Bad Girl 62

Witajcie!

Jak widzicie udało mi się dotrzymać słowa i jest w końcu notka. Za tydzień zapraszam na TLISU.

Muszę w końcu zacząć nadrabiać Wasze blogi dlatego mam prośbę. W zakładce ''Wasze Blogi'' zostawcie wasze adresy blogów i jak tylko będę miała więcej czasu, zajrzę na pewno :)
Zapraszam do czytania oraz komentowania ;)

                                             ***********************

Otworzyłam oczy i ujrzałam Michaela. Spał. Czyli jednak to prawda, a już się bałam, że to był sen. Czułam jego ciepło, zapach i przede wszystkim miłość. Przytulał mnie do siebie i nie miałam szans na ucieczkę. Uśmiechnęłam się do niego chociaż tego nie widział. Chciałam pogłaskać Go po policzku, ale jednak zrezygnowałam w obawie, że się obudzi. Bardzo delikatnie i powoli wydostałam się z jego objęć. Musiałam skorzystać z toalety. Upewniłam się, że śpi i weszłam do WC. Załatwiłam się, wymyłam ręce i wytarłam. Spojrzałam w lustro. Boże! To ja? Przecież jak by mnie Mike zobaczył doznał by szoku. Wczoraj było już ciemno. Jak to dobrze, że wstałam przed nim. Czerwone i napuchnięte oczy, nie ułożone włosy i powyciągane dresy. Wróciłam do pokoju, zabrałam czyste ubranie i zamknęłam się w łazience. Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się, umalowałam i ułożyłam włosy. Po cichu wyszłam z pokoju i zeszłam do kuchni. Jak zawsze mama coś pichciła.

- Jest śniadanie?

- Jezu! - przestraszyła się – Chcesz, żebym dostała zawału? Właśnie koń .. - odwróciła się – Ty jesteś moją córką? - zaśmiałam się.

- Tak mamo. To co z tym śniadaniem?

- Już kończę i bardzo się cieszę, że tak się Go domagasz. Nawet wiem dlaczego – powiedziała ciszej, ale usłyszałam.

- O co Ci chodzi?

- O nic .. tylko … jesteś tego pewna? A co jeśli znowu będziesz przez niego cierpiała? Nadwyrężył moje zaufanie.

- Mamo …. muszę dać mu szansę … zależy mu na mnie i mi na nim także. Chce, żeby nam wyszło – spojrzała na mnie.

- Będę się o to modliła.

- Dziękuje – podeszłam do niej i się przytuliłam.

- Przy nim odżywasz na nowo.

- Nie da się ukryć – uśmiechnęłam się.

- Cieszę się. Śpi jeszcze?

- Tak. Nie chciałam Go budzić – postawiła przede mną talerz ze śniadaniem. Zaczęłam jeść – A gdzie jest Janet? - dopiero mi się przypomniało.

- Spała na kanapie, a rano pojechała do domu. Stwierdziła, że już Ci nic nie grozi. Jakoś nie podzielam jej zdania.

- Mamo.

- Nic już nie mówię. Jedziemy z ojcem na zakupy. Śniadanie dla Michaela jest gotowe.

- Ok, dzięki – kończyłam jeść swoje. Mama wyszła z kuchni i poszła się szykować do wyjścia. Pięć minut później wyszli oboje i odjechali. Pusty talerz zaniosłam do zlewu i od razu po sobie wymyłam. Nagle poczułam, że ktoś się od tyłu przytulił.

- Szukałem Cie – to był Mike – Nawet przez chwilę myślałem, że to był sen i się przestraszyłem – skończyłam zmywać i się do niego odwróciłam.

- Wiesz co jest zabawne? Że ja też tak myślałam, ale na szczęście jesteś tutaj.

- I nie chce być nigdzie indziej. Tak w ogóle to zapomniałem się przywitać – krótko mnie pocałował.

- Mike … nie spieszmy się .. dobrze?

- W porządku. Wiem, że musisz mi od nowa zaufać.

- Tak i musisz mi w tym pomóc, a tymczasem zjedź śniadanie.

- Dobrze .. a Ty?

- Ja właśnie zjadłam i pójdę pościelić łóżku – uwolniłam się z jego objęć i poszłam na górę. Czułam na sobie jego spojrzenie, gdy wychodziłam z kuchni. Ledwo co zdążyłam pościelić łóżku, a ktoś się do mnie dobijał. Odebrałam – Halo?

- Cześć to ja – mogłam się spodziewać Sally telefonu – Jak się czujesz?

- Dobrze – chwilę się zastanowiłam – Już wiesz, co?

- A no wiem i mam nadzieje, że wszystko w porządku, bo inaczej sobie z nim pogadam bardzo poważnie.

- Oj nie musisz. Jest grzeczny.

- Zobaczymy jak będzie w nocy grzeczny.

- Sally! Jeżeli o to chodzi, to przez pewien czas będzie miał celibat.

- Uuuu to już mu współczuje. Długo nie wytrzyma.

- Nie będzie miał wyjścia i będzie musiał się dostosować do moich warunków. Dobra muszę kończyć. Zadzwonię wieczorem.

- Oki

- Pa.

- Pa – rozłączyłam się. Ogarnęłam na szybko pokój i podeszłam do okna, żeby je otworzyć i wywietrzyć pokój. Nabrałam świeżego powietrza w płuca i zamknęłam na chwilę oczy. Otworzyłam je i doznałam szoku. Po drugiej stronie ulicy stał On .. Joseph przy swoim samochodzie. Myślałam, że mi się tylko wydawało i zamknęłam oczy aby je po chwili otworzyć, ale jednak to była prawda. Od razu zamknęłam okno.

- Michael! - krzyknęłam.

- Co się stało? - od razu się zjawił.

- On tam jest – wskazałam na okno.

- Ale kto? - podszedł – A to sukinsyn! - wybiegł z pokoju, a ja za nim. Wyleciał na zewnątrz, ale tamten wsiadł i szybko odjechał. Patrzył za nim chwilę i wrócił do domu. Zamknął dokładnie drzwi na klucz i zamek. Podeszłam do niego.

- Mike …

- Znowu to robi … znowu próbuje mnie nastraszyć.

- Ale nie uda mu się, tak? Obiecałeś mi .. pamiętasz? - spojrzał mi w oczy.

- Nikt nas nie rozdzieli. Koniec z tym raz na zawsze. Mam Go gdzieś!

- Nie denerwuj się już. Chodź – wzięłam Go za łapkę i zaprowadziłam na kanapę. Usiedliśmy – Co zrobimy?

- Nie wiem jeszcze. Do niego nie docierają prośby ani groźby.

- I tak się nie boję, bo wiem, że nie pozwolisz mnie skrzywdzić – przytuliłam się.

- Nikomu na to nie pozwolę – objął mnie.

- Wiem i mam prośbę.

- Jaką?

- Już nigdy .. przenigdy .. nie ważne co będzie się działo nie przyjdzie Ci do głowy, żebyśmy się rozstali, rozumiemy się?

- Tak jest – zasalutował.

- I tak ma być – rozmawialiśmy sobie o wszystkim, żeby tylko nie myśleć o nim. Po około dwóch godzinach wrócili rodzice z zakupami. Poszłam im pomóc. Mike też chciał, ale ojciec powiedział, że sobie poradzi. Spojrzałam na Michaela. Był smutny i nie dziwiłam mu się.

- Mnie możesz pomóc – dałam mu siatki które niosłam. Trochę się ożywił. Ojciec spojrzał na mnie – Coś nie tak? - nie odpowiedział. Pomogłam rozpakować zakupy i już chciałam iść z Michaelem do pokoju.

- Rose pozwól – zatrzymała mnie mama – Idź do salonu. Zaraz tam przyjdziemy.

- Ok – szłam w stronę salonu, ale zobaczyłam, że Mike się zatrzymał – Idziesz?

- Raczej nie – znowu był smutny.

- Kochanie .. - podeszłam do niego – Jesteśmy razem, tak? I masz prawo uczestniczyć w tej rozmowie. Poza tym ja sama tam nie pójdę.

- No dobrze – westchnął i poszedł za mną usiąść na kanapę. Trzymaliśmy się za ręce i czekaliśmy na nich. Byłam ciekawa o co może im chodzić.

- Mike możesz zostać – powiedziała mama i usiadła naprzeciwko razem z ojcem. Dobrze, że powiedziała. I tak by musiał zostać.

- O co chodzi?

- Pamiętasz, że mieliśmy lecieć na Hawaje – zaczął ojciec, a mnie wróciły wszystkie złe wspomnienia z tym związane.

- Tak .. - opuściłam głowę.

- Wybacz nie chciałem rozdrapywać tych ran.

- W porządku – mocniej ścisnęłam dłoń Michaela – Mów dalej.

- Wyjazd nam się nie udał, dlatego postanowiliśmy z mamą, że lecimy na Hawaje. Byliśmy już wszystko załatwić i mamy katalog – wręczył mi – Spodoba Ci się – przeglądałam Go niechętnie.

- Odpoczniesz sobie i będziesz tam bezpieczna – powiedział do mnie Mike. Widziałam w jego oczach smutek. Patrzyłam na niego, a potem na rodziców. Nie chciałam jechać. Nie teraz. Dopiero co wróciliśmy do siebie i znowu mamy się rozstać na dwa tygodnie? Widzieli moje wahanie.

- Nie cieszysz się? - zapytała mama.

- Nie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Byli zaskoczeni. Mike też – Posłuchajcie … próbujemy wszystko naprawić, a wyjazd nam w tym nie pomoże .. dlatego … nie jadę z Wami.

- Ale nie rozumiem … Michael leci z nami.

- Co??

- No tak leci z nami. Nie będziemy Was rozdzielać. Zresztą i tak byś cały czas myślała o nim i byś się nie cieszyła z wyjazdu.

- Ale .. jesteście pewni? - dopytywał.

- Jak najbardziej. Może znowu się do Ciebie przekonam. Zgadzasz się? - patrzyłam na niego i też czekałam na odpowiedź.

- Tak i dziękuje.

- Nie ma sprawy. Możecie już iść. Aha i wylot mamy za cztery dni.

- Ok – poszliśmy do mnie – Tak się cieszę, że też będziesz z nami – zarzuciłam mu ręce na szyję.

- Ja też kotku – obejmował mnie w pasie – Będzie cudownie.

- Wiem, bo Ty będziesz.

Resztę dnia spędziliśmy u mnie w pokoju i przeglądaliśmy ten katalog. Okazało się, że ojciec wynajął duży dom tuż nad morzem. W pokoju, w którym my mieliśmy być znajdował się na górze z dużym balkonem. Już się nie mogłam doczekać kiedy będziemy jeść na nim śniadania.