzo dłuuuugie.

- Jak zareagowałaś na ciąże Madonny?

- Normalnie. Miała zostać mamą.

- Ale miała mieć dziecko z Twoim chłopakiem.

- Nie wiem z kim była w ciąży, ale na pewno nie z Michaelem. Wierze mu i wiem, że jeżeli mówi, że to nie jego, to tak jest. Wierzycie jej, bo jest kobietą .. na dodatek straciła dziecko, ale On kłamie … perfidnie kłamie.

- Po co miała by kłamać?

- To już jej zapytajcie. Jeżeli w ogóle powiem prawdę, ale ja bym na to nie liczyła.

- Dobrze. Już wystarczy tych pytań. Dziękuje Państwu – powiedział Mike. Zeszliśmy ze sceny. Zatrzymał mnie jak już nas nie widzieli i pocałował – Byłaś świetna.

- Myślisz?

- Oczywiście, ale nie musiałaś. Nie chciałem, żebyś była w to zamieszana.

- Chyba zapomniałeś, że od początku jestem w to zamieszana, bo z Tobą jestem, kochanie.

- No tak, ale wiesz .. teraz jesteś już osobą publiczną, a chciałem Cie przed tym uchronić.

- Wiesz, że to jest niemożliwe – posmutniał.

- Niestety.

- Jedziemy już stąd – zarządził Frank. Wsiedliśmy do auta. Frank siedział obok kierowcy, a my z tyłu – Odwieziemy Rose do domu i pojedziemy do studia.

- Słucham? - Mike był wyraźnie nie zadowolony – Dzisiaj nie wybieram się do studia.

- Wybierasz – całkowicie zignorował słowa Michaela.

- Mike .. jeżeli musisz .. - zaczęłam, ale mi przerwał.

- Nic nie muszę. To ja ustalam ile pracuje.

- To może powinieneś mnie zwolnić.

- Coraz częściej nad tym myślę – spojrzał na Michaela, który był śmiertelnie poważny.

- To gdzie w końcu jedziemy? - zapytał się zdezorientowany kierowca.

- Do Rose.

- Ok.

- Wiesz, że wypadłeś świetnie? - powiedziałam.

- Naprawdę?

- Tak … jestem z Ciebie dumna – wiedziałam, że chciał to usłyszeć i naprawdę tak uważałam.

- A ja nie spodziewałem się, że odważysz się wyjść i to wszystko powiedzieć.

- Wiesz, że mówiłam tylko prawdę – pocałowaliśmy się.

- Oj tak – przyciągnął mnie do siebie – Co powiedział lekarz o .. no wiesz?

- Mike .. nie jesteśmy sami.

- Oj tam .. wszyscy tutaj obecni są dorośli – pocałował mnie w szyję.

- Opanuj się tygrysie.

- Ale tygrysek jest strasznie głodny.

- Ooo na pewno .. w to nie wątpię. Zapomniałam, że Ciebie trzeba karmić kilka razy w tygodniu.

- No właśnie .. więc proszę mnie nakarmić, bo będę bardzo, ale to bardzo złym tygryskiem – Frank odchrząknął. Spojrzeliśmy się na niego.

- Nakarmię tygryska, ale nie teraz. Mike, bo zgorszysz Franka – zaśmiał się.

- Tak .. na pewno się zgorszy.

- Wszystko możliwe.

- Hmm .. faktycznie. Frank od dawna nie miał kobiety.

- Może zajmij się swoim życiem seksualnym, a moim się nie przejmuj – chyba się zdenerwował.

- Ja swoim też nie muszę się przejmować – dał mi buziaka.

- Mike .. może już wystarczy – przystopowałam Go.

- No dobrze – resztę drogi spędziliśmy w ciszy. Wiedziałam, że jak wrócimy do domu, to Mike będzie chciał, żebyśmy poszli do mojego pokoju. Musiałam znaleźć jakiś sposób aby Go przekonać, że to nie jest odpowiedni czas. Czekało mnie ciężkie zadanie.

- Jesteśmy na miejscu – oznajmił kierowca.

- Dzięki – wysiadłam pierwsza, a za mną Mike. Zatrzymał się jeszcze i powiedział coś do Franka. Nie słyszałam co takiego powiedział. Ku mojemu zdziwieniu rodzice siedzieli razem w salonie i o czymś dyskutowali.

- Jesteśmy – krzyknęłam od progu.

- No nareszcie – ucieszyła się mama – Chodźcie do salonu – spojrzałam na Michaela, a On na mnie ze zdziwieniem. Usiedliśmy na kanapie.

- O co chodzi?

- Widzieliśmy konferencje w telewizji.

- Myślałem, że wystąpi sam Mike – ojciec nie był zadowolony z mojego występu.

- Bo miał wystąpić sam, ale nie mogłam słuchać jak Go atakują i postanowiłam wyjść do nich.

- Na pewno wiesz co robisz? Teraz mają kolejny kąsek.

- Tato … znam cenę naszego związku i się z tym pogodziłam. Kochamy się i to jest najważniejsze. Oni nie zniszczą tego uczucia. Nie pozwolimy na to – spojrzałam na Michaela.

- Rose ma racje. Życie ze mną nie jest łatwe, ale to nie znaczy, że mamy się rozstać. Zrobię wszystko, żeby nam się udało.

- Richard .. daj już spokój. Przecież widzisz jacy są zakochani.

- Wybaczcie … po prostu wiem jakimi gnidami są dziennikarze i co potrafią zrobić z człowiekiem.

- Ja też o tym wiem – potwierdził Mike – Będę bronił naszej prywatności za wszelką cenę.

- Dobrze .. idźcie już do siebie. Wiem, że chcecie pobyć sami – mama puściła mi oczko.

- Oj mamo – poszliśmy na górę – Nie wiem dlaczego, ale czuje się strasznie zmęczony po tym starciu z tymi .. jak to powiedział mój ojciec? Z tymi ''gnidami'' – Mike się zaśmiał i położył obok mnie na łóżku.

- I bardzo dobrze ich nazwał. Bardzo jesteś zmęczona? - wiedziałam do czego zmierza.

- Ooo tak .. bardzo.

- Ale na pewno aż tak bardzo? - zaczął składać pocałunki na mojej szyi.

- Mike … nie teraz ..

- Dlaczego? - nie przestawał.

- To nie jest odpowiednia pora.

- Pora zawsze jest odpowiednia, kochanie.

- W każdej chwili ktoś może wejść.

- Zamkniemy drzwi na klucz – mogłam się tego spodziewać. Każdy argument podważał. Myślałam co by tu jeszcze wymyślić. Już mi rozpinał bluzkę, gdy do pokoju weszła .. Janet. Moje wybawienie – Janet?! Nie umiesz pukać?! - był wyraźnie nie zadowolony.

- Umiem, ale skąd mogłam wiedzieć, że o tej godzinie mojemu braciszkowi zbierze się na amory – wytknęła mu język. Ani myślała wyjść.

- Po co przyszłaś?

- Na pewno nie do Ciebie. Jeszcze czego. Przyszłam do Rose.

- Nie możesz tego przełożyć na później?

- Nie .. za to Ty możesz przełożyć te nieczyste myśli na wieczór. Chodź Rose – pociągnęła mnie za rękę – Tylko najpierw zapnij do końca bluzkę – spojrzała się na swojego brata z rozbawieniem. Wyszłyśmy z pokoju.

- Ratujesz mi życie – powiedziałam do niej po cichu – A właściwie to gdzie idziemy?

- Do ogrodu. Pogadamy sobie – wydawała się jakaś nieswoja. Usiedliśmy na krzesełkach przy basenie.

- Mów co się stało.

- Pamiętasz .. opowiadałam Ci o moim chłopaku.

- Tak .. pamiętam. Co z nim?

- Bo … ja Go bardzo kocham, ale … no nie ufam mu do końca. Na początku tak nie było .. teraz coraz częściej myślę, że nie jest ze mną szczery i … może mieć inną.

- A masz powód, by mu nie ufać?

- Nie .. nie mam …. po prostu mam takie dziwne przeczucia. Może przesadzam .. sama nie wiem.

- Może .. spróbuj porozmawiać z nim szczerze.

- A może powinnam … wiesz o co chodzi.

- Posłuchaj Janet – wzięłam jej dłonie w swoje – Jeżeli chcesz to zrobić tylko po to by dać mu dowód miłości albo, żeby Cie nie zdradził, to nie rób tego. To będzie Twoja najgorsza decyzja jakąś byś podjęła.

- Ale .. nie chcę Go stracić.

- A chcesz już to zrobić?

- Nie – opuściła głowę.

- Więc tego nie zrobisz, jasne? Nic wbrew sobie. Jeżeli naprawdę Cie kocha to zrozumie. Już o tym rozmawiałyśmy. Jeżeli Cie zostawi z tego powodu, to będzie oznaczało, że jest zwykłym palantem i nie był Ciebie wart. Będziesz wiedziała, że jemu chodziło tylko o jedno.

- Dobrze i .. dziękuje po raz drugi – przytuliła się do mnie.

- Heh .. nie ma sprawy. Mam jednak nadzieje, że już nie będzie trzeciego razu w tej sprawie.

- Ja też mam taką nadzieję – porozmawialiśmy jeszcze chwilę z Janet i powiedziała, że musi już jechać. Potem mama zawołała nas na obiad, ale Mike był nie w sosie. Gdy skończył jeść, poszedł do pokoju.

- Co Go ugryzło? - zapytała mama.

- A skąd mam wiedzieć … dziękuje za obiad. Pójdę już do siebie – weszłam do pokoju. Mike siedział w fotelu i był zły. Nie wiedziałam, czy się odezwać. Zaryzykowałam – Jesteś zły na mnie?

- Nie .. - wyciągnął dłoń w moją stronę, żebym podeszła. Gdy to zrobiłam, posadził mnie siebie na kolanach.

- To o co chodzi kotek? A może chodzi o Janet? - lekko się uśmiechnął.

- Też nie … już przywykłem, że ma takie dobre wyczucie czasu – czekałam na dalsze wyjaśnienia – Frank coraz bardziej mnie denerwuje. Teraz też zadzwonił jak rozmawiałaś z Janet i kazał mi przyjechać do studia.

- Pojedziesz?

- Chyba żartujesz … nie będzie mi mówił co mam robić.

- No tak .. - starałam się jakoś poprawić mu humor. Wieczorem już był uśmiechnięty. Domyśliłam się co chodziło mu po tej główce. Rodzice już spali, a ja chciałam wziąć kąpiel – Niedługo wrócę. Wezmę kąpiel.

- A może ja się przyłącze do Ciebie, hmm? - podszedł i objął mnie od tyłu w pasie.

- To nie jest dobry pomysł. Chce się odprężyć.

- Więc ja Ci w tym pomogę – pocałował mnie w szyję.

- O na pewno. Już to widzę.

- Nie wierzysz? Będę grzeczny … oo .. zrobię Ci masaż – poruszył zabawnie brwiami.

- Ryzykowne z mojej strony – udałam, że myślę – No .. dobra … chodź – pociągnęłam Go za rękę. Uśmiech nie schodził z jego twarzy – Odwróć się … muszę się rozebrać, a się wstydzę.

- Od kiedy Ty taka wstydliwa się zrobiłaś? - odwrócił się. Weszłam do wanny.

- Odkąd chcesz mi zrobić jedynie masaż – wytknęłam mu język. Odwrócił się w moją stronę i pozbył się swoich ubrań.

- To się jeszcze może zmienić – szatański uśmieszek wkradł mu się na usta i wszedł do wanny za mną. Na razie był grzeczny, ale czułam, że niedługo to się zmieni – A teraz zrobię Ci masaż – nie kłamał. Faktycznie masował moje barki – Jesteś spięta.

- Co Ty nie powiesz.

- Powiem więcej … cała jesteś spięta – całował mnie po szyi – Wyjdziemy już stąd .. do sypialni?

- Dasz mi się w spokoju popluskać?

- Hmm … nie – znowu zaczął ''molestować'' moją szyję – Kochanie .. no chodź – mruczał mi do ucha – Nie daj się prosić.

- Znowu mam Ci ulec?

- Znowu? Ja już nie pamiętam kiedy to zrobiłaś – miał racje. Minęło już sporo czasu – Chyba, że jeszcze nie możesz, to ok .. zrozumiem – pocałował mnie w policzek na znak, że naprawdę to zrozumie. Zastanowiłam się przez chwilkę.

- Mogę .. - spojrzałam na niego przez ramię.

- Ale .. na pewno?

- Tak …. chodźmy stąd – uśmiechnął się od ucha do ucha i pomógł mi wyjść. Wziął mnie na ręce na co się zaśmiałam i położył na łóżku.

- Zamknij oczy .. zaraz wracam – zrobiłam o co mnie poprosił. Słyszałam jak krzątał się po pokoju i już po chwili kazał mi otworzyć oczy. Światło było zgaszone i w całym pokoju paliły się świece. Zaniemówiłam.

- Mike …

- Ciii .. - położył mi palec na ustach – Nic nie mów …. słowa są zbędne – wisiał nade mną i odnalazł moje usta. Chyba ta przerwa była nam potrzebna. Było cudownie. Zupełnie jak za pierwszym naszym razem. Co ja mówię. Zawsze było cudownie, a teraz … brakowało mi słów. Staraliśmy się być cicho i miałam nadzieje, że nikt nas nie słyszał – Tak bardzo Cie kocham – powiedział, gdy już leżeliśmy w siebie wtuleni i stykaliśmy się czołami.

- Ja Ciebie też misiu .. i to się nigdy nie zmieni .. pamiętaj – złożyłam na jego ustach czuły pocałunek i zamknęłam oczy. Zasnęliśmy wiedząc, że nic nas nie rozdzieli. Żadne kłamstwa, czy plotki. Byliśmy w stanie pokonać wszystko. Wierzyłam w to aż do pewnej chwili ...